Άρθρο 47 – Μεταβατικές Διατάξεις

Δεν μπορώ να κατανοήσω για ποιο λόγο δεν εφαρμόζεται το άρθρο 36 από τώρα σε όλες τις κλινικές. Αυτό θα ήταν ένα κίνητρο για εκσυγχρονισμό όλων των κλινικών.

Το τμήμα Φυσικής Ιατρικής και Αποκατάστασης είναι υπερβολικό για τις κλινικές όπως περιλαμβάνεται, δεδομένου ότι υπάρχουν αρκετά Κέντρα Αποθεραπείας και Αποκατάστασης σε όλη τη χώρα και δεν χρειάζεται σε τόση μεγάλη έκταση, διότι ανεβάζει αρκετά το κόστος και τα νοσήλια. Δεν είναι δυνατόν να έχουμε μέσα σε μια κλινική τμήμα Φυσικής Ιατρικής και Αποκατάστασης 720 Μ2, είναι σαν να φτιάχνουμε ένα κέντρο αποκατάστασης μέσα στη κλινική.

Αρχικά θέλω να τονίσω την θετική πλευρά της ανανέωσης του θεσμικού πλαισίου.
Θεωρώ ότι για να υπάρχει εκσυγχρονισμός των ήδη υπαρχουσών κλινικών θα πρέπει να δοθεί ένα διάστημα συμμόρφωσης με το νέο νομοθετικό πλαίσιο, πλην του κτηριολογικού ή άλλων προϋποθέσεων που αποδεδειγμένα δεν υπάρχει η δυνατότητα συμμόρφωσης, όπου θα πρέπει να ανταποκριθούν στο νέο νομοθετικό πλαίσιο (ανάλογα είχε γίνει και με την εφαρμογή του 235/00).
Επιπρόσθετα στο άρθρο 4 επιτροπή κλινικών: α) Έναν ιατρό, που υποδεικνύεται από την κατά τόπον αρμόδια Διοίκηση των Υγειονομικών Περιφερειών (Υ.ΠΕ.)
Θα πρέπει απαραίτητα να διορθωθεί επί το ορθόν:
α) Έναν ιατρό δημόσιας υγείας ΕΣΥ που υπηρετεί στην Περιφέρεια και εν ελλείψει έναν ιατρό (όπως εν συνεχεία τίθεται).
Τούτο κρίνω ως απαραίτητο καθώς οι ιατροί δημόσιας υγείας ΕΣΥ εργάζονται στις Περιφέρεις που είναι η αδειοδοτούσα αρχή και σε κάθε περίπτωση είναι ιατροί του ΕΣΥ, που τίθενται εν προκειμένω ευθαρσώς εν διακρίσει με τον ιατρό που ορίζεται από την ΥΠΕ. Εξάλλου ποιός ο λόγος να παραμένουν στο δημόσιο και δη στις Περιφέρειες όταν, όπως γνωρίζετε, έχουν πλήρως εκπαιδευθεί στην διοίκηση και τα οικονομικά της υγείας, πλην της ιατρικής κατάρτισης που έχουν και ως ειδικότητα της ιατρικής εμπίπτει πλήρως στο εκαπιδευτικό και γνωστικό αντικείμενο τους.

Βασίλειος Αθ. Διαμαντόπουλος
Πρόεδρος της Πανελλήνιας ´Ενωσης Ιατρών Δημόσιας Υγείας ΕΣΥ – ΠΕΙΔΥ

Η παράγραφος 3, όπως είναι διατυπωμένη, υποχρεώνει ακόμη και τις Ψυχιατρικές Κλινικές, ανεξαρτήτως νομοθετικού πλαισίου άδειας λειτουργίας, να λειτουργήσουν εργαστήριο βιοπαθολογίας. Περιττό και σε ορισμένες περιπτώσεις ανέφικτο.

Η παράγραφος 3, όπως είναι διατυπωμένη, λόγω της παραγράφου Β5.1 του Παραστήματος Β, δημιουργεί την υποχρέωση σε όλες τις Ιδιωτικές Κλινικές, συμπεριλαμβανομένων και των Ψυχιατρικών Κλινικών, να λειτουργούν Εργαστήριο Βιοπαθολογίας, ανεξαρτήτως του νομικού πλαισίου κατά την έκδοση της άδειας λειτουργίας (235, 517). Κάτι τέτοιο είναι υπερβολή και σε κάποιες περιπτώσεις και ανέφικτο.

Όσον φορά την παράγραφο Β5.1 του Παραρτήματος Β για τις ψυχιατρικές κλινικές δεν είναι εφικτό να δημιουργηθεί βιοπαθολογικό εργαστήριο, καθότι: α) συνεργαζόμαστε με μικροβιολόγους για τις απαραίτητες εξετάσεις εκάστου ασθενούς, β) ο μηνιαίος όγκος των εξετάσεων λόγω της ειδικότητας της κλινικής είναι πολύ μικρός και γ)θα επιβαρυνθούμε με ένα επιπλέον δυσθεώρητο κόστος (αγορά εξοπλισμού, κατασκευή του απαραίτητου χώρου, μισθολογικό κόστος, αναλώσιμα κλπ), λαμβάνοντας αποζημίωση από τον ΕΟΠΥΥ μειωμένη κατά 50 %, λόγω clawback & rebate. Επιπλέον, ενέχει τον κίνδυνο τελικά κάποιες κλινικές να προβούν σε εξετάσεις αχρείαστες για να καλύψουν το προαναφερόμενο κόστος.

Πού εδράζεται η ανάγκη μείωσης του ελεύθερου χώρου στις ψυχιατρικές κλινικές από 35 σε 20τ.μ. ανά κλίνη, τη στιγμή που όλες οι λειτουργούσες ψυχιατρικές κλινικές ,παλιές και καινούργιες, έχουν δομηθεί σύμφωνα με το μέχρι σήμερα ισχύον νομικό καθεστώς μέσα από το οποίο ο νομοθέτης εκφράζει την επιστημονική άποψη της ύπαρξης άφθονου φυσικού χώρου ως απαραίτητου για τη διαβίωση του ψυχιατρικού ασθενούς μέσα στην κλινική κατά τη διάρκεια της νοσηλείας του;

Στο παράρτημα Β παρ.Β5.1 που παραπέμπει το άρθρο αναφέρεται η υποχρέωση για τις ψυχιατρικές κλινικές να λειτουργούν εργαστήρια βιοπαθολογίας. Στις ψυχιατρικές κλινικές δεν νοσηλεύονται για παθολογικά προβλήματα ούτως ώστε να απαιτείται καθημερινός παρακλινικός, βιοχημικός έλεγχος που αποσκοπεί στην συστηματική παρακολούθηση της πορείας του ασθενούς. Στις σπάνιες περιπτώσεις που χρειάζεται περαιτέρω μικροβιολογικός έλεγχος, αυτός γίνεται σε εξωτερικά εργαστήρια με τα οποία έχουμε συμβάσεις,όπως έχει προβλεφθεί από τον Νόμο 235/2000. Έτσι μπορούμε να διασφαλίσουμε και την ορθότητα των απαντήσεων (τα εργαστήρια έχουν όλη την τεχνογνωσία και την εμπειρία)αλλά και ένα μεγάλο φάσμα εξετάσεων που μπορούν να γίνονται στα διάφορα τμήματα που διαθέτουν. Η υποχρέωση για εργαστήριο βιοπαθολογίας επιβαρύνει τις κλινικές με ένα τεράστιο κόστος εγκατάστασης και λειτουργίας, στην συνέχεια,χωρίς να αντιστοιχεί σε πραγματική ανάγκη για ταχύτερη και αρτιότερη αντιμετώπιση της εκάστοτε ψυχικής νόσου.

Στην παρ.Β5.1 του παραρτήματος Β αναφέρεται η υποχρέωση για τις ψυχιατρικές κλινικές να λειτουργούν εργαστήρια βιοπαθολογίας. Όπως προβλέπει ο Νόμος 235/2000 για τον βιοχημικό έλεγχο, όταν απαιτείται,υπάρχουν συμβάσεις με εξειδικευμένα εργαστήρια.Η υποχρέωση για εργαστήριο βιοπαθολογίας επιβαρύνει τις ψυχιατρικές κλινικές με ένα τεράστιο κόστος εγκατάστασης και λειτουργίας. Θα είναι δυσβάσταχτο το κόστος σε ένα είδη μεγάλο κόστος λόγω της ιδιαιτερότητας των περιστατικών καθώς και του είδη μεγαλύτερου αριθμού προσωπικού, βάση του νόμου.

3. «…….Κατ’ εξαίρεση του προηγούμενου εδαφίου, στις ιδιωτικές κλινικές που έχουν λάβει άδεια ίδρυσης και λειτουργίας σύμφωνα με το π.δ.235/2000, δεν εφαρμόζονται οι περ.β) και γ) της παρ.1 του άρθρου 23 και οι κλινικές αυτές δύνανται να διαθέτουν θαλάμους νοσηλείας έως 5 κλινών ……»

Όπως έχει συνταχθεί μπορεί να ερμηνευθεί ότι οι θάλαμοι 5 κλινών ισχύουν μόνο για τις Μικτές και τις Ειδικές Κλινικές, περ. β) και γ) της παραγρ. 1 και εξαιρούνται οι Γενικές (περ. α) της ίδιας παραγράφου).

Για να αποφύγουμε οποιαδήποτε παρερμηνεία προτείνουμε να προστεθεί η λέξη ΟΛΕΣ, δηλαδή η παραπάνω, με κίτρινο φόντο σημείωση μας, να γίνει «και όλες οι Κλινικές (Γενικές, Μικτές, Ειδικές) που λειτουργούν με το ΠΔ 235/2000 δύνανται να διαθέτουν θαλάμους νοσηλείας έως 5 κλινών».

Κατά την ταπεινή μου άποψη θα έπρεπε να εξαιρεθεί η παράγραφος 3 του άρθρου 47 από τις ήδη λειτουργούσες κλινικές. Τα κόστη για τις διάφορες τροποποιήσεις είναι δυσθεώρητα στην δύσκολη περίοδο που περνάμε και αν μη τι άλλο η ΄΄ ΑΓΟΡΑ » ρυθμίζει από μόνη της τα πράγματα. Οι κλινικές που δεν είναι καλές θα κλείσουν και οι καλές θα αναπτυχθούν….

Διαφωνώ με τα μόνο 20 τετραγωνικά μέτρα ανά κλίνη περιβάλλοντος χώρου που προβλεπονται στο παρόν νομοσχέδιο για τις ήδη λειτουργούσες ψυχιατρικές κλινικές, πόσο δε μάλλον με τα 15 που προβλέπει για τις νέες. Οι ψυχιατρικοί ασθενείς χρειάζονται χώρους γιά να προαυλισθούν και επίσης πράσινο και κήπους που τους ηρεμούν. Δεν είναι τυχαίο που μέχρι τώρα προβλέπονταν 35 τετραγωνικά ανά κλίνη. Αλλά μάλλον ότι παλιό πρέπει να αλλάζει…

1. Θεωρώ ότι και η υποπαράγραφος 8 της παρ Β1.1 του Β παραρτήματος θα έπρεπε να ισχύει για όλες τις κλινικές, ανεξάρτητα από το νομοθετικό πλαίσιο στο οποίο υπάγονται. Και αυτό γιατί σήμερα οι Κλινικές του 235 και του 517 είναι υποχρεωμένες να διαθέτουν το 1/5 των κλινών τους για κλίνες που υπάγονται στη θέση ββ και ένα άλλο 1/5 των κλινών τους για κλίνες που υπάγονται στη γ θέση.
2. Η υποπαράγραφος 7 του Β1.1 προβλέπει ιδαίτερο χώρο υγιεινής σε κάθε θάλαμο. Αυτό δημιουργεί μεγάλο πρόβλημα στις παλαιές κλινκές ενόψει του γεγονότος ότι δεν προβλέπεται περίοδος προσαρμογής. Εάν λάβουμε υπόψιν μας ότι η απαίτηση αυτή τίθεται σε μία περίοδο όπου η κρίση έχει πλήξει καίρια την οικονομική βιωσιμότητα των μικρών και παλαιότερων κλινικών τότε η συγκεκριμένη διάταξη (χωρίς ικανό χρόνο προσαρμογής) κρίνεται επαχθής.

1. Στο παράρτημα Β υπάρχουν δύο (2) ενότητες χαρακτηρισμένες ως Β5.1. Η μεν πρώτη αναφέρεται στα εξωτερικά ιατρεία η δε δεύτερη στο βιοπαθολογικό εργαστήριο. Εάν μεν η παραπομπή αναφέρεται στο βιοπαθολογικό εργαστήριο τότε συμφωνώ με όσα υποστηρίζουν οι προηγούμενοι σχολιαστές για τις ψυχιατρικές κλινικές. Εάν όμως παραπέμπει στα εξωτερικά ιατρεία, τότε θεωρώ ότι θα πρέπει να υπάρξουν διαφοροποιήσεις για τις ψυχιατρικές κλινικές ούτως ώστε οι προβλέψεις του νόμου να συνάδουν με τις μικρότερες και διαφορετικής φύσης ανάγκες των εξωτερικών ιατρείων αυτών των κλινικών. Π.χ. θα μπορούσε να προβλέπεται ότι τα ΕΙ, όταν δεν αναπτύσσονται στο ισόγειο, θα μπορούν να εξυπηρετούνται από ανελκυστήρες ΑΜΕΑ και όχι απαραίτητα από ασθενοφόρους ανελκυστήρες, γιατί οι ασθενείς μας που προσέρχονται στα εξωτερικά ιατρεία είναι περιπατητικοί. Ή θα μπορούσαν να περιοριστούν οι προδιαγραφές (μετρικές και άλλες) για όλα εκείνα που συνάδουν περισσότερο με ΕΙ παθολογικών ή χειρουργικών κλινικών.
2. Τέλος θεωρώ ότι θα πρέπει να προβλεφθεί χρόνος προσαρμογής α) τουλάχιστον τριών χρόνων για τις απαιτήσεις που αφορούν σε κτιριακές μεταβολές (κυρίως λόγω της γραφειοκρατίας) και β) τουλάχιστον έξι μηνών για τις απαιτήσεις που αφορούν στο ανθρώπινο δυναμικό

Εργάζομαι ως Ψυχίατρος για Τριάντα έξι ( 36 ) χρόνια , σε διάφορες ψυχιατρικές δομές.(Ψυχιατρικοί τομείς Γενικών νοσοκομείων- εξω-νοσοκομιάκές δομές(οινοτικό Κέντρο Ψυχικής Υγείας- Πρόγραμμα Απο-ασυλοποίησης ψυχαργώς )
οι θεωριτικές μου Γνώσεις καιη Εμπειρία μου δίνουν το δικαίωμα να εκφράσω άποψη και κρίση , θέματα και προδιαγραφές λειτουργίας , ψυχιατρικών μονάδων.
Είναι πολύ θετικό που σε πολλά Γενικά Νοσοκομεία λειτουργούν ψυχιατρικά τμήματα , για βραχεία νοσηλεία οξέων ψυχιατρικών περιστατικών καθώς και εξω-νοσοκομειακές δομές ,για την παραμονή
χρόνιων ψυχιατρικών ασθενών.
Οι ψυχιατρικές κλινικές νοσηλεύουν ψυχιατρικούς ασθενείς που δεν μπορούν να παραμείνουν για νοσηλεία σε ψυχιατρικούς τομείς Γενικών νοσοκομείων η να διαμείνουν σε εξω-νοσοκομει΄κές δομές , για διάφορους
λόγούς. Επίσης μπορούν να νοσηλεύουν ασθενείς με εισαγγελική εντολή για ακούσια νοσηλεία , αλλά και στο μέλλον ,ακαταλόγιστους -ποινικά-
ασθενείς. Στην επίτευξη του μέγιστου θεραπευτικού αποτελέσματος , εκτος απ’ την θεραπευτική επιστημονική ομάδα ,συμβάλλει σημαντικάκαι ο περιβάλον χώρος , ως θεραπευτικό εργαλείο. Αυτό διδάσκει η Διεθνής Εμπειρία και καταγράφεται στην Διεθνή Βιβλιογραφία.
Η ευρυχωρία και άνεση στον περιβάλλοντα χώρο,εξυπηρετεί την άνεση κινήσεων,διευκολύνει την σωματική κινητικότητακαι δημιουργικότητα ,δίνοντας ευκαιρία για ομαδικές δραστηριότητες,καλλιέργειας του πνεύματος »ελευθερίας» ,ενώ καταπολεμά και περιορίζει την αίσθηση απομόνωσης και ιδρυματισμού και εγκλωβισμού σε κλινικές-κλουβιά.
Οπεριορισμός του περιβάλλοντος χώρου , σε 20 τ.μ. ανα ασθενή,θα οδηγήσει να δημιουργηθουν κλινικές – κλουβία, που θα ακυρώνει σεμεγάλο βαθμό το θεραπευτικό τους αποτέλεσμα και δεν θ’ανταποκρινόταν στην αποστολ’η τους.
Θα πέπει να τεθεί ένα υψηλότερο standar ,περιβάλλοντος χώρου , όπως
ισχύει και σε άλλες Ευρωπα’ι’κές χώρες ,π.χ 35 τ.μ. ανα ασθενή ,
όπως αυτό ισχύει στην Δανία και αλλού.
Ετσι οι Ψυχιατρικές κλινικές θα διατηρήσουν και θα βελτιώσουν το θεραπευτικό τους έργο και θα είναι περισσότερο αποτελεσματικές , προσ όφελος των ασθενών.

Έχουμε στη διαβούλευση ένα νέο νομοσχέδιο που στοχεύει στην ανακεφαλαίωση και συγκερασμό όλων των προηγουμένων νομοσχεδίων σχετικών με την δημιουργία και λειτουργία των ιδιωτικών κλινικών. Είναι βέβαιο ότι προηγήθηκε διάλογος. Όμως απ’ αυτόν τον διάλογο απουσιάζουν οι μικρές νοσηλευτικές μονάδες, οι μικρές ιδιωτικές κλινικές 15 κλινών, κυρίως ειδικές, οι οποίες όμως παρέχουν σοβαρή και υψηλού επιπέδου νοσηλεία. Θα πρέπει όμως να ληφθεί υπ’ όψη ότι οι επιχειρήσεις που έχουν την ευθύνη λειτουργίας τους δοκιμάζονται οικονομικά λόγω των συνθηκών που διαμορφώθηκαν τα τελευταία χρόνια. Η μαιευτική γυναικολογική κλινική, της οποίας έχω την κυριότητα, παρά τον υποδειγματικό εξοπλισμό και λειτουργία της έχει πληρότητα μόνον 45 – 50% λόγω της αποδεδειγμένης υπογεννητικότητας. Πιστεύω ότι ανάλογα προβλήματα έχουν και οι άλλες ομοειδείς ή άλλων ειδικοτήτων ιδιωτικές κλινικές, κυρίως της περιφέρειας. Συνεπώς θα ήταν ιδιαίτερα χρήσιμο εάν σε κάθε νομοθετική ρύθμιση λαμβανόταν υπ’ όψη η βιωσιμότητα αλλά και η ορθή και ασφαλής λειτουργία τους. Θα ήταν χρήσιμο να ακούγονται και αυτές και είναι παράλειψη που δεν εκπροσωπούνται από κάποιο φορέα. Θα πρέπει να ληφθεί υπ’ όψη ότι δεν μπορούν να εξισώνονται οι μονάδες των 150 κλινών με αυτές των 15. Θα ευχόμουν να διαπιστώσω διαφοροποιήσεις που είναι βέβαιο ότι δεν πλήττουν την ασφαλή προσφορά υπηρεσιών υγείας. Εν προκειμένω να τονίσω ότι η εξυπηρέτηση των μικρών νοσηλευτικών μονάδων από ιατρικά εργαστήρια, με τα οποία συνδέονται με συμβάσεις, λειτουργεί άριστα. Αλλά και η αναλογικότητα των κλινών με το προσωπικό που είμαστε υποχρεωμένοι να τηρούμε, χρήζει προσοχής.

Το εργαστήριο Βιοπαθολογίας που ορίζει η παράγραφος 3,λόγω της παραγράφου Β5.1 του Παραστήματος Β, ότι πρέπει να έχουν οι ψυχιατρικές κλινικές είναι υπερβολικό. Το κόστος είναι δυσβάσταχτο και ο όγκος των εξετάσεων σε μια ψυχιατρική κλινική είναι μικρός για να μπορέσει να υποστηρίξει την ύπαρξή του.

Δεν μπορώ να κατανοήσω για ποιο λόγο που μια ψυχιατρική κλινική πρέπει να έχει εργαστήριο Βιοπαθολογίας. Περιττό και οικονομικά ανέφικτο

άρθρο 47 παρ 3: <>. Είναι προφανές στην περίπτωση αυτή ότι από παραδρομή το άρθρο αναφέρεται στις περιπτώσεις β) και γ) της παρ 1 του 23 ενώ ήθελε να αναφερθεί στις περιπτώσεις α) και β), καθώς αυτές είναι ομοειδείς κατηγορίες ενώ οι ειδικές (περ. γ) σε όλα τα νομοθετικά πλαίσια ανήκουν σε ξεχωριστή κατηγορία.

Έτσι όπως είναι διαμορφωμένο το άρθρο 3 φαίνεται να εξαιρούνται οι γενικές κλινικές που έχουν ιδρυθεί με τον 235 από την υποχρέωση να διαθέτουν θαλάμους έως 5 κλινών. Παρακαλώ να διορθωθεί. Πρέπει να ισχύουν τα ίδια μέτρα και σταθμά γιά όλους !!!

Δε μπορώ πραγματικά να καταλάβω γιατί θα πρέπει ο ελεύθερος χώρος των ιδιωτικών ψυχιατρικών κλινικών να ορίζεται σε τουλάχιστον 20 τ.μ. ανά κλίνη.

Τα 5 έως 10 τ.μ. ανά κλίνη δεν είναι άραγε αρκετά;

Ελέφαντες είναι οι ασθενείς;

Που θα βρει κανείς στην Αττική αυτά τα μέτρα και πόσο θα κοστισουν;

Δε δημιουργείται αθέμιτος ανταγωνισμός σε σχέση με την περιφέρεια;

Αλήθεια, πόσα τ.μ. αναλογούν σε κάθε κλίνη της ψυχιατρικής κλινικής του ΓΝΑ Ευαγγελισμός που στεγάζεται στον 7ο όροφο του κτιρίου και πολλών άλλων ψυχιατρικών κλινικών του Δημοσίου;