Αρχική Ακούσια ψυχιατρική περίθαλψηΆρθρο 17 – Συνθήκες ακούσιας ψυχιατρικής περίθαλψηςΣχόλιο του χρήστη ΛΥΚΙΑΡΔΟΠΟΥΛΟΣ ΒΥΡΩΝΑΣ | 22 Μαΐου 2019, 00:17
  • Σχόλιο του χρήστη 'ΛΥΚΙΑΡΔΟΠΟΥΛΟΣ ΒΥΡΩΝΑΣ' | 22 Μαΐου 2019, 00:17

    Αντιπρόεδρος ΤΕΨΥ Χανίων-Ρεθύμνου Παράγραφος 2: Η παράγραφος αυτή έτσι όπως είναι διατυπωμένη, αναιρεί είτε τη δυνατότητα ψυχοφαρμακολογικής ή/και άλλης παρέμβασης από τον εφημερεύοντα ψυχίατρο είτε και την ίδια την ακούσια ψυχιατρική περίθαλψη. Αυτό μπορεί να ιδωθεί ως κάτι καλό ή ως κάτι κακό αναλόγως της οπτικής γωνίας του καθενός. Ίσως και να ήταν καλύτερα να μη γίνονταν καθόλου εισαγγελικές εντολές και ακούσιες νοσηλείες και η κοινωνία να έπρεπε να ανεχθεί όπως είναι τον ψυχικά πάσχοντα, αφού εξάλλου είναι και αυτή η ίδια που τον γεννά. Το μόνο σίγουρο είναι όμως ότι ουδείς οφείλει να εξαναγκάσει τον οποιονδήποτε συνάδελφο ψυχίατρο που εφημερεύει σε Ψυχιατρική Κλινική να αναλάβει ευθύνη ασθενούς που έχει προσέλθει βιαίως μέσω εισαγγελικής εντολής, στερώντας του παράλληλα τη δυνατότητα οποιασδήποτε φαρμακολογικής ή άλλης παρέμβασης. Παράγραφος 4: Συναφές με το παραπάνω είναι και το "Περιοριστικά μέτρα της κίνησης του ασθενή απαγορεύονται". Εφόσον με τον ένα ή τον άλλο τρόπο δεχόμαστε τις εισαγγελικές εντολές για ακούσια νοσηλεία, οι οποίες -ας μη γελιόμαστε- περιέχουν από μόνες τους ένα έντονο στοιχείο βιαιότητας, θα πρέπει να δεχόμαστε και το ενδεχόμενο περιοριστικών μέτρων με απόφαση του εφημερεύοντα ψυχιάτρου. Κανένας συνάδελφος ή νοσηλευτής δεν θα πρέπει να νιώθει ότι τελεί υπό κίνδυνο, γιατί -πάλι ας μην γελιόμαστε- ορισμένα περιστατικά μπορεί όντως να έχουν επικινδυνότητα εξαιτίας είτε ετεροκαταστροφικής είτε αυτοκαταστροφικής συμπεριφοράς. Προφανώς δε διαφωνώ με το συγκεκριμένο άρθρο επί της αρχής αλλά με το πνεύμα αυτού, που δείχνει να υιοθετεί την άποψη: "Στην ακούσια νοσηλεία οι ψυχίατροι είστε όλοι ένοχοι μέχρι αποδείξεως του εναντίον". Επαναλαμβάνω: Δεν έχουν κανένα νόημα οι ακούσιες νοσηλείες εάν ο ψυχίατρος δεν έχει καμία δυνατότητα παρέμβασης ή εάν αυτός τελεί συνεχώς υπό τη Δαμόκλειο Σπάθη νομικών κυρώσεων και αέναων γραφειοκρατικών κωλυμάτων. Ίσως θα έπρεπε πιλοτικά να εξεταστεί το ενδεχόμενο σε κάποιες ΥΠΕ να απαγορευθούν εντελώς οι ακούσιες νοσηλείες. Με αυτόν τον τρόπο θα αποφορτίζονταν και οι ψυχίατροι από το στίγμα του φορέα της ψυχο-αστυνόμευσης. Ή να ίσχυε το Σχέδιο Νόμου πειραματικά για τρία χρόνια σε κάποιες πανεπιστημιακές κλινικές για αποκόμιση εμπειρίας. Εφόσον όμως η πολιτεία συνεχίσει να παραπέμπει περιστατικά για ακούσια νοσηλεία στο παρόν πλαίσιο, προτείνω να μετατραπεί η παράγραφος ως εξής: "Περιοριστικά μέτρα της κίνησης του ασθενή δεν επιτρέπονται, εκτός από μεμονωμένες περιπτώσεις και εφόσον..." Επίσης, με ποιον τρόπο ο εφημερεύων ψυχίατρος θα ενημερώνει εν ώρα εφημερίας τον επιστημονικό διευθυντή όταν ο Διευθυντής δεν εφημερεύει; Χρειάζεται διευκρίνηση. Παράγραφος 6: Εκ νέου αναδύεται η λογική "Στις ακούσιες νοσηλείες είστε όλοι οι ψυχίατροι και νοσηλευτές ένοχοι μέχρι αποδείξεως του εναντίον". Προφανώς κανείς δεν επιθυμεί να συμβαίνουν περιστατικά αυθαιρεσίας. Αναρωτιέμαι όμως εάν η Διεύθυνση Ψυχικής Υγείας του Υπουργείου, οι επιτροπές Δικαιωμάτων και ο Συνήγορος του Πολίτη θα απαρτίζονται πρωτίστως από εν ενεργεία έγκριτους και έμπειρους κλινικούς Ψυχιάτρους όπως και αντίστοιχα ενεργούς συναφείς επαγγελματίες υγείας (νοσηλευτές ψυχικής υγείας, κλινικούς ψυχολόγους) ή αποκλειστικά από εντελώς άσχετες ειδικότητες με την κλινική πράξη (κοινωνιολόγους, νομικούς, "σύμβουλους" ψυχικής υγείας κλπ). Στην πρώτη περίπτωση συμφωνώ, στη δεύτερη περίπτωση νομίζω ότι το όλο εγχείρημα στερείται λογικής