Αρχική Ακούσια ψυχιατρική περίθαλψηΆρθρο 01 – Ορισμοί – Πεδίο εφαρμογήςΣχόλιο του χρήστη ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ | 13 Μαΐου 2019, 11:30
  • Σχόλιο του χρήστη 'ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ' | 13 Μαΐου 2019, 11:30

    Παραθέτω ένα παλαιότερο άρθρο που είχα συντάξει σχετικά με το θέμα όταν ένα φιλικό μου πρόσωπο δεχτηκε αυτήν την ακούσια νοσηλεία. Ελπίζω να δώσει μια εικόνα στους νομοθέτες που πιθανόν δεν έχουν καθώς και να συμβάλλει στην δημοκρατικότερη και πιο ανθρώπινη προσσεγγιση του θέματος ------------------------------------------------------------------------------- Με το παρόν θα ήθελα να ενημερώσω και παράλληλα να καταγγγείλω μικρά καθημερινά εγκλήματα που λαμβάνουν χώρα στην ευρύτερη περιοχή που ζώ και που έχουν δημιουργήσει και συνεχίζουν να δημιουργούν μιά άσχημη κουλτούρα που δεν θα έπρεπε να είχε θεση σε μια ανθρώπινη δημοκρατική κοινωνία. Συγκεκριμένα θα ήθελα να ενημερώσω για την κακόβουλη χρήση του νόμου N 2071/1992 ( άρθρο96) που στέλνει ανθρώπους με χρήση βίας πολλές φορές, στο ψυχιατρείο χορηγώντας τους φάρμακα χωρίς την θέλησή τους, στερώντας την ελευθερία τους για βδομάδες ή και μήνες θεωρώντας ότι πιθανόν να είναι επικίνδυνοι για τον εαυτό τους ή την κοινωνία. Μόλις γίνει η εισαγωγή δια της βίας πολλές φορές από τις αστυνομικές αρχές, ο καταγγελόμενος βαφτίζεται ασθενής αμέσως, και ακολουθεί χορήγηση δια της βίας πολλές φορές, χαπιών και ενέσεων. Το αποτέλεσμα είναι πέρα από την καταράκωση και την προσβολή της προσωπικότητας του θύματος, ο κοινωνικός του στιγματισμός, η περιθωριοποίησή του καθώς και η ζημιά στον οργανισμό του από τις χορηγήσεις χαπιών και ενέσεων που γίνονται χωρίς την θέληση του, και χωρίς δυνατότητα υπεράσπισης του εαυτού του. Αναρωτιέμαι αν ο ψυχολογικός βιασμός που συντελείται μπορεί να επουλωθεί ή να αποτιμηθεί. Άραγε τί ιδεώδη εξυπηρετούν τέτοιου είδους πρακτικές? Ο νομοθέτης όταν συνέταξε τον νόμο, θεωρούσε ότι καλόπιστα μπορεί κάποιος να δεί κάποιον συγγενή του ότι πραγματικά δυσκολεύεται και δυστυχεί στην ζωή του, εμφανίζοντας συμπεριφορά που απέχει από την λογική, και μην μπορώντας (ή μην ξέρωντας) πώς αλλιώς να βοηθήσει προχωρά σε μιά τέτοιου είδους καταγγελία στις κατά τόπους αστυνομικές και εισαγγελικές αρχές. Στην πράξη οι καταγγελίες γίνονται με άλλους σκοπούς άλλοτε οικονομικούς, άλλοτε λόγω κοινωνικοπολιτικής αντιπαλότητας, άλλοτε για λόγους επιβολής, όχι όμως καλόπιστα. Με την πάροδο των χρόνων έχει δημιουργήθει μια άσχημη κουλτούρα στην κοινωνία, του εκβιαστή και του εκβιαζόμενου. Θύματά του κυρίως άνθρωποι χωρίς εξουσία, χωρίς οικονομική δύναμη, χωρίς κοινωνικό εκτόπισμα. Θεωρώ ότι το όλο θέμα προσβάλλει την ίδια την δημοκρατία μας, την ιδιότητα των νομικών αλλά και το λειτούργημα του ιατρού. Είναι χιλιάδες οι καταγγελίες, το θέμα έγκειται στις σχέσεις κράτους πολίτη. Θεωρώ ότι θα πρέπει να επιλέγει ο ίδιος ο καταγγελόμενος τον νομικό που θα τον υπερασπίσει. Επίσης ο καταγγελόμενος πρέπει να δέχεται αμέσως κάποια οικονομική εφάπαξ βοήθεια. Θα πρέπει να είναι δικαίωμα του αν θέλει να ακολουθήσει φαρμακευτική αγωγή ή αλλους τρόπους βοήθειας, όπως η άθληση η διατροφή, και η υποχρεωτική παρακολούθηση σεμιναρίων υγείας.