Άρθρο 25 Εισαγωγή του θεσμού του Προσωπικού Ιατρού – Αντικατάσταση άρθρου 5 ν. 4238/2014

Ως Προσωπικοί Ιατροί παιδιών θα έπρεπε να μπορούν να επιλέγονται ελεύθερα από τους γονείς, πέρα των Παιδιάτρων και Γενικοί/Οικογενειακοί Ιατροί. Η εκπαίδευση των Παιδιάτρων δυνατόν να είναι ευρύτερη και εις βάθος στο αντικείμενο της φροντίδας παίδων, όμως και οι Γενικοί/ Οικογενειακοί Ιατροί εκπαιδεύονται στην Παιδιατρική και παράλληλα έχουν καλύτερη γνώση του πλαισίου της οικογένειας μέσα στην οποία αναπτύσσεται το παιδί. Παράλληλα υπάρχουν ολόκληρες περιοχές της χώρας που δεν καλύπτονται από Παιδιάτρους γενικά, είτε από συμβεβλημένους Παιδιάτρους. Τυχόν αποκλεισμός των Γενικών/ Οικογενειακών Ιατρών από την παιδιατρική φροντίδα θα άφηνε χωρίς πρόσβαση σε ιατρική φροντίδα μεγάλο αριθμό παιδιών, συνιστώντας απειλή για την υγεία τους.

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟΣ ΓΙΑΤΡΟΣ (ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΛΕΟΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΣ ΙΑΤΡΟΣ)
Ο οικογενειακός γιατρός όπως αναφέρεται στην παρ. 2 του άρθρου 5 του ν. 4486/2017 είναι ένας θεσμός που διευρύνει το δημόσιο σύστημα Υγείας προς όφελος του πολίτη. Οι οικογενειακοί γιατροί των ΤοΜΥ μαζί με το εξειδικευμένο προσωπικό, έχουν σκοπό την πρόληψη, την αγωγή και προαγωγή υγείας και την συστηματική παρακολούθηση του εγγεγραμμένου πληθυσμού.
Η καθολική και δωρεάν υγειονομική κάλυψη του πληθυσμού, πρέπει να αποτελεί τον πυλώνα ενός νομοσχέδιου που έχει σκοπό την ενίσχυση της ΠΦΥ.
Παρόλα αυτά διαφαίνεται μια τάση απαξίωσης του θεσμού των ΤοΜΥ και σιγά σιγά ο αφανισμός αυτού του θεσμού, από το παρόν νομοσχέδιο.

Κρίνουμε ορθότερο η αμοιβή να οριστεί «κατά πράξη και περίπτωση» αντί «κατά κεφαλήν» (capitation), τουλάχιστον όσον αφορά τον ιδιωτικό τομέα. Η εφαρμογή διαγνωστικών και θεραπευτικών πρωτοκόλλων και κατευθυντηρίων οδηγιών, τα οποία θα έχουν εισηγηθεί οι Επιστημονικές Ιατρικές Εταιρείες των επιμέρους Ειδικοτήτων με τη διαμεσολάβηση του Π.Ι.Σ., και ο ηλεκτρονικός έλεγχος αυτής, μπορεί να λειτουργήσει ως ασφαλιστική δικλίδα κατά πιθανών καταχρήσεων.

Άρθρο 25

Ως γνωστόν, η οδοντιατρική και στοματική υγεία, με την παντελή απουσία δημόσιας χρηματοδοτικής μέριμνας, όπου το σύνολο των δαπανών για αυτή είναι ιδιωτικές (out-of-pocket), αποτελεί τον μεγάλο χαμένο της υπερδεκαετούς οικονομικής κρίσης και -εσχάτως- της κρίσης ακρίβειας και ανατιμολογήσεων.