Αρχική «Μεταρρύθμιση της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας»Άρθρο 09 – Οικογενειακός γιατρόςΣχόλιο του χρήστη Δημήτριος Κουναλάκης | 29 Απριλίου 2017, 23:56
  • Σχόλιο του χρήστη 'Δημήτριος Κουναλάκης' | 29 Απριλίου 2017, 23:56

    Παράγραφος 2: Οικογενειακός ιατρός είναι ο ιατρός που επιλέγεις. Όχι αυτός που σε αναγκάζουν να επιλέξεις. Συνεπώς θέλεις να έχεις όσο το δυνατόν περισσότερους γιατρούς στο σύστημα για να επιλέγει έναν ο πολίτης. Ταυτόχρονα δεν θέλεις σου κοστίζουν τα ιατρεία τους και θέλεις να πληρώνεις με βάση των αριθμό των πολιτών που δέχονται τις υπηρεσίες, ανεξάρτητα πόσοι γιατροί και πόσα ιατρεία είναι διαθέσιμα προς επιλογή. Αυτό δεν μπορεί να γίνει μόνο με κρατικά ιατρεία και οικογενειακούς ιατρούς που πληρώνονται με σταθερό μισθό. Και έχει οδηγήσει να λειτουργεί η ΠΦΥ στην συντριπτική πλειοψηφία των κρατών της γης με ιδιωτικά ιατρεία. Και οι χώρες που έχουν κρατικά (ακόμη και δημοτικά) ιατρεία στην ΠΦΥ λιγοστεύουν συνεχώς. Ξέρω ότι είναι δύσκολο να πείσω με επιχειρήματα κάποιους γνωστούς και φίλους, αλλά θα προσπαθήσω να μιλήσω στη γλώσσα τους: θα δανειστώ μια φράση από το 4ο κεφαλαιο του "The State and Revolution" του Βλαντίμιρ Ίλιτς Λένιν: "Όσο υπάρχει κράτος δεν υπάρχει ελευθερία. Όταν υπάρχει ελευθερία, δεν υπάρχει κράτος." Παράγραφος 3: Οι γενικοί ιατροί μέσα στα εκπαιδευτικά τους αντικείμενα έχουν και τα παιδιά και μπορούν να βλέπουν και παιδιά. Οι παθολόγοι βλέπουν από την ηλικία των 14 ετών και άνω. Οι παιδίατροι βλέπουν μέχρι την ηλικία των 18 ετών. Γιατί εξισώνει τους γενικούς ιατρούς με τους παθολόγους;