Άρθρο 01 – Γενικές Αρχές Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας

Άρθρο 1

1.1 Πρόταση ενσωμάτωσης του νέου ορισμού για την υγεία ως «την ικανότητα [του ατόμου] προσαρμογής [στην ασθένεια] και αυτοδιαχείρισης» ως τη βάση για αλλαγές στο σύστημα υγείας και στο πλαίσιο της εστιασμένης στον ασθενή (ασθενοκεντρικής) ή, καλύτερα, εστιασμένης στο πρόσωπο και στον πολίτη φροντίδας.

Huber M, Knottnerus JA, Green L, et al. How should we define health? BMJ. 2011;343:d4163. 10.1136/bmj.d4163

Παράλληλα, η ΠΦΥ πρέπει να στηριχτεί σε υφιστάμενα δεδομένα δημόσιας υγείας από πλευράς υγειονομικών προτεραιοτήτων, αξιολόγησης και προτυποποίησης για τη βιωσιμότητα του συστήματος υγείας, καθώς και στη δημόσια υγεία με εστίαση στους κοινωνικούς, οικονομικούς και περιβαλλοντικούς προσδιοριστές της υγείας και κύρια κατεύθυνση στην πρόληψη σε συλλογικό επίπεδο. Η ενδυνάμωση και εκπαίδευση του ασθενή στην αυτοδιαχείριση και τη λήψη απόφασης από κοινού, με εστίαση στην αλλαγή της συμπεριφοράς, μπορούν να συνεισφέρουν αποτελεσματικά και στην πρόληψη σε συλλογικό επίπεδο.

Huber M, van Vliet M, Giezenberg M, et al. Towards a “patient-centred” operationalisation of the new dynamic concept of health: a mixed methods study. BMJ Open. 2016;6(1):e010091. doi:10.1136/bmjopen-2015-010091

Jambroes M, Nederland T, Kaljouw M, et al. Implications of health as ‘the ability to adapt and self-manage’ for public health policy: a qualitative study. Eur J Public Health 2016;26 (3):412-416. doi: 10.1093/eurpub/ckv206

1.2 Θα μπορούσε να προστεθούν τα χαρακτηριστικά ποιότητας των υπηρεσιών ΠΦΥ που εχουν γίνει αποδεκτά όπως αυτά περιγραφονται στη διεθνή βιβλιογραφία, δηλ. το προσβάσιμο στις υπηρεσίες, η συνέχεια στη φροντίδα, το ολοκληρωμένο φάσμα των υπηρεσιών και η διασύνδεση/συντονισμός.

Kringos et al. The strength of primary care in Europe: an international comparative study Br J Gen Pract. 2013 Nov; 63(616): e742–e750. Published online 2013 Oct 28. doi: 10.3399/bjgp13X674422 PMCID: PMC3809427

Παρατηρήσεις στις επιμέρους υπηρεσίες ΠΦΥ:
1.2.α, 1.2.ε και 1.2.στ Κατ’ εξαίρεση ενδέχεται να παραστεί ανάγκη παροχής υπηρεσιών για τις οποίες θα απατείτο εισαγωγή, ιδιαιτέρως δεδομένων γεωγραφικών στοιχείων/μορφολογίας της χώρας. Η παρακολούθηση στη δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια φροντίδα υγείας δεν αποτελεί αντικείμενο της ΠΦΥ, ωστόσο, είναι σημαντικό να δοθεί έμφαση στην διασύνδεση των επιπέδων υγείας μέσω της επικοινωνίας/συνέργειας διεπιστημονικής ομάδας με συγκεκριμένες αναφορές στο άρθρο 5, που ακολουθεί.

1.2.ι Το δεύτερο μέρος του εδαφίου «και τη διασύνδεση με τις υπηρεσίες ψυχικής υγείας» χρήζει διόρθωσης, καθώς η διασύνδεση δεν αποτελεί υπηρεσία αλλά διαδικασία.
1.2.ιβ: Η «διασύνδεση με τις υπηρεσίες κοινωνικής φροντίδας» δεν αποτελεί υπηρεσία αλλά διαδικασία.
Θα μπορούσε να προστεθούν εδάφια ως εξής:
-υπηρεσίες φροντίδας και νοσηλείας στο σπίτι
-υπηρεσίες σε ανοικτές και κλειστές δομές της κοινότητας σχετικές με τη φροντίδα ηλικιωμένων και ατόμων με ειδικές ανάγκες
-υπηρεσίες υγείας και προαγωγής της υγείας στα σχολεία

1.3 Να προστεθεί η συνεχής αξιολόγηση και η συνεχιζόμενη ή συμπληρωματική εκπαίδευση, καθώς και η αξιολόγηση υπηρεσιών υγείας με τη συμμετοχή της κοινότητας, στον καθορισμό προτεραιοτήτων για τη συνεχιζόμενη βελτίωση ποιότητας των υπηρεσιών με συστηματικό τρόπο, ιδιαίτερα δεδομένης της έμφασης που πρέπει να δίνεται στην ΠΦΥ στο πλαίσιο επίτευξης καθολικής κάλυψης για την υγεία.

UN Committee on Economic, Social and Cultural Rights. General comment no. 14: the right to the highest attainable standard of health (art. 12). Aug 11, 2000. Πλήρες κείμενο στην ιστοσελίδα ^[1] [Τελευταία πρόσβαση, 1η Μαΐου, 2017]

Rumbold B, Baker R, Ferraz O, et al. Universal health coverage, priority setting, and the human right to health. The Lancet. April 26, 2017, ISSN 0140-6736, ^[2]
Για την υποβολή: Χ. Λιονής και Ε. Πιτέλου

Άρθρο 1

1.1 Πρόταση ενσωμάτωσης του νέου ορισμού για την υγεία ως «την ικανότητα [του ατόμου] προσαρμογής [στην ασθένεια] και αυτοδιαχείρισης» ως τη βάση για αλλαγές στο σύστημα υγείας και στο πλαίσιο της εστιασμένης στον ασθενή (ασθενοκεντρικής) ή, καλύτερα, εστιασμένης στο πρόσωπο και στον πολίτη φροντίδας.

Huber M, Knottnerus JA, Green L, et al. How should we define health? BMJ. 2011;343:d4163. 10.1136/bmj.d4163

Παράλληλα, η ΠΦΥ πρέπει να στηριχτεί σε υφιστάμενα δεδομένα δημόσιας υγείας από πλευράς υγειονομικών προτεραιοτήτων, αξιολόγησης και προτυποποίησης για τη βιωσιμότητα του συστήματος υγείας, καθώς και στη δημόσια υγεία με εστίαση στους κοινωνικούς, οικονομικούς και περιβαλλοντικούς προσδιοριστές της υγείας και κύρια κατεύθυνση στην πρόληψη σε συλλογικό επίπεδο. Η ενδυνάμωση και εκπαίδευση του ασθενή στην αυτοδιαχείριση και τη λήψη απόφασης από κοινού, με εστίαση στην αλλαγή της συμπεριφοράς, μπορούν να συνεισφέρουν αποτελεσματικά και στην πρόληψη σε συλλογικό επίπεδο.

Huber M, van Vliet M, Giezenberg M, et al. Towards a “patient-centred” operationalisation of the new dynamic concept of health: a mixed methods study. BMJ Open. 2016;6(1):e010091. doi:10.1136/bmjopen-2015-010091

Jambroes M, Nederland T, Kaljouw M, et al. Implications of health as ‘the ability to adapt and self-manage’ for public health policy: a qualitative study. Eur J Public Health 2016;26 (3):412-416. doi: 10.1093/eurpub/ckv206

1.2 Θα μπορούσε να προστεθούν τα χαρακτηριστικά ποιότητας των υπηρεσιών ΠΦΥ που εχουν γίνει αποδεκτά όπως αυτά περιγραφονται στη διεθνή βιβλιογραφία, δηλ. το προσβάσιμο στις υπηρεσίες, η συνέχεια στη φροντίδα, το ολοκληρωμένο φάσμα των υπηρεσιών και η διασύνδεση/συντονισμός.

Kringos et al. The strength of primary care in Europe: an international comparative study Br J Gen Pract. 2013 Nov; 63(616): e742–e750. Published online 2013 Oct 28. doi: 10.3399/bjgp13X674422 PMCID: PMC3809427

Παρατηρήσεις στις επιμέρους υπηρεσίες ΠΦΥ:
1.2.α, 1.2.ε και 1.2.στ Κατ’ εξαίρεση ενδέχεται να παραστεί ανάγκη παροχής υπηρεσιών για τις οποίες θα απατείτο εισαγωγή, ιδιαιτέρως δεδομένων γεωγραφικών στοιχείων/μορφολογίας της χώρας. Η παρακολούθηση στη δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια φροντίδα υγείας δεν αποτελεί αντικείμενο της ΠΦΥ, ωστόσο, είναι σημαντικό να δοθεί έμφαση στην διασύνδεση των επιπέδων υγείας μέσω της επικοινωνίας/συνέργειας διεπιστημονικής ομάδας με συγκεκριμένες αναφορές στο άρθρο 5, που ακολουθεί.

1.2.ι Το δεύτερο μέρος του εδαφίου «και τη διασύνδεση με τις υπηρεσίες ψυχικής υγείας» χρήζει διόρθωσης, καθώς η διασύνδεση δεν αποτελεί υπηρεσία αλλά διαδικασία.
1.2.ιβ: Η «διασύνδεση με τις υπηρεσίες κοινωνικής φροντίδας» δεν αποτελεί υπηρεσία αλλά διαδικασία.
Θα μπορούσε να προστεθούν εδάφια ως εξής:
-υπηρεσίες φροντίδας και νοσηλείας στο σπίτι
-υπηρεσίες σε ανοικτές και κλειστές δομές της κοινότητας σχετικές με τη φροντίδα ηλικιωμένων και ατόμων με ειδικές ανάγκες
-υπηρεσίες υγείας και προαγωγής της υγείας στα σχολεία

1.3 Να προστεθεί η συνεχής αξιολόγηση και η συνεχιζόμενη ή συμπληρωματική εκπαίδευση, καθώς και η αξιολόγηση υπηρεσιών υγείας με τη συμμετοχή της κοινότητας, στον καθορισμό προτεραιοτήτων για τη συνεχιζόμενη βελτίωση ποιότητας των υπηρεσιών με συστηματικό τρόπο, ιδιαίτερα δεδομένης της έμφασης που πρέπει να δίνεται στην ΠΦΥ στο πλαίσιο επίτευξης καθολικής κάλυψης για την υγεία.

UN Committee on Economic, Social and Cultural Rights. General comment no. 14: the right to the highest attainable standard of health (art. 12). Aug 11, 2000. Πλήρες κείμενο στην ιστοσελίδα ^[1] [Τελευταία πρόσβαση, 1η Μαΐου, 2017]

Rumbold B, Baker R, Ferraz O, et al. Universal health coverage, priority setting, and the human right to health. The Lancet. April 26, 2017, ISSN 0140-6736, ^[2]

Για την υποβολή: Χ. Λιονής και Ε. Πιτέλου

1.άρθρο 1 (παράγραφος η) προβλέπονται υπηρεσίες αποκατάστασης: στην πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας οι υπηρεσίες αποκατάστασης αναφέρονται στην αρχική εκτίμηση και αξιόλογηση του ασθενή η οποία σύμφωνα με τα διεθνή πρότυπα αποκατάστασης εξορισμού διενεργείται από τον ιατρό Φυσικής Ιατρικής και Αποκατάστασης (ΦΙΑπ). Η αξιολόγηση από τον Ιατρό Αποκαταστασης θα λαμβάνει χώρα στις δημόσιες δομές,στα ιατρεία Φιαπ,στα εργαστήρια φυσικής Ιατρικής και Αποκατάστασης και στα κέντρα Αποκατάστασης.

Αν και στο εν λόγω νομοσχέδιο γίνεται αναφορά στα άτομα με αναπηρία και στις υπηρεσίες Αποκατάστασης απουσιάζει από όλες τις δομές ο Ιατρός Φυσικής ιατρικής και Αποκατάστασης. Να τονιστεί εδώ ότι σύμφωνα με τον Π.Ο.Υ η παροχή υπηρεσιών σε αυτήν την ευαίσθητη ομάδα πρέπει να γίνεται από εξειδικευμένο ιατρό.
Ο ρόλος του ιατρού Αποκατάστασης είναι πολυδιάστατος διότι περιλαμβάνει από
-την διάγνωση – θεραπεία μυοσκελετικών προβλημάτων,
-την επανένταξη στην κοινωνία των ατόμων με αναπηρία μετά την έξοδο από τα Κέντρα Αποκατάστασης Αποθεραπείας,
-την φροντίδα κατ οίκον που αφορά σε μεγάλο βαθμό άτομα με αναπηρία που χρήζουν παρακολούθηση από ιατρό Αποκατάστασης με στόχο την πρόληψη επιπλοκών, την βελτίωση της ποιότητας ζωής και της μείωσης του βάρους της φροντίδας από το οικογενειακό περιβάλλον,
-την εξειδικευμένη φροντίδα στους ηλικιωμένους (διατροφή, άσκηση, πρόληψη πτώσεων – πρόσφατη συμμετοχή στο Εθνικό Πιλοτικό Πρόγραμμα Πρόληψης και Προαγωγής της Υγείας των Ηλικιωμένων Ατόμων – Ηπιόνη)
Σημαντικό πρόβλημα αποτελεί ότι νομοθετικά η Αποκατάσταση και η λειτουργία των Κέντρων Αποθεραπείας και Αποκατάστασης έχει ενταχθεί στην Πρόνοια και τελεί υπό την Εποπτεία του Υπουργείου Εργασίας. Το γεγονός αυτό θα αποτελέσει τροχοπέδη στην δημιουργία ενιαίου εθνικού δικτύου Αποκατάστασης με διασύνδεση της ΠΦΥ με την Δευτεροβάθμια ΦΥ(κλινικές ΦΙΑπ ΕΣΥ, ΚΕΦΙΑπ). Η δημιουργία ενός εθνικού δικτύου είναι απαραίτητη. Στην Ελλάδα απουσιάζει σχεδόν παντελώς η ΠΦΥ για τα άτομα με αναπηρία (εκτός από τα ιδιωτικά ιατρεία και Εργαστήρια ΦΙΑπ)και αυτό γίνεται ιδιαίτερα αισθητό στη παροχή υπηρεσιών στην κοινότητα (Home Rehabilitation)
Το παρόν νομοσχέδιο αγνοεί επιδεικτικά τους ιατρούς ΦΙΑπ και κατ επέκταση τα άτομα με αναπηρία.
Θα μπορούσε να ειπωθεί ότι ο Ιατρός Φυσικής Ιατρικής και Αποκατάστασης είναι ο «Γενικός Ιατρός των ατόμων με αναπηρία». Λόγω της εκπαίδευσης των ιατρών ΦΙΑπ σε Παθολογία, Νευρολογία και Ορθοπεδική καθώς και η εμβάθυνση στην Παθολογία όλων των συστημάτων των ατόμων με αναπηρία (ουρολογικό, αναπαραγωγικό αναπνευστικό κτλ) είναι πιο εύκολο για τον ιατρό ΦΙΑπ να αντεπεξέλθει ως οικογενειακός ιατρός παρά για έναν Γενικό Ιατρό ή έναν Παθολόγο να προασπίσει την υγεία ατόμων με αναπηρία (ασθενείς μετά από ΑΕΕ, ΚΝΜ, ΚΕΚ, ΣΚΠ κτλ).

Ο Πανελλήνιος Σύλλογος Φυσικοθεραπευτών δυνάμει των διατάξεων του Νόμου 3599/2007 αποτελεί Ν.Π.Δ.Δ και επίσης αποτελεί σύμφωνα με το άρθρο 2 σύμβουλο της Πολιτείας για θέματα υγείας.

Ως θεσμικός φορέας θέλει να καταθέσει τις προτάσεις του για το σχέδιο Νόμου
«Μεταρρύθμιση της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας».

Το Νομοσχέδιο αναφέρεται στην μεταρρύθμιση της πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας.
Από τον ορισμό και επειδή η υπηρεσίες φυσικοθεραπείας περιλαμβάνονται στις υπηρεσίες πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας στην μέχρι σήμερα νομοθεσία θεωρούμε ότι θα πρέπει να τεθούν κατ΄αρχήν γενικότερα ζητήματα έχοντας υπόψη την γενικότερη εισαγόμενη φιλοσοφία του σχεδίου Νόμου και διαβλέποντας της Ευρωπαϊκή και Παγκόσμια φιλοσοφία και κατεύθυνση θέτουμε τα κάτωθι:

ΟΡΙΣΜΟΣ:

Απευθείας πρόσβαση ή αυτοπαραπομπή ασθενών/ασφαλισμενων σε υπηρεσίες φυσικοθεραπείας ορίζεται ως η πρόσβαση τους στη φυσικοθεραπεία χωρίς να απαιτείται ιατρική παραπομπή.

H απευθείας πρόσβαση (direct access) ή αυτοπαραπομπή (self referral) των ασθενών/ασφαλισμένων σε υπηρεσίες φυσικοθεραπείας αποτελεί κοινό τόπο για πολλές χώρες υγειονομικά προηγμένες, και στην Ευρωπαϊκή Ένωση (ενδεικτικά Ην. Βασίλειο, Ολλανδία, Σουηδία, Ιρλανδία) αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο (ενδεικτικά ΗΠΑ, Καναδάς, Αυστραλία, Νότια Αφρική, Ισραήλ, Ν. Ζηλανδία).

Η διαδικασία αυτή έχει αποδείξει την χρησιμότητά της στα συστήματα υγείας που εφαρμόζεται:

Α) Οργανωτικά, αφού έχει απλοποιήσει την πρόσβαση σε υπηρεσίες μειώνοντας τις χαμένες εργατοώρες των ασθενών/ασφαλισμένων, μειώνοντας την επίσκεψη του ασθενούς από 3 σημεία (συνταγογράφος ιατρος, ελεγκτής ιατρός, φυσικοθεραπευτής) σε 1 σημείο (φυσικοθεραπευτής).

Β) Οικονομοτεχνικά, αφού το σύστημα υγείας χρεώνεται με λιγότερα κόστη και άμεσα (επισκέψεις σε ιατρούς) αλλά και έμμεσα (έχει αποδειχθεί η μείωση του κόστους που δαπανάται για μυοσκελετικά προβλήματα, όταν η παροχή ξεκινά από φυσικοθεραπεία αντί να «τελειώνει» σε φυσικοθεραπεία, έχοντας δαπανήσει πόρους σε αμφίβολης επιστημονικά αξίας διαγνωστικές εξετάσεις και φαρμακευτική αγωγή).

Στην Ελλάδα, υπάρχει η επιστημονική επάρκεια των αποφοίτων των δημόσιων σχολών Φυσικοθεραπείας των Ανωτάτων Τεχνολογικών Ιδρυμάτων για την ασφαλή διαχείριση των ασφαλισμένων. Επίσης υφίσταται ικανό νομοθετικό πλαίσιο που προσδίδει στους φυσικοθεραπευτές το δικαίωμα της επιλογής του θεραπευτικού σχήματος, αν και εφόσον ο ασθενής είναι διαγνωσμένος.

Θεωρούμε ότι είναι ώριμες οι συνθήκες να ξεκινήσει η συζήτηση μεταξύ του Πανελληνίου Συλλόγου Φυσικοθεραπευτών, του Υπουργείου Υγείας και όλων των εμπλεκόμενων φορέων (ΚΕΣΥ, Ιατρικών Συλλόγων κλπ) ώστε να υπάρξει η απαραίτητη ζύμωση που θα οδηγήσει σε ένα αποτέλεσμα προς όφελος της Πρωτοβαθμιας Φροντίδας Υγείας.
Το παράδειγμα των χωρών που προαναφέρονται και το εφαρμόζουν με εξαιρετική επιτυχία σχεδόν 2 δεκαετίες, μπορεί να γίνει οδηγός. (Βασικές πηγές αναφορών περιέχονται στο παρακάτω link: ^[3]

Ειδικότερα όμως για το σχέδιο Νόμου και τα προτεινόμενα άρθρα θα πρέπει να προστεθεί στο:

Άρθρο 01 – Γενικές Αρχές Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας στην παράγραφο
2. Οι υπηρεσίες Π.Φ.Υ. αποτελούνται από:
.
.
.
.
η) τις υπηρεσίες αποκατάστασης-υπηρεσίες φυσικοθεραπείας

Να προστεθεί:

Στο Άρθρο 11 – Ομάδα Υγείας
.
.
.
στ) Στο πλαίσιο των επιστημονικών αρμοδιοτήτων του, ο/η φυσικοθεραπευτης/-τρια υγείας οφείλει ιδίως να:
στα) προάγει την υγεία του πληθυσμού,
στβ) αξιολογεί και παρέχει υπηρεσίες φυσικοθεραπευτικής φροντίδα υγείας (θεραπεία, πρόληψη και αποκατάσταση)
στγ) αποβλέπει στη βελτίωση της υγείας και της ποιότητας ζωής,
στδ) συμμετέχει ενεργά στο συντονισμό και τη συνέχεια της φυσικοθεραπευτικής φροντίδας καθώς και τη διασφάλιση της πρόσβασης στις υπηρεσίες υγείας,
στε) παρέχει υπηρεσίες κατ’ οίκον φυσικοθεραπείας και εκπαιδεύει τους οικείους για την πρόληψη και αποφυγή κατακλίσεων, δυσκαμψιών σε άτομα μειωμένης κινητικότητας.
στζ) από κοινού με την υπόλοιπη ομάδα εφαρμόζει πολιτικές πρόληψης και ιδίως για την πρόληψη πτώσεων σε ηλικιωμένους ,για διαχείριση μεταβολικών συνδρόμων ( διαβήτης, παχυσαρκία, οστεοπόρωση κλπ), για την οργάνωση προγράμματος πρόληψης σε καρδιοπαθείς, άτομα με νευρολογικές παθήσεις (Πάρκινσον, Αλτσχάιμερ, κλπ).

Παρατηρήσεις για το άρθρο 8- Κέντρα ειδικής φροντίδας

Από τον ορισμό και επειδή τα κέντρα φυσικοθεραπείας ( εργαστήρια φυσικοθεραπείας ) ανήκουν στους φορείς πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας, εκ των πραγμάτων αυτοδίκαια αναφέρονται στο συγκεκριμένο άρθρο.
Οποιαδήποτε πρόταση για αντικατάσταση των εργαστηρίων φυσικοθεραπείας από τα κέντρα αποκατάστασης είναι αδιανόητη καθώς τα Κέντρα Αποκατάστασης ΔΕΝ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΦΟΡΕΙΣ Α ΒΑΘΜΙΑΣ ΦΡΟΝΤΙΔΑΣ ΥΓΕΙΑΣ .
Τέλος το επάγγελμα του φυσικοθεραπευτή είναι ένα αυτόνομο επάγγελμα , ο φυσικοθεραπευτής αξιολογεί , επιλέγει και εκτελεί τις πράξεις αρμοδιότητός του σύμφωνα με διάγνωση του θεράποντα ιατρού, ανάλογης ειδικότητας με την πάθηση (ορθοπαιδικός , νευρολόγος κλπ) Νόμος 4316/2014.
Το εργαστήριο φυσικοθεραπείας ( κέντρο φυσικοθεραπείας) και ο φυσικοθεραπευτής, υπό αυτή την έννοια , παρέχει εξειδικευμένες υπηρεσίες αποκατάστασης. Η φυσικοθεραπεία ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ.

Για τα κέντρα ειδικής αγωγής ( όπως αναφέρονται στο άρθρο) είναι φορέας που τώρα δημιουργείται ,δεν υπάρχουν προδιαγραφές και πρέπει να προβλεφθούν οι προϋποθέσεις λειτουργίας με Υπουργική απόφαση ή Π.Δ.

Τέλος γενικότερες παρατηρήσεις:

1) Θυμίζουμε ότι σε οποιαδήποτε Δημόσια δομή προβλεφθεί λειτουργία εργαστηρίου φυσικοθεραπείας αυτό θα πρέπει να πληροί τις ελάχιστες προδιαγραφές των εργαστηρίων φυσικοθεραπείας που προβλέπονται στο Π.Δ 29/1987 , αυτές οι προδιαγραφές αποτελούν την ελάχιστη διασφάλιση ποιοτικής παροχής φυσικοθεραπευτικών υπηρεσιών από οργανωμένο χώρο προκειμένου να καλύπτει όλο το φάσμα των παρεχόμενων φυσικοθεραπευτικών πράξεων. ( π.χ ορίζονται τα 70 Τ.μ ως ελάχιστος χώρος και προσαύξηση 30% για κάθε επιπλέον υπηρετούντα φυσικοθεραπευτή, επίσης προβλέπεται και ο ελάχιστος εξοπλισμός καθώς και πως θα διαμορφώνονται οι επιμέρους χώροι).
2) Είναι σημαντικότατος ο ρόλος του φυσικοθεραπευτή στην βελτίωση της ποιότητας ζωής του ανθρώπου και πρέπει να προβλεφθεί στην ομάδα υγείας κατά τα προτεινόμενα στο άρθρο 11 ,πρέπει επίσης επιτέλους η Ελληνική πολιτεία να εργαστεί για την πρόληψη παθήσεων και κακώσεων και αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι και στις αρμοδιότητες του φυσικοθεραπευτή.
3) Τέλος θέτουμε σημαντικό το δικαίωμα της ελεύθερης επιλογής του θεραπευτή από τον ασθενή, κάτι που προβλέπεται στη Ευρωπαϊκή χάρτα των δικαιωμάτων των ασθενών.

ΑΡΘΡΟ 1 ΓΕΝΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ
ΣΕ ΘΕΤΙΚΗ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ η θέσπιση αποκεντρωμένων δομών καθώς δημιούργει δημόσιου χαρακτήρα εισαγωγικό επίπεδο που θα βρίσκεται κοντά στους λήπτες των υπηρεσιών.
Απαιτείται εξορθολογισμός και στήριξη των υπαρχουσών δομών ή όποιων από αυτές μπορούν να αποδώσουν τα προσδοκώμενα αποτελέσματα.
Κατά τη γνώμη μας το προτεινόμενο σχέδιο νόμου παρουσιάζει σημαντικά ΚΕΝΑ
1. στη χρηματοδότηση και των υπολογισμό κόστους καθώς εκτός από προσλήψεις προσωπικού υπάρχει το κόστος στέγασης και λειτουργικό κόστος.
Κατά τη γνώμη μας για να καταστεί αποτελεσματική η αποσυμφόρηση της Δευτεροβάθμιας και τριτοβάθμιας περίθαλψης θα πρέπει ο σχεδιασμός του πρώτου (εισαγωγικού) επιπέδου να είναι τέτοιος που να προβλέπει ένα μεταβατικό στάδιο.
2 Στο ΚΤΙΡΙΑΚΟ
Η στέγαση των δομών θα απαιτεί νέους πόρους και δεδομένων των δημοσιονομικών, θα πρέπει να προβλέψει τη σταδιακή συστέγαση σε πολλές περιπτώσεις και επίπεδα. Η αναγκαιότητα της τοπικής μονάδας για την καταγραφή των πληθυσμιακών δεδομένων την συμπλήρωση ηλεκτρονικού φακέλου υγείας και την παρέμβαση πρόληψης και προαγωγής υγείας είναι προφανής, αλλά για να αποδώσει τα αναμενόμενα μείωση φόρτου στα επόμενα (προνοσοκομειακά και νοσοκομειακά επίπεδα) οφείλει:
1ον να έχει πανελλαδική κάλυψη και
2ον να κερδίσει την εμπιστοσύνη των χρηστών ώστε να μην καταφεύγουν απευθείας στα επόμενα στάδια Φροντίδας υγείας.
3ον να πλαισιώνεται από αποτελεσματικά Κέντρα Υγείας που θα περιορίζουν τη ροή των περιστατικών μειώνοντας την ανάγκη εισαγωγής και αντιμετωπίζοντας τα απλά περιστατικά σε προνοσοκομειακό επίπεδο.
Για το λόγο αυτό και επειδή η χώρα διαθέτει στο δυναμικό του ΕΣΥ πλήθος ειδικευμένων ιατρών πρέπει να επιλυθούν συγχρόνως τα παρακάτω
Η αύξηση της προσέλευσης για συνταγογράφηση και λοιπές ανάγκες περιπατητικών ασθενών από το εισαγωγικό επίπεδο δημόσιου ή και ιδιωτικού χαρακτήρα με τη σταδιακή του μετατροπή σε gatekeeper.
Ο περιορισμός της παροχής υπηρεσιών ΠΦΥ από τα δευτεροβάθμια νοσοκομεία με ένταξη σταδιακά των ΚΥ και γενικά των ΤΕΠ σε δομές διασύνδεσης που θα έχουν κατεξοχήν το ρόλο του ρυθμιστή της ροής ασθενών μεταξύ του εισαγωγικού και τελικού επιπέδου φροντίδας. Αυτό σημαίνει τη σταδιακή διαφοροποίηση του χαρακτήρα των εκάστοτε κέντρων Υγείας. Ανάλογα δε με τις κατά τόπους ανάγκες και δεδομένης της πληθώρας των δομών θα ήταν δυνατό να ειδικεύονται ή να συστεγάζονται με ΚΥ τα Κέντρα μάνας και παιδιού, παιδιών και Εφήβων, Ψυχικής Υγείας, Απεξάρτησης, Παρακολούθησης Χρονίως πασχόντων, οδοντιατρικά ή μαιευτικά κέντρα και κοινωνικές υπηρεσίες, κάνοντας χρήση εκτός του προσωπικού των ΤΟΜΥ και των ειδικών ιατρών .
Μόνο μετά από αξιολόγηση των μονάδων και διασύνδεση των επιπέδων φροντίδας υγείας θα μπορεί να καταστρωθεί ένα οργανόγραμμα και πλήρης χάρτης υγείας.

Οι ειδικευμένοι ιατροί μπορούν να αποτελέσουν το σύνδεσμο και να προσδώσουν αναβαθμισμένη ποιότητα φροντίδας και ταχύτητα στην βελτίωση της διάρθρωσης των υπηρεσιών. Για το λόγο αυτό συνιστούμε την παραπέρα αξιοποίηση τους με την πλήρη εξίσωση και την ώσμωση με απλούστερο τρόπο των ιατρών κλάδου ΕΣΥ της ΠΦΥ με τους νοσοκομειακούς. Αποσπάσεις διαθέσεις και μετατάξεις για κάλυψη οργανικών κενών σε κλινικές ΕΣΥ. Οικονομικά και άλλα κίνητρα για στελέχωση άγονων περιοχών και κενών της ΠΦΥ με ειδικούς.
Οι διορισμοί τέλος αορίστου χρόνου ιατρών στα ΚΥ να γίνεται με σαφή κριτήρια και Συμβούλια κρίσεων όπως στα νοσοκομεία. Οι επικουρικοί ιατροί να τοποθετούνται όπως επιβάλουν οι ανάγκες και να αφορούν κυρίως στις ειδικότητες υποδοχής.
Αποκατάσταση των ελάχιστων ιατρών άνευ ειδικότητας που εργάζονται άνω της 10ετίας στην ΠΦΥ με ένταξή τους στον κλάδο ΕΣΥ, σα ιατροί υποδοχής (με Τίτλο λ.χ. θεραπευτή ιατρού που χρησιμοποιήθηκε από φορείς κοινωνικής ασφάλισης που τους προσέλαβαν) . Χρήση καινούργιων ειδικοτήτων κατά τα πρότυπα άλλων χωρών με παρόμοιες ειδικές δυσκολίες (νησιωτικές περιφέρειες, απομονωμένες περιοχές). Έμφαση στην εκπαίδευση των γενικών ιατρών και τη συνεχιζόμενη επιμόρφωση τους από ειδικούς ΚΥ.
3 Απαιτείται ΟΡΓΑΝΟΓΡΑΜΜΑ δομών και ιατρών ΠΦΥ
Προκύπτει από τα παραπάνω.

Το ΔΣ της ΕΔΔΕ θεωρεί θετική την πρόθεση του Υπουργείου Υγείας για μεγαλύτερη αποκέντρωση του συστήματος ΠΦΥ. Θεωρεί όμως αρνητική τη θέση του Υπ. Υγείας στα ζητήματα που αφορούν το κλάδο των Διαιτολόγων Διατροφολόγων μέσα στο χώρο της ΠΦΥ. Δυστυχώς αν και η πρόθεση του προτεινόμενου σχεδίου νόμου σαν βασικό άξονα έχει την αποκέντρωση των λειτουργιών και την αποσυμφόρηση των λειτουργιών των νοσοκομείων, στα ζητήματα που αφορούν τους Διαιτολόγους Διατροφολόγους, υπάρχει μια μεγάλη και πολύπλευρη οπισθοδρόμηση σε πολλά επίπεδα.

Ενδεικτικά αναφέρουμε τα παρακάτω:

1.Μη αναφορά της ειδικότητας των Διαιτολόγων Διατροφολόγων σε κανένα σημείο του σχεδίου νόμου. (Τ.Ομ.Υ , Κ.Υ κλπ) σε αντίθεση με την αναφορά άλλων ειδικοτήτων (μαίες, νοσηλευτές, φυσιοθεραπευτές, κοινωνικοί λειτουργοί, επισκέπτες υγείας).

2.Μη εφαρμογή της ισχύουσας νομοθεσίας που αφορά την άσκηση του επαγγέλματος των Διαιτολόγων Διατροφολόγων (εκχώρηση αρμοδιοτήτων αναφορικά με την παιδική παχυσαρκία και τις διατροφικές διαταραχές αποκλειστικά σε γιατρούς).

3.Μη πρόβλεψη θέσεων Διαιτολόγων Διατροφολόγων σε κάθε βαθμίδα ΠΦΥ (σε αντίθεση με το παλαιότερο νομικό πλαίσιο λειτουργίας των ΚΥ)
Και όλα αυτά όταν με το άρθρο 4 του ν.4238/2014 “Πρωτοβάθμιο Εθνικό Σύστημα Υγείας, αλλαγή σκοπού Ε.Ο.Π.Υ.Υ. και λοιπές διατάξεις”, στους επαγγελματίες Π.Φ.Υ. του Π.Ε.Δ.Υ. συμπεριλαμβάνεται και η ειδικότητα του Διαιτολόγου-Διατροφολόγου.

Εισαγωγικά της τοποθέτησης μας (θα υπάρχει τοποθέτηση και σε κάθε άρθρο)

Ο μεγαλύτερος αριθμός των Διαιτολόγων Διατροφολόγων του ΕΣΥ βρίσκεται μέσα στα δημόσια νοσοκομεία. Όμως ο αριθμός τους είναι σημαντικά μικρότερος από τις πραγματικές ανάγκες του συστήματος υγείας. Οι οργανικές θέσεις είναι σε μεγάλο ποσοστό κενές και ο αριθμός αναπλήρωσης των συνταξιούχων είναι τραγικός (μόλις 3 θέσεις προκηρύχτηκαν την τελευταία τριετία).

Οι απασχολούμενοι στα Δημόσια Νοσοκομεία Διαιτολόγοι Διατροφολόγοι είναι επιφορτισμένοι, παράλληλα με τα κλινικά τους καθήκοντα και με αυξημένα διοικητικά καθήκοντα αλλά και με ένα πλήθος άλλων ευθυνών (εξωτερικά ιατρεία, επιτροπές προδιαγραφών κλπ).

Η φιλοσοφία του παρόντος σχεδίου νόμου μπορεί να οδηγήσει σε ουσιαστική αποσυμφόρηση της λειτουργίας των νοσοκομείων μεταφέροντας υπηρεσίες εξωνοσοκομειακής και εξειδικευμένης διαιτολογικής φροντίδας στα ΚΥ.

Σύμφωνα με τελευταία ερευνητικά δεδομένα στην Ελλάδα υπάρχουν 3.500.000 πάσχοντες από υπερχοληστερολαιμία, 2.500.000 πάσχοντες από υπέρταση, 2.000.000 πάσχοντες από παχυσαρκία, 800.000 Έλληνες → Σακχαρώδη Διαβήτη ΙΙ μεταξύ άλλων χρόνιων νοσημάτων που χρήζουν διαιτητικής υποστήριξης.
(Δεδομένα που θα παρουσιαασουμε στο υπουργείο σε μια μελέτη που έχει συνταχθεί από το σωματείο μας.)
Είναι προφανές ότι η εξυπηρέτηση όλων αυτών των περιστατικών δεν μπορεί να γίνει από τους νοσοκομειακούς διαιτολόγους.

Παράλληλα υπάρχει ένα πλήθος επιστημονικών δεδομένων σε Παγκόσμιο επίπεδο που δείχνει ότι:
*Η επαρκής διατροφική υποστήριξη των ασθενών μειώνει σημαντικά το χρόνο και το κόστος νοσηλείας
*Η διατροφική εκπαίδευση και ενημέρωση του πληθυσμού, μειώνει σημαντικά τον επιπολασμό των παραπάνω παθολογικών καταστάσεων.
*Μέσα από τη ΠΦΥ με τη συμμετοχή του Διαιτολόγου Διατροφολόγου υπάρχει μακροπρόθεσμα σημαντικό όφελος του ΕΣΥ σε οικονομικό επίπεδο (μείωση φαρμακευτικής δαπάνης- κόστος εξετάσεων), σε επίπεδο πόρων (μείωση της συνταγογράφησης), σε επίπεδο δομών (μικρότερος αριθμός περιστατικών που πρέπει να εξυπηρετηθούν στα νοσοκομεία). Αξίζει να σημειωθεί ότι μελέτες ανά τον κόσμο έχουν δείξει ότι η υπερβαρότητα αυξάνει το κατά άτομο ετήσιο κόστος για τα δημόσια ταμεία κατά 23%, η πρώτου βαθμού παχυσαρκία κατά 29% και η δευτέρου βαθμού κατά 34% (Mora και συν., Eur J Health Econ, 2015). Ενώ στις ΗΠΑ το ετήσιο κόστος ανά άτομο αυξάνεται κατά 202 δολάρια για κάθε αύξηση μίας μονάδας δείκτη μάζας σώματος (περίπου για κάθε 2-3 κιλά για το μέσο άνθρωπο) πάνω από 25 kg/m2.(Wang και συν. J Occup Environ Med, 2006 (Αναλυτικότερα δεδομένα θα υπάρχουν στην προαναφερθείσα μελέτη).

Με γνώμονα όλα τα παραπάνω η ανάγκη για εκσυγχρονισμό είναι απαραίτητη καθώς επίσης με τη συμμετοχή των διαιτολόγων, στην παρούσα μεταρρύθμιση, θα εξασφαλιστεί όχι μόνο η καλύτερη πρόληψη αλλά και ποιοτικότερες και αποτελεσματικότερες παροχές υγείας. Το όφελος για το σύστημα υγείας σύμφωνα με τα ερευνητικά δεδομένα και την εμπειρία από το εξωτερικό είναι δεδομένο ότι θα είναι πολλαπλάσιο του κόστους

Αναλυτικότερα οι θέσεις μας για το υπό διαβούλευση σχέδιο νόμου.

Άρθρο 01 – Γενικές Αρχές Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας
Προσθήκη στην παρ. 2 ιγ) την διατροφική υποστήριξη και παροχή διαιτολογικών και διατροφικών υπηρεσιών, ατόμων με χρόνιες παθήσεις που δεν χρειάζονται νοσηλεία.

Άρθρο 02 – Ορισμοί
Στην παρ. 1 να αναφέρεται στην Ομάδα Υγείας και ο διαιτολόγος (στη βάση της διεπιστημονικής συνεργασίας και της ολοκληρωμένης αντιμετώπισης παθολογικών καταστάσεων). Ας μην ξεχνάμε ότι ήδη έχει θεσμοθετηθεί στα νοσοκομεία η ύπαρξη Ομάδας Υποστήριξης Θρέψης με βάση το Ν.4052/2012-άρθρου 134 (“Δημιουργία Τμημάτων Κλινικής Διατροφής”) και την ΥΑ Α3α/οικ.6021/2016 (ΦΕΚ 301/Β/15-02-2016) με τίτλο “Καθορισμός όρων και προϋποθέσεων λειτουργίας Τμημάτων Κλινικής Διατροφής και Συμβουλευτικών Γραφείων Διατροφής των Νοσοκομείων του ΕΣΥ”.

Άρθρο 04 – Το.Μ.Υ.
Προσθήκη στην παρ. 1 του Διαιτολόγου Διατροφολόγου
Προσθήκη στην παρ. 2
ιγ) τη διατροφική παρέμβαση και την υποστήριξη της λειτουργίας των Κοινωνικών Δομών σε τοπικό Επίπεδο (Δημοτικοί Παιδικοί σταθμοί, ΚΑΠΗ), την παρακολούθηση της υγείας ειδικών κατηγοριών πληθυσμού και τη κοινωνική υποστήριξη ατόμων με χαμηλό οικογενειακό εισόδημα και πρόβλημα διαβίωσης.
Ειδικότερα για τους παιδικούς σταθμούς και τα νηπιαγωγεία υπάρχει σημαντικό νομοθετικό κενό αναφορικά με τη σωστή σίτιση και εκπαίδευση των παιδιών και των γονέων στις αρχές της υγιεινής διατροφής μιας και δεν προβλέπεται εξειδικευμένο προσωπικό (Διαιτολόγοι Διατροφολόγοι).
Κρίνουμε απαραίτητη την ένταξη των Διαιτολόγων Διατροφολόγων στα Το.Μ.Υ. για την διατροφική παρέμβαση σε σε ειδικές κατηγορίες πληθυσμού (άτομα τρίτης ηλικίας, άτομα με ειδικές ανάγκες) αλλά και την κοινωνική υποστήριξη ατόμων με χαμηλό οικογενειακό εισόδημα και πρόβλημα διαβίωσης.
Σχετικά με το ζήτημα της στελέχωσης των Παιδικών Σταθμών έχουμε ολοκληρωμένη τοποθέτηση η οποία σύντομα θα κατατεθεί.

Άρθρο 05 – Κέντρα Υγείας
Προσθήκη στην παρ. 1
ια) εξειδικευμένης διαιτολογικής υποστήριξης σε άτομα με χρόνιες παθήσεις που δεν χρειάζονται νοσηλεία.

Άρθρο 06 – Στελέχωση Κέντρων Υγείας
Προσθήκη την παρ. 1β… Διαιτολόγο Διατροφολόγο
Προσθήκη στη παράγραφό 2
Διαιτολόγο Διατροφολόγο ΠΕ-ΤΕ κάτοχο άδειας ασκήσεως επαγγέλματος

Άρθρο 08 – Κέντρα Ειδικής Φροντίδας
Προσθήκη στην παρ. 1
…κέντρων αντιμετώπισης παχυσαρκίας, κέντρο εκπαίδευσης Σ.Δ..
Η δημιουργία σε τοπικό επίπεδο κέντρων παχυσαρκίας είναι κομβικής σημασίας για την αντιμετώπιση της παχυσαρκίας που αποτελεί βασική παράμετρο ανάπτυξης μιας σειράς μακροχρόνιων παθήσεων. Η πρόληψη σε διατροφικό επίπεδο έχει ένα θετικό αντίκτυπο μακροοικονομικά στο κόστος νοσηλείας και φροντίδας.
Παράλληλα η αύξηση συχνότητας εμφάνισης ΣΔ στον Ελληνικό πληθυσμό απαιτεί συγκρότηση διεπιστημονικών ομάδων σε τοπικό επίπεδο. Και αυτό γιατί οι ασθενείς με ΣΔ δεν χρειάζονται νοσηλεία ή παρουσία σε νοσοκομείο για την εργαστηριακή και διατροφική τους παρακολούθηση.

Άρθρο 09 – Οικογενειακός γιατρός
Στην παρ. 4 η προσθήκη και του διαιτολόγου.

Άρθρο 11 – Ομάδα Υγείας
Προσθήκη στη παράγραφο 3
στ) Στο πλαίσιο των επιστημονικών αρμοδιοτήτων του, ο Διαιτολόγος-Διατροφολόγος οφείλει ιδίως να:
στα) υλοποιεί δράσεις προαγωγής υγείας,
1) συμμετέχει στη χάραξη πολιτικών υγείας,
2) σχεδιάζει και υλοποιεί προγράμματα αγωγής και προαγωγής υγείας,
3) παρέχει συμβουλευτική υποστήριξη σε παιδιά, εφήβους και γονείς ιδίως σε θέματα διατροφικής αγωγής, διατροφικών διαταραχών και αντιμετώπισης της παχυσαρκίας
4) υποστηρίζει τις μητέρες σε θέματα θηλασμού και σίτισης του βρέφους,
5)συνεργάζεται μαζί με τον Παιδίατρο για την σωστή παρακολούθηση της ανάπτυξης των παιδιών και συμπληρώνει στο Βιβλιάριο Υγείας Παιδιού.
6)υποστηρίζει τη λειτουργία δομών σε τοπικό επίπεδο (κατάρτιση και παρακολούθηση προγραμμάτων διατροφής σε Δημοτικούς Παιδικούς Σταθμούς)
7)συνεργάζεται με τις Κοινωνικές Υπηρεσίες για την υποστήριξη οικονομικά ευπαθών ατόμων και ομάδων

Το παραπάνω προϋποθέτει τροποποίηση των σχετικών διατάξεων του νόμου 4461/2017 άρθρο 106 παράγραφος 3 με τη προσθήκη
ια) Διαιτολόγος Διατροφολόγος ΠΕ
ιβ) Διαιτολόγος Διατροφολόγος ΤΕ

Ας μην ξεχνάμε ότι ήδη έχει θεσμοθετηθεί στα νοσοκομεία η ύπαρξη Ομάδας Υποστήριξης Θρέψης με βάση το Ν.4052/2012-άρθρου 134 (“Δημιουργία Τμημάτων Κλινικής Διατροφής”) και την ΥΑ Α3α/οικ.6021/2016 (ΦΕΚ 301/Β/15-02-2016) με τίτλο “Καθορισμός όρων και προϋποθέσεων λειτουργίας Τμημάτων Κλινικής Διατροφής και Συμβουλευτικών Γραφείων Διατροφής των Νοσοκομείων του ΕΣΥ”.

Άρθρο 12 – Αναβάθμιση της μαιευτικής φροντίδας στην Π.Φ.Υ.
Προσθήκη στη παράγραφο 2 στο εδάφιο γα) …και σε συνεργασία με τον Διαιτολόγο Διατροφολόγο
Προσθήκη στη παράγραφο 2 στο εδάφιο γβ) …και σε συνεργασία με τον Διαιτολόγο Διατροφολόγο
Προσθήκη στη παράγραφο 2 στο εδάφιο γδ) …και σε συνεργασία με τον Διαιτολόγο Διατροφολόγο
Είναι σημαντική η συμμετοχή του Διαιτολόγου Διατροφολόγου στην υποστήριξη της κύησης, του μητρικού θηλασμού και της διατροφικής εξοικείωσης μεταναστών και προσφύγων με την Ελληνική διατροφική πραγματικότητα.

Επίσης προτείνουμε το δίκτυο μαιών σε τοπικό ή ευρύτερο επίπεδο να αποκτήσει και εκπαιδευτικό χαρακτήρα και να δίνει πιστοποίηση ειδικών μητρικού θηλασμού.

Άρθρο 13 – Επισκέπτες Υγείας
Να προστεθεί στα καθήκοντα:
Συνεργασία με το Διαιτολόγο Διατροφολόγο και την Ομάδα Υγείας για θέματα Διατροφικών Διαταραχών.

Άρθρο 18 – Ατομικός Ηλεκτρονικός Φάκελος Υγείας
Θεωρούμε ότι ο Α.Η.Φ.Υ. θα πρέπει να περιέχει και έντυπο διατροφικής αξιολόγησης (διατροφικό ιστορικό) και στοιχεία για τη διατροφική παρέμβαση που πραγματοποιήθηκε (διαιτολόγιο, συνταγογράφηση ειδικών σκευασμάτων διατροφής). Χωρίς αυτό δεν είναι δυνατή η παρακολούθηση ενός ασθενή που έχει λάβει Διατολογικές υπηρεσίες από ένα Νοσοκομείο.

Άρθρο 19– Ηλεκτρονικές εφαρμογές Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας και Μητρώο Χρηστών
Στην παρ. 2 η προσθήκη στο μητρώο χρηστών και του διαιτολόγου.

Άρθρο 01 – Γενικές Αρχές Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας

Προσθήκη στην παρ. 2

ιγ) την διατροφική υποστήριξη και παροχή διαιτολογικών και διατροφικών υπηρεσιών, ατόμων με χρόνιες παθήσεις που δεν χρειάζονται νοσηλεία.

Η ΕΛΕΓΕΙΑ (Ελληνική Εταιρεία Γενικής/Οικογενειακής Ιατρικής – Ετος ιδρύσεως 1986) και η ΕΝΩΣΗ (Ελληνική Ενωση Γενικής Ιατρικής – Ετος ιδρύσεως 1994) λειτουργούν από δεκαετίες και είναι οι μόνοι έγκριτοι ανεγνωρισμένοι φορείς (Επιστημονικός και Επαγγελματικός) της ειδικότητός μας, γεγονός αποδεκτό διαχρονικά από όλες τις Κυβερνήσεις, τα Κόμματα και τους άλλους έγκριτους Ιατρικούς φορείς της Ελλάδας και του Εξωτερικού. Η Ελληνική νομοθεσία επιτρέπει την δημιουργία «συλλογικοτήτων» κάτω από οιανδήποτε ονομασία αλλά η συνισταμένη άποψη όλων των συναδέλφων Γενικών Ιατρών, ειδικών και ειδικευομένων, εκφράζεται από την ΕΛΕΓΕΙΑ και την ΕΝΩΣΗ.
Αγωνιζόμαστε όλα αυτά τα χρόνια για την εγκαθίδρυση του Οικογενειακού γιατρού συνολικά για όλους τους Ελληνες, γιατρού που θα βρίσκεται δίπλα στον πολίτη «από την κούνια του μέχρι την κουνιστή πολυθρόνα του», γιατρού παρόχου, συμβούλου και διευκολυντή αναφορικά με οποιοδήποτε πρόβλημα υγείας του αλλά και πέραν αυτού, γιατρού που θα οργανώνει ατομικά την πρόληψη αλλά και την αποκατάσταση της υγείας του.
Δηλώνουμε όλα αυτά τα χρόνια ότι ο Οικογενειακός γιατρός πρέπει να λειτουργεί με την λίστα πολιτών που καλύπτει και να αμείβεται αναλογικά με αυτήν, όπως συμβαίνει σε όλες τις προηγμένες χώρες που εγκατέστησαν Συστήματα Υγείας με βάση την Πρωτοβάθμια Φροντίδα.

Οι φορείς μας, μετά από την δημοσιοποίηση και κλήση για διαβούλευση του υπό κατάθεσιν Σχεδίου Νόμου, έχουν να παρατηρήσουν τα εξής :

1. Παρατηρούμε ότι διατηρούνται όλες οι αγκυλώσεις που εμπόδισαν χρόνια τώρα την δημιουργία καθαρού και πλήρους συστήματος ΠΦΥ. Αναφερόμαστε στις πολλές και διάφορες εργασιακές σχέσεις (γιατροί ΕΣΥ ΠΦΥ, Οικογενειακοί γιατροί οιονεί ΕΣΥ, συμβασιούχοι Οικογενειακοί γιατροί, γιατροί άλλων ειδικοτήτων). Στο παρελθόν ζήσαμε την λειτουργία των ΚΥ, ως δομών ΕΣΥ στην Επαρχία και –λόγω της μή εγκαθίδρυσης ΚΥ Αστικού Τύπου- την διατήρηση των δομών του ΙΚΑ στις πόλεις. Αυτό απέτυχε και τα αποτελέσματα είναι πια γνωστά άλλωστε, αν αυτό δεν είναι σωστό, γιατί καταργήθηκαν;
Φοβούμαστε ότι το νομοθέτημα απλώς επαναφέρει από το παράθυρο την λειτουργία του ΙΚΑ, λειτουργία γνωστή πια Παγκοσμίως ως λειτουργία Σοβιετικού Πολυϊατρείου, που βέβαια αξιολογήθηκε αρνητικά από τον Π.Ο.Υ. και δεν εφαρμόσθηκε ποτέ στα προηγμένα σύγχρονα Συστήματα Υγείας.
2. Επί πολλές δεκαετίες έχουμε δει πάμπολλα «Πιλοτικά Προγράμματα». Κανένα από αυτά δεν τελεσφόρησε, κανένα δεν επιτέλεσε τον σκοπό του, που ήταν βέβαια, μετά την επιτυχία του, να μεταλαμπαδευθεί και να συμπεριλάβει ολόκληρη την χώρα. Δυστυχώς, το ίδιο αντιλαμβανόμαστε και τώρα, ένα πυροτέχνημα που θα σβήσει και θα χαθεί. Μια μόνον επιπόλαιη ματιά στα οικονομικά θα πείσει και τον πιο δύσπιστο.
3. Οι διάφοροι τρόποι αμοιβής των Οικογενειακών γιατρών είναι τρεις :
• Κατά πράξη και περίπτωση: Ο γιατρός είναι ικανοποιημένος από τις αμοιβές, ο πολίτης είναι ικανοποιημένος από την εν γένει λειτουργία του γιατρού, όμως παρατηρήθηκε παντού, όπου εφαρμόσθηκε, πλασματική παροχή και χρήση ιατρικών υπηρεσιών, με τελικό αποτέλεσμα την οικονομική αποτυχία αλλά και αποτυχία αναφορικά με τους δείκτες υγείας.
• Πάγια αντιμισθία: Οι αμοιβές πάντα σμικρύνονται, ο γιατρός γίνεται αδιάφορος, μη αναγνωρίζοντας το ρόλο του ασθενούς, ο ασθενής δεν είναι ικανοποιημένος. Η Πολιτεία ελέγχει απολύτως το σύστημα, αδυνατεί όμως να πείσει πολίτες και υγειονομικό προσωπικό για την επιτυχία του. Οι δείκτες υγείας τελικά δείχνουν πτώση.
• Κατά κεφαλήν : Οι αμοιβές είναι λογικές, ικανοποιούν τον γιατρό αλλά, επί πλέον, το σύστημα αυτό θέτει τον πολίτη στην θέση του αξιολογητή, γεγονός που οδηγεί στην αλλάγή στάσεων του γιατρού και στην ικανοποίηση του πολίτη. Το σύστημα απεδείχθη οικονομικώτερο και αποτελεσματικώτερο, βελτιώνει τους δείκτες υγείας και εφαρμόζεται ήδη σε όλες τις προηγμένες Ευρωπαϊκές χώρες.
4. Γνωρίζουμε πολύ καλά και από πρώτο χέρι τί οδήγησε τις Κυβερνήσεις, από την δεκαετία του ’80 ακόμη, στο αμφιλεγόμενο μέτρο της «πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης». Από τότε και μέχρι τώρα ερωτούμε : Τί νόημα έχει το μέτρο όταν μιλούμε για Οικογενειακό γιατρό, για γιατρό της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας; Από τότε και μέχρι τώρα δηλώνουμε : Ο Γενικός/Οικογενειακός γιατρός ΔΕΝ είναι Νοσοκομειακός και κακώς εντάχθηκε εκεί από τον νόμο. Η Πολιτεία οφείλει να αγοράσει 7 ώρες ημερησίως από τον γιατρό, απαιτώντας πλήρη και αποκλειστική λειτουργία του κατά αυτό το 7ωρο. Πέραν τούτου ουδέν. Η Παγκόσμια και κακή πρωτοτυπία της Ελλάδος με γιατρούς ΠΦΥ πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης είναι ανάγκη να σταματήσει εδώ.
5. Θεωρούμε ότι οι λίστες των Οικογενειακών γιατρών μπορούν να αποτελούνται από 500 – 2.000. Ο αριθμός αυτός δεν είναι δυνατόν να αυξηθεί χωρίς ουσιαστική εκπτωση της λειτουργίας του γιατρού. Το γεγονός αυτό έδειξαν όλες οι Ευρωπαϊκές μελέτες.
6. Μια λογική αμοιβή για τις ιατρικές υπηρεσίες 1 ολόκληρου χρόνου δε μπορεί να είναι κάτω από 40 Ευρώ κατά κεφαλήν. Η άποψή μας είναι ο πολίτης να συμμετέχει στο ποσό αυτό, με ένα ποσοστό 25% – 50%, το οποίο να καταβάλλεται ως «παράβολο επιλογής» όταν καλείται κάθε Ιανουάριο να επιλέξει τον γιατρό του.
7. Η κοστολόγηση της λίστας είναι σημαντική. Υπάρχουν ποιοτικά χαρακτηριστικά (ηλικιακές ομάδες, νοσολογικά προφίλ κ.α.) αλλά και γεωπολιτικά χαρακτηριστικά (τοποθεσίες, συγκοινωνίες κ.α.) που, ιδιαίτερα στην χώρα μας πρέπει να ληφθούν σοβαρά υπ’ όψιν. Εχουμε πάρα πολλές νησιωτικές αλλά και ορεινές περιοχές που έχουν από δυσχερή έως και απαγορευτική πρόσβαση. Ο πληθυσμός συνήθως είναι πολύ μικρός σ’ αυτές τις περιοχές, αν θελήσουμε να τον υπαγάγουμε σε κοινές λίστες Οικογενειακών γιατρών. Απαιτείται σοβαρή μελέτη που θα καθορίσει και τα κίνητρα αποκέντρωσης.
8. Η Εταιρεία μας εκφράζει την ικανοποίησή της επειδή επί τέλους η Πολιτεία, μετά από θέσεις, έγγραφα και προτάσεις μας για δεκαετίες, αντελήφθη την σημασία της ιατρικής παραπομπής και το ΥΥΠ προτίθεται πια να νομοθετήσει σχετικά. Υπάρχουν παγίδες, πρέπει για κάθε περιοχή να καθορισθούν οι επιτρεπόμενες παραπομπές. Πρέπει να είναι ενήμεροι και ο παραπέμπων και οι μονάδες υποδοχής και πρέπει τέλος να καθορισθεί η αναγκαιότητα της αμοιβαίας γραπτής επικοινωνίας τους.
9. Επειδή φοβούμαστε ότι δεν θα υπάρξουν διαθέσιμοι παιδίατροι, ειδικά σε κάποιες δύσβατες περιοχές, προτείνουμε οι προκηρύξεις αναφορικά με τους Οικογενειακούς παιδιάτρους να δημοσιοποιούνται ως εξής :
«… οι θέσεις αυτές καλύπτονται από Παιδιάτρους, ή, ελλείψει τούτων, από Γενικούς Ιατρούς».
10. Είναι αναγκαίο να διατηρηθεί η 24ωρη λειτουργία των Μονάδων ΠΦΥ στις Μή Αστικές περιοχές (Ενεργός Εφημερία). Αντίστοιχα στα Αστικά Κέντρα πρέπει να υπάρξει σύστημα On Call (Εφημεριών Ετοιμότητος ;) για την παροχή συμβουλών ή την παραπομπή σε νοσοκομείο.
11. Το ΥΥΠ θα αποταθεί σε όλους τους Γενικούς Ιατρούς, Παθολόγους και Παιδιάτρους, αναντίστοιχα με το σημερινό καθεστώς λειτουργίας τους. Θεωρούμε λοιπόν ότι η ύπαρξη οργανωμένου Ιατρείου απαιτεί μηνιαία αποζημίωση από την Πολιτεία (περιγραφή, προϋποθέσεις ποσά), το ίδιο και εάν υπάρχει Νοσηλευτής/γραμματέας.
12. Εχει αποδειχθεί από εφαρμογές σε όλη την Ευρώπη ότι τα Solo Practice (μονήρη ιατρεία) είναι προβληματικά, ιδιαίτερα αναφορικά με τους εργαζομένους σ’ αυτά. Δεν είναι δυνατό να απαλειφθούν γενικώς, όμως η Πολιτεία πρέπει να δείξει με κίνητρα την προτίμησή της σε Group Practice.

Θέσεις ΕΝΙ-ΕΟΠΥΥ για το Νομοσχέδιο ΠΦΥ

Μαΐου 2, 2017

Το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΝΙ-ΕΟΠΥΥ απορρίπτει ομόφωνα το σχέδιο νόμου για την Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας και ζητά διαβούλευση από μηδενική βάση με το Υπουργείο Υγείας.

Είναι γνωστό ότι μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών προτιμά την εξυπηρέτησή τους από τους συμβεβλημένους κλινικούς, κλινικοεργαστηριακούς και εργαστηριακούς ιατρούς του ΕΟΠΥΥ, οι οποίοι παράγουν 12 εκ επισκέψεις ετησίως, εκατοντάδες εκ διαγνωστικές πράξεις και εργαστηριακές εξετάσεις, με αξιοπιστία, ταχεία εξυπηρέτηση σε 8.000 σημεία ΠΦΥ Πανελλαδικά και τελικό κόστος 450εκατ. που αντιστοιχεί μόνο στο 8% του προϋπολογισμού του ΕΟΠΥΥ. Υπενθυμίζεται ότι αυτές οι υπηρεσίες παρέχονται με αυστηρές προδιαγραφές, πιστοποίηση και εξειδικευμένο προσωπικό, χωρίς αξιοπρεπείς αμοιβές, με μεγάλες καθυστερήσεις στις πληρωμές, αλόγιστα οριζόντια κουρέματα, clawback, rebate, υποκοστολογήσεις, υπερβολικό ΕΦΚΑ και αναίμακτη φορολογία.

Στο νομοσχέδιο για ΠΦΥ, εντοπίζονται σοβαρές στρεβλώσεις όσον αφορά το πλαίσιο λειτουργίας του, που το καθιστούν αναχρονιστικό, ιδεοληπτικό, με σοβαρές αδυναμίες κάλυψης των σύγχρονων αναγκών εξυπηρέτησης των πολιτών :

• εντοπίζονται εμπόδια πρόσβασης των ασφαλισμένων σε υπηρεσίες ΠΦΥ με καταστρατήγηση της ελεύθερης επιλογής ιατρού από τον ασθενή,
• αραίωση του δικτύου των συμβεβλημένων ειδικών ιατρών του ΕΟΠΥΥ και εμπόδια πρόσβασης ασθενών σε εξειδικευμένες υπηρεσίες,
• υπάρχει ασαφές και απαράδεκτο πλαίσιο εργασιακών σχέσεων με πολλές ταχύτητες και οριζόντιες αμοιβές κατ’επιλογή ή με πάγια αντιμισθία, χωρίς κίνητρα, με στοιχεία αντιποίησης ειδικότητας, αρμοδιοτήτων και προδιαγραφών λειτουργίας,
• το δίκτυο στη νέα ΠΦΥ θα είναι περιορισμένων δυνατοτήτων, χωρίς εξασφάλιση μόνιμης χρηματοδότησης με αμφίβολη προοπτική, αποτελεσματικότητα και δυνητική άσκοπη κατασπατάληση δημόσιων πόρων.

Κρίνουμε ως αδιαπραγμάτευτοι πυλώνες πλαισίωσης ιατρικού έργου και εξυπηρέτηση πολιτών στην ΠΦΥ :

1) Πλήρης κατοχύρωση ιατρικού έργου (συνταγογράφηση, διαγνωστικές και θεραπευτικές υπηρεσίες, ιατρικές πράξεις και εξετάσεις, κλπ) με διασφάλιση του γνωστικού αντικειμένου της κάθε ειδικότητας
2) Απαγόρευση χορήγησης φαρμάκου χωρίς ιατρική συνταγή
3) Καθολική ελεύθερη πρόσβαση και επιλογή του ασθενούς σε όλο το φάσμα των υπηρεσιών ΠΦΥ
4) Αξιοπρεπής αμοιβή κατά πράξη και περίπτωση του ιατρικού έργου
5) Πλήρης αξιοποίηση εξειδικευμένου ιατρικού προσωπικού της χώρας
6) Διαγνωστικά και θεραπευτικά πρωτόκολλα συνταγογράφησης
7) Ενίσχυση προϋπολογισμού ΠΦΥ
8) Ελεγχόμενη παραπομπή προς τα Νοσοκομεία
9) Οργάνωση και διασφάλιση ποιότητας υπηρεσιών υγείας ΠΦΥ με ακριβή κοστολόγηση αυτών και αξιολόγηση της αποτελεσματικότητας των υπηρεσιών
10) Ελεγκτικοί μηχανισμοί μέσω ενισχυμένου ηλεκτρονικού συστήματος με κάρτα υγείας και ιατρικό φάκελο ασθενούς
11) Ισότιμοι κανόνες μεταξύ δημόσιου / ιδιωτικού τομέα

Τέλος οφείλουμε να καταθέσουμε την έντονη και ρητή αντίθεσή μας στην εκχώρηση ιατρικών δράσεων ΠΦΥ σε παραϊατρικά επαγγέλματα, ιδίως όταν συνυφαίνεται επιχειρηματική δραστηριότητα με εμπορεύσιμα είδη, καθώς αυτό προκαλεί σοβαρότατες στρεβλώσεις στην ορθολογική λειτουργία των κανόνων δημόσιας υγείας.

Σε μία χώρα όπου δεν εφαρμόζεται η κείμενη νομοθεσία περί υποχρεωτικής προμήθειας φαρμάκου με ιατρική συνταγή, όπου η υψηλή φαρμακευτική δαπάνη, η αλόγιστη χρήση αντιβιοτικών, η πολυφαρμακία και η πολυανθεκτικότητα στα αντιβιοτικά κυριαρχούν ως απειλές για τη δημόσια υγεία, κάθε τέτοια συζήτηση είναι άκρως ανεύθυνη, ατελέσφορη και επικίνδυνη.

Για το Διοικητικό Συμβούλιο,

Η Πρόεδρος Ο Γραμματέας

Άννα Μαστοράκου Χρήστος Παπασιδέρης

Με χαρά και ευθύνη και πολύ προσοχή μελετούμε το νομοσχέδιο για την ΠΦΥ της χώρας μας.
Η Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας είναι η βαθμίδα της υγείας μιας χώρας που δείχνει τη μέριμνα για τον πολίτη, την οργάνωση και καλή αξιοποίηση μονάδων υγείας και επαγγελματιών υγείας χωρίς κατασπατάληση δημόσιου χρήματος και ταλαιπωρίας Ελλήνων πολιτών.
Μια πολιτισμένη χώρα όμως, με ανάπτυξη και ευρωπαϊκό προσανατολισμό οφείλει στο σχεδιασμό που κάνει για κάθε τομέα της κοινωνίας και κυρίως στην υγεία να λαμβάνει σοβαρά υπόψη άτομα που βρίσκονται σε ευπαθείς ομάδες της κοινωνίας της.
Το παρόν νομοσχέδιο φαίνεται να «προσπαθεί» να έχει μέσα στις έννοιες της ΠΦΥ τα άτομα με αναπηρία, αλλά δυστυχώς χωρίς ουσιαστική παρέμβαση και αξιοποίηση εξειδικευμένων υπηρεσιών υγείας.
Από την πρώτη στιγμή πρέπει να γίνει ξεκάθαρα στο νομοθέτη ότι στο χώρο της υγείας, σύμφωνα με τον ΠΟΥ, είναι θεσμοθετημένοι:
Α) Ιατρός Παθολόγος ή Γεν. Ιατρός, ως παθολόγος των ενηλίκων και εν μέρει και των παιδιών.
Β) Ιατρός Παιδίατρος, ως παθολόγος των παιδιών.
Γ) Ιατρός Αποκατάστασης (ΦΙΑπ), ως παθολόγος των ατόμων με αναπηρία. (Δυστυχώς οι Γεν. Ιατροί δεν έχουν καμία εκπαίδευση πάνω στα τόσο ιδιαίτερα θέματα της αναπηρίας, αλλά ούτε και στις Ιατρικές Σχολές της χώρας υπάρχει η φροντίδα εκπαίδευσης.)
Με βάση και αρχή τα παραπάνω είναι ανάγκη στο νέο νομοσχέδιο να ακουστούν για πρώτη φορά, κάποιοι ορισμοί και να μπουν τα θεμέλια για ουσιαστική παροχή υπηρεσιών υγείας στα άτομα με αναπηρία, από το πιο απλό εξεταστικό κρεβάτι των ΤΕΠ ή ΕΙ που θα υποδεχτεί το άτομο με παραπληγία, τετραπληγία, μυοπάθεια, ημιπληγία κτλ, μέχρι και τον εξειδικευμένο ιατρό που θα εξετάσει τα ειδικά προβλήματα που τους προκύπτουν.
Αρκεί μόνο να παραθέσουμε τη διεθνή βιβλιογραφία όσον αφορά την οικονομία στο χώρο της υγείας, σύμφωνα με την οποία, ένα ευρώ στο χώρο της Αποκατάστασης, εξοικονομεί εννέα ευρώ στο χώρο της υγείας! Αυτό ερμηνεύεται, ότι ο πολίτης με αναπηρία που θα αναγκαστεί (επειδή δεν θα είναι φροντισμένος) να φτάσει στις δομές της υγείας θα κοστίσει πολύ περισσότερο από έναν απλό πολίτη, αφού τα θέματά του είναι πολύπλοκα και εξειδικευμένα. (Μονάδα αναπν. ανεπάρκειας, επαναλαμβανόμενες υποτροποιάζουσες λοιμώξεις, μεγάλες και δύσκολες χειρουργικές επεμβασεις για διόρθωση παραμορφώσεων, Διαχείρηση σπαστικοτητας κτλ)

ΑΡΘΡΟ 1
Στην παράγραφο 2, στο η),
αναφέρονται οι υπηρεσίες αποκατάστασης.
Εδώ θα πρέπει να είναι πιο συγκεκριμένο, δηλ.
η) την παροχή υπηρεσιών Πρωτοβάθμιας Υγείας στο χώρο της Αποκατάστασης, με έμφαση στην πρόληψη επιπλοκών υγείας στα άτομα με ΑμεΑ, στη βελτίωση ποιότητας ζωής τους, στις προσαρμογές τους στις δραστηριότητες καθημερινής ζωής, και τη διασύνδεση με τις εξειδικευμένες Μονάδες Αποκατάστασης του ΕΣΥ, τη δημιουργία Δικτύου Τηλειατρικής Αποκατάστασης.