Αρχική ΟΡΟΙ & ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ ΑΣΚΗΣΗΣ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΟΣ ΛΟΓΟΘΕΡΑΠΕΥΤΩΝΆρθρο 01 – Χορήγηση Βεβαίωσης Άσκησης ΕπαγγέλματοςΣχόλιο του χρήστη Μαρία Κο | 7 Απριλίου 2015, 11:37
  • Σχόλιο του χρήστη 'Μαρία Κο' | 7 Απριλίου 2015, 11:37

    Η ανάγνωση του παραπάνω κειμένου αφήνει νομίζω κάποια ερωτηματικά: 1. Ποια είναι η απάντηση στο γεγονός ότι απόφοιτοι σχολών της αλλοδαπής θεωρούνται περισσότερο καταρτισμένοι και επομένως περισσότερο ικανοί για την αντιμετώπιση προβλημάτων λόγου σε σχέση με τους απόφοιτους των εγχώριων Πανεπιστημίων; Προκύπτει λοιπόν από τα παραπάνω ότι ανάμεσα σε αποφοίτους μεταπτυχιακών προγραμμάτων ακόμα και στην ίδια χώρα προτιμάται η κατοχή τίτλου από ξένο ιδιωτικό Πανεπιστήμιο (όπως το Αμερικανικό Κολλέγιο που χορηγεί ανάλογους τίτλους); Σίγουρα ο βασικός γνώμονας επιλογής των υποψηφίων σε μεταπτυχιακά προγράμματα τέτοιων πανεπιστημίων είναι η συνάφεια του πτυχίου των υποψηφίων με τη Λογοθεραπεία και η επικύρωση των προαπαιτούμενων για το αντικείμενο γνώσεων των υποψηφίων μετά από διαδικασία προφορικών και γραπτών εξετάσεων (όπως γίνεται σε δημόσια Πανεπιστήμια); 2. Η διδασκαλία των συναφών με τη Λογοθεραπεία μαθημάτων από καθηγητές που διδάσκουν τα ίδια αντικείμενα και στα ΤΕΙ (επιτρέψτε μου να μην υιοθετήσω τον όρο ΑΤΕΙ γιατί δεν κατανοώ τις σκοπιμότητες που κρύβονται πίσω από αυτόν) είναι επομένως κάτι αντιδεοντολογικό και απερίσκεπτο από την πλευρά τους; Δε φαίνεται να μοιράζονται την ίδια άποψη περί ανικανότητας των απόφοιτων μεταπτυχιακών με εξειδίκευση στη Λογοθεραπεία. 3. Γιατί αποτελεί τροχοπέδη στην αντιμετώπιση προβλημάτων λόγου η δήθεν ανεπάρκεια σε γνώσεις των αποφοίτων των μεταπτυχιακών και όχι η ανεπάρκεια σε γνώσεις Διδακτικής και Συμβουλευτικής ανθρώπων που γνωρίζουν μόνο την παθολογία του λόγου και την αντιμετωπίζουν όχι εκεί που ο λόγος εκφέρεται- ή δεν εκφέρεται- αβίαστα αλλά σε ένα δωμάτιο που θεραπεύεται ο κατά παραγγελία λόγος; Μάλλον είναι ασύμφορο η υποστήριξη -και όχι θεραπεία- να διενεργείται σε χώρους που τα παιδιά βρίσκονται έτσι κι αλλιώς καθημερινά (όπως το σχολείο) και από ανθρώπους με τους οποίους συγχρωτίζονται έτσι κι αλλιώς; 4. Γιατί τόση αγωνία για το αν θα αναγνωριστούν ως επίσης άξιοι επαγγελματίες άνθρωποι που όπως υποστηρίζεται από κάποιους δεν είναι άρτια εξοπλισμένοι επιστημονικά; Δε θα τους εκθέσει η ίδια τους η ανεπάρκεια; Ή μήπως ο φόβος είναι ακριβώς αυτός: ότι είναι ανησυχητικά μη ανεπαρκείς; Απλές απορίες που ίσως δημιούργησαν μόνο σε εμένα το παραπάνω κείμενο και κάποια από τα σχόλια που το συνοδεύουν.