Αρχική Ακούσια ψυχιατρική περίθαλψηΆρθρο 01 – Ορισμοί – Πεδίο εφαρμογήςΣχόλιο του χρήστη Παρατηρητήριο για τα Δικαιώματα στο χώρο της Ψυχικής Υγείας | 21 Μαΐου 2019, 00:17
  • Σχόλιο του χρήστη 'Παρατηρητήριο για τα Δικαιώματα στο χώρο της Ψυχικής Υγείας' | 21 Μαΐου 2019, 00:17

    Το Παρατηρητήριο για τα Δικαιώματα στον χώρο της Ψυχικής Υγείας, συλλογικότητα με έδρα τη Θεσσαλονίκη, από την ίδρυσή του το 2006 έχει ταχθεί ενάντια σε κάθε μορφή βίαιων πρακτικών που χρησιμοποιούνται για τη θεραπεία ανθρώπων που βιώνουν ακραίο ψυχικό πόνο. Η συλλογικότητά μας, όπως εξάλλου και οργανώσεις ανθρώπων με ψυχιατρική εμπειρία τόσο στην Ευρώπη, όπως η ENUSP, όσο και διεθνώς, όπως το Hearing Voices Network, έχουμε με σαφήνεια τοποθετηθεί ως προς το ότι οι εξαναγκαστικές πρακτικές δεν βοηθάνε τους ανθρώπους που υποφέρουν και ότι ο εξαναγκασμός χρειάζεται να πάψει να αποτελεί επιλογή σε θεραπευτικά πλαίσια. Αντίθετα, υπάρχουν παραδείγματα διεθνώς με πολύ καλύτερα αποτελέσματα στη μείωση των νοσηλειών και κυρίως στην ανάρρωση (π.χ. Ανοιχτός Διάλογος, Soteria), δηλαδή στην εκ νέου κατάκτηση από τους ανθρώπους ενός επιπέδου ζωής ικανοποιητικό για τις/ους ίδιες/ους και με νόημα. Αυτό είναι το ζητούμενο από τους ανθρώπους που υποφέρουν, και προς αυτές τις κατευθύνσεις οφείλουν να κινούνται όσοι/ες εργάζονται για να τις/ους υποστηρίξουν. Θα αναγνωρίσουμε ότι τόσο στην εισηγητική έκθεση, όσο και στο νομοσχέδιο διατηρείται η ευαισθησία για την προστασία των δικαιωμάτων των ανθρώπων και των ασθενών που προϋπήρχε στον Ν. 2071, ενώ παρατηρούμε μία μεγαλύτερη προσπάθεια για τη διασφάλιση της εφαρμογής του νόμου. Χρειάζεται όμως να δούμε επίσης ότι είμαστε η ίδια κοινωνία, οι ίδιες δομές, οι ίδιοι γιατροί και επαγγελματίες, που χρόνια τώρα δεν τηρούμε τον προηγούμενο νόμο με αποτέλεσμα την καταπάτηση βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τον επιπλέον τραυματισμό ευαίσθητων ανθρώπων και άρα την απομάκρυνσή τους από τη θεραπεία και από μια καλύτερη ζωή. Γιατί τώρα να θεωρήσουμε ότι με την εξαγωγή των ψυχιατρικών πρακτικών στην κοινότητα τα πράγματα θα είναι καλύτερα; Οι ψυχιατρικές πρακτικές μπορούν να είναι βοηθητικές για κάποιους ανθρώπους, αλλά η εμπειρία δείχνει πως για πολλές/ούς άλλες/ους δεν είναι· συνεπώς, θα έπρεπε να είναι μόνο μία από τις επιλογές που προσφέρονται και όχι ο μονόδρομος στον οποίο οι άνθρωποι εξαναγκάζονται. Γιατί περί αυτού δεν πρόκειται: Ο προσανατολισμός του νομοσχεδίου δεν δείχνει να είναι η πολυδιάστατη ψυχιατρική-ψυχοκοινωνική-ψυχοθεραπευτική φροντίδα στην κοινότητα, δεν είναι τυχαίο εξάλλου που δεν αναφέρονται άλλα επαγγέλματα ψυχικής υγείας. Δεν μοιάζει να εισηγείται μια θεραπευτική κατεύθυνση, αλλά μια επέκταση του εξαναγκασμού σε φαρμακοθεραπεία και εκτός ψυχιατρείου. Αν καταφέρουμε να παραβλέψουμε τον ακούσιο χαρακτήρα του νομοσχεδίου, μπορούμε να επισημάνουμε τις προόδους που εισάγει: -ότι η μεταφορά πλέον θα γίνεται με ειδικά οχήματα του ΕΚΑΒ και εκπαιδευμένο προσωπικό και όχι από αστυνομικούς και περιπολικά -ότι ο/η άμεσα ενδιαφερόμενος/η πρέπει να υπογράφει για την ενημέρωση των δικαιωμάτων της/ου -η δυνατότητα διορισμού συνηγόρου -ότι μειώθηκε ο χρόνος της ακούσιας θεραπείας από τους 6 στους 4 μήνες - ότι στο άρθρο 17.2 επικυρώνεται η “ψυχιατρική διαθήκη” (https://mentalhealthhellenicobservatory.wordpress.com/2009/07/15/η-ψυχιατρική-διαθήκη-έκφραση-ελεύθερ/) - το βιβλίο καταγραφής περιοριστικών μέτρων - απαλείφεται η έννοια της επικινδυνότητας, -αν και ως λόγος για καθήλωση παραμένει. Ακολουθεί σχολιασμός των επιμέρους άρθρων