Αρχική Ακούσια ψυχιατρική περίθαλψηΆρθρο 03 – Ακούσια νοσηλείαΣχόλιο του χρήστη Άννα Εμμανουηλίδου | 18 Μαΐου 2019, 18:51
  • Σχόλιο του χρήστη 'Άννα Εμμανουηλίδου' | 18 Μαΐου 2019, 18:51

    Είναι συνολικότερα απαραίτητο να διασφαλιστεί ώστε η όποια μετακίνηση στην κοινότητα της φροντίδας σε περιπτώσεις ψυχικής κρίσης να μην ταυτιστεί σε καμιά περίπτωση με την αναγκαστική επιβολή κατασταλτικών μέσων εντός της οικίας των φερόμενων ως ασθενών, πράγμα που θα αποτελούσε κατάφωρη παραβίαση και του οικογενειακού ασύλου και όλων των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Η 'αναγκαστική φροντίδα στην κοινότητα" θα πρέπει να οριστεί ως εναλλακτική εκδοχή που θα επιλέγει ελεύθερα ο φερόμενος ως ασθενής αντί της κλειστής ψυχιατρικής νοσηλείας και θα προσφέρει εχέγγυα θεραπείας και όχι κοινωνικού ελέγχου και βίας. Αν δεν διασφαλιστεί αυτό, η επέκταση "στην κοινότητα" επί της ουσίας τελματώνει και τις όποιες (τυχαίες) εναλλακτικές δυνατότητες μπορεί να έχει σήμερα ο πολίτης που βρίσκεται σε μια προσωπική ψυχική κρίση. Σ' αυτό το πνεύμα κινούνται όλα τα σχόλια στα επιμέρους άρθρα του ΣχΝ. Σχετικά με το άρθρο 1.1: Η λέξη "ψυχιατρική φροντίδα" είναι καλό αντικατασταθεί από τις λέξεις "ψυχιατρική, ψυχοθεραπευτική και ψυχοκοινωνική φροντίδα", ώστε να εμπεριεχθεί στο πνεύμα του ΣχΝ η συμμετοχή σε όλη τη διαδικασία και των υπόλοιπων μάχιμων ειδικοτήτων,δηλαδή κλινικών ψυχολόγων, κοινωνικών λειτουργών,ψυχιατρικών νοσηλευτών και ψυχοθεραπευτών με βασικό πτυχίο/επαγγελματική ιδιότητα σε κάποιους από τους προαναφερθέντες επιστημονικούς τομείς. Καλό είναι συνολικότερα να ορίζεται α) τι θα γίνεται με τα πρόσωπα που ασκούν πχ βία ή θεωρούνται επικίνδυνα για τον εαυτό τους ή τους άλλους και βρίσκονται σε κατάσταση που μπορούν να λάβουν διάγνωση. Θα ισχύει γι' αυτούς ό,τι και τους υπόλοιπους πολίτες, πχ αυτόφωρο, δίκη κλπ; Η γνώμη μου είναι ναι, για να αποσυνδεθεί μεσοπρόθεσμα η βία από την ψυχική διαταραχή, αλλά καλό είναι κάπως να διατυπώνεται στο νόμο, διαφορετικά δημιουργείται νομικό κενό, που θα δώσει το χώρο για κατάχρηση και εν μέρει μη εφαρμογή του νέου νόμου. β) Επί του συνόλου: Δεν αναφέρεται πουθενά στον ΣχΝ, σχετικά με τις νομικές διαδικασίες (προθεσμίες, ενημέρωση για τα δικαιώματα από τα ιδρύματα κλπ) τι συνέπειες θα έχει η μη εφαρμογή τους. Είναι ένα κενό και του προηγούμενου νόμου, που άφησε όλα τα περιθώρια της μη εφαρμογής του Άρθρο 1.2: Είναι αναγκαίο να οριστεί υπό ποιες προϋποθέσεις ορίζεται μια μονάδα ψυχικής υγείας στην κοινότητα "κατάλληλη για τούτο", έτσι ώστε να μην έχουμε απλή μετακύληση της σημερινής ψυχιατρικής βίας στην κοινότητα και τους πιο ανοιχτούς της θεσμούς. Προτείνεται αυτό να διασφαλιστεί με την υποχρεωτική στελέχωση των εξωνοσοκομειακών μονάδων ψυχικής υγείας με εκπαιδευμένους σε θέματα ψυχώσεων και ψυχιατρικών κρίσεων, καθώς και έμπρακτης στήριξης της οικογένειας θεραπευτές. Αυτό απαιτεί από πλευράς υπουργείου μιας συντονισμένη πρωτοβουλίας προσλήψεων εξειδικευμένου προσωπικού ή μετεκπαιδεύσεων του υπάρχοντος θεραπευτικού προσωπικού σε συνεργασία με υφιστάμενες δομές/πρωτοβουλίες στην κοινότητα, όπως ομάδες αυτοβοήθειας, συλλόγους και εκπαιδευτικά προγράμματα ψυχοθεραπευτών, που θα δηλώσουν αρμοδιότητα και διαθεσιμότητα εξειδικευμένης ενασχόλησης με θέματα ψυχώσεων.Το Παρατηρητήριο για τα Δικαιώματα στο Χώρο της Ψυχικής Υγείας θα μπορούσε να αναλάβει την ανάθεση εξεύρεσης και συντονισμού αυτής της δικτύωσης, βάσει της μακρόχρονης εμπειρίας του στο χώρο και του ειδικού εκπαιδευτικού προγράμματος που εκπονεί από το 2018. Η εφαρμοσιμότητα αυτών των πρακτικών αντλείται από την παγκόσμια εμπειρία, ενδεικτικά αναφέρεται το παράδειγμα του Ανοιχτού Διαλόγου, του Hearing voices Network και της οικογενειακής θεραπείας των ψυχώσεων της Ν. Σχολής της ΧαΪδελβέργης κ.α., πρακτικές οι οποίες εκπροσωπούνται αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα και μπορούν να αξιοποιηθούν. Άρθρο 1.3 Πρέπει να διευκρινιστεί πώς “θα κριθεί ότι” δεν μπορεί να αποδώσει μια θεραπεία στην κοινότητα και να οριστεί ένα εύλογο χρονικό διάστημα που αυτό θα δοκιμαστεί. Προτείνουμε αυτό να το κρίνουν οι εκάστοτε ειδικά εκπαιδευμένοι θεραπευτές (η ιδιότητα του ψυχιάτρου δεν είναι από μόνοη της επαρκής) και το ελάχιστο χρονικό διάστημα να είναι 2 μήνες. Άρθρο 2.2 Στη θέση “δύο ψυχιατρικών γνωματεύσεων” προτείνουμε να μπει “μίας ψυχιατρικής γνωματεύσεων και μίας γνωμάτευσης κλινικού ψυχολόγου”, για να διασφαλιστεί η διεπιστημονικότητα στην εκτίμηση της κατάστασης, που θα διευκολύνει τους λειτουργούς που θα κληθούν να την κάνουν και θα διασφαλίσει το νέο σύστημα από τρέχουσες συνήθεις πρακτικές ρουτίνας αυτόματης συμφωνίας του ενός με τον δεύτερο ψυχίατρο. Επίσης: κατά την συνυπογραφή της συναίνεσης του ασθενούς με τους επαγγελματίες ψυχικής υγείας, είναι απαραίτητο ο ασθενής να έχει κοντά του πρόσωπο της εμπιστοσύνης του (φίλο, συγγενή της επιλογής του, δικηγόρο) και αν δεν υπάρχει τέτοιο, ειδικό εκπαιδευμένο μέλος του προσωπικού, το οποίο θα συνδιαλλαγεί με ηρεμία και χρόνο μαζί του επ' αυτού, ώστε ο ασθενής να κατανοήσει την συνολική κατάσταση. Αυτό το θεωρούμε αναγκαίο, δεδομένης της αναμενόμενης σύγχυσης ή/και φόβου του ασθενούς, λόγω τόσο της ψυχικής κατάστασης κρίσης στην οποία βρίσκεται, όσο και της ακούσιας συνθήκης στην οποία εκ των πραγμάτων θα βρίσκεται την στιγμή που καλείται να υπογράψει.