Αρχική Διαρθρωτικές Αλλαγές στο Σύστημα ΥγείαςΆρθρο 57 Βαθμοί Γιατρών Ε.Σ.Υ.- ΕφημερίεςΣχόλιο του χρήστη ΧΑΡ. ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ | 26 Δεκεμβρίου 2010, 21:34
  • Σχόλιο του χρήστη 'ΧΑΡ. ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ' | 26 Δεκεμβρίου 2010, 21:34

    Συνεχής Επιμορφωση και Συνεχής Επαγγελματική Ανάπτυξη Ιατρών Η συνεχιζόμενη επαγγελματική ανάπτυξη των ιατρών αποτελεί συμπλήρωμα της συνεχιζόμενης εκπαίδευσης των ιατρών και έχουν σαν στόχο τη βελτίωση της ποιότητας των παρεχομένων υπηρεσιών υγείας. Οι 16 από τις 25 χώρες μέλη της Ε.Ε. έχουν καθιερώσει ως υποχρεωτική τη συνεχή επιμόρφωση των ιατρών και τη συνεχή επαγγελματική τους ανάπτυξη. Η Ελλάδα δεν συμπεριλαμβάνεται στις 16 χώρες Η συνεχής επιμόρφωση των ιατρών συνίσταται στη θεωρητική κατάρτιση μέσα από συνέδρια, μαθήματα, πληροφορική, γύρω από τις εξελίξεις της ιατρικής επιστήμης. Η Πιστοποίηση της Συνεχιζόμενης Ιατρικής Εκπαίδευσης (EACCME) ιδρύθηκε από το Διοικητικό Συμβούλιο της UEMS* τον Οκτώβριο του 1999 και ο σκοπός της UEMS-EACCME είναι να εναρμονίσει και να βελτιώσει την ποιότητα της ιατρικής περίθαλψης στην Ευρώπη. Η Συνεχής Επαγγελματική Ανάπτυξη συνίσταται στην εκμάθηση της σωστής εφαρμογής των ιατρικών εξελίξεων στον ασθενή σε επίπεδο διαγνωστικό και θεραπευτικό. Η καθολική εφαρμογή της επαγγελματικής ανάπτυξης στο σύνολο των ιατρών έχει άμεση επίπτωση στην ποιότητα της παροχής υπηρεσιών υγείας και ιδιαίτερα στη μείωση του κόστους των υπηρεσιών υγείας. Ο άναρχος τρόπος εφαρμογής σήμερα των εξελίξεων της ιατρικής επιστήμης σε διαγνωστικό και θεραπευτικό επίπεδο, οφείλεται στο γεγονός ότι δεν υπάρχει συνεχιζόμενη επαγγελματική ανάπτυξη στους ιατρούς. Εύκολα διαπιστώνουμε ότι ασθενείς με την ίδια πάθηση για τη διάγνωση και τη θεραπεία τους ταλαιπωρούνται δυσανάλογα από Νοσοκομείο σε Νοσοκομείο, από ιδιωτικό ιατρείο σε ιδιωτικό ιατρείο, από τη μια περιοχή στην άλλη και από τη μια χώρα στην άλλη. Το κόστος επίσης της διάγνωσης διαφέρει στις παραπάνω περιπτώσεις. Η εικόνα αυτή της άσκησης της ιατρικής αποδεικνύει την παντελή έλλειψη Συνεχιζόμενης Ιατρικής Ανάπτυξης των ιατρών παρά το ότι μπορεί να έχουν ικανοποιητική συνεχή επιμόρφωση. Ποιος όμως χρηματοδοτεί τη Συνεχή Επαγγελματική Ανάπτυξη (Σ.Ε.Α) ; Η Σ.Ε.Α. στα κράτη που είναι υποχρεωτική, πραγματοποιείται από τον ίδιο τον ιατρό, ο οποίος μετακυλύει το κόστος της σε κάθε ιατρική πράξη. Στη χώρα μας, σε όποιο βαθμό υπάρχει η Σ.Ε.Α., μαζί με τη συνεχή επιμόρφωση, χρηματοδοτείται από τις Εθνικές και Διεθνείς Φαρμακοβιομηχανίες. Για να αποδώσει αυτού του είδους η χρηματοδότηση, θα πρέπει να χαρακτηρίζεται από διαφάνεια (να καλύπτει το σύνολο των ιατρών) ενώ το περιεχόμενο της να καθορίζεται από τις επιστημονικές ενώσεις. Πώς όμως θα διευκολυνθούν περισσότερο οι ιατροί στην εκμάθηση της επαγγελματικής ανάπτυξης; O κάθε ιατρός πρέπει να αναγνωρίζει ως ηθική του υποχρέωση τη συνεχή του επαγγελματική ανάπτυξη. Πρέπει να διαπιστώνει τα κενά στις γνώσεις του και να αναζητά τη συμπλήρωσή αυτών μέσα από τη Σ.Ε.Α. η οποία πρέπει να προσφέρει στον ιατρό ποικίλες εκπαιδευτικές ευκαιρίες. Στόχος του θα είναι η καλύτερη ποιότητα παροχής υπηρεσιών υγείας, τόσο σε επίπεδο διάγνωσης όσο και θεραπείας, με ταυτόχρονη οικονομία πόρων. Η αξιολόγηση τέλος του ιατρού στην επιμόρφωση του και την επαγγελματική του ανάπτυξη είναι απαραίτητη. Καταρχάς χρειάζεται να δημιουργηθεί είτε από το ιατρικό επάγγελμα είτε από το Υπουργείο Υγείας ένας οργανισμός με το απαραίτητο και εξειδικευμένο προσωπικό που θα ελέγχει όλες τις παραμέτρους της σωστής λειτουργίας της συνεχούς επιμόρφωσης και επαγγελματικής ανάπτυξης όλων των ιατρών. Η έλλειψη γνώσης που οδηγεί στην υπερκατανάλωση διαγνωστικών και θεραπευτικών μέσων, ξεκινά από το γεγονός ότι ο ιατρός δεν έχει την ανάλογη εκπαίδευση και επαγγελματική ανάπτυξη. Τούτο τον ωφελεί επαγγελματικά διότι κερδίζει περισσότερα εις βάρος της οικονομίας της υγείας, ενώ ταυτόχρονα μειώνει στο ελάχιστο την ποιότητα παροχής υπηρεσιών υγείας. Με τη νοοτροπία που καλλιεργείται σήμερα στην ελληνική πραγματικότητα, κυρίως, με κάθε μέσο και τρόπο, θα αποθαρρυνθεί η υποχρεωτική Συνεχής Επαγγελματική Ανάπτυξη των ιατρών στη χώρα μας. Αλλά και να συμβεί και να διαθέτει τις γνώσεις ο ιατρός, δύσκολα θα λειτουργήσει υπέρ της οικονομίας της υγείας και κατά του προσωπικού του συμφέροντος. Πρακτικά: Ο ιατρός, όταν δέχεται τον πάσχοντα, είτε στο ιατρείο του είτε στα εξωτερικά ιατρεία, οφείλει να του πάρει ένα πλήρες ιστορικό, να τον εξετάσει συνολικά και αν δεν βάλει διάγνωση, θα έχει δικαίωμα μόνον σε μια ή δύο εργαστηριακές εξετάσεις, που θα τον βοηθήσουν στη διάγνωση. Όσον αφορά την θεραπευτική αγωγή αυτή θα χορηγηθεί μόνον εφόσον υπάρχει διάγνωση και σε καμιά περίπτωση δεν θα είναι συμπτωματική. Στις χώρες της Ε.Ε. που εφαρμόζεται η επαγγελματική ανάπτυξη, η παραπάνω διαδικασία έχει καθορισθεί από Πανεπιστημιακούς Δασκάλους για κάθε ειδικότητα υπό μορφή πρωτοκόλλων. *ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΕΙΔΙΚΕΥΜΕΝΩΝ ΙΑΤΡΩΝ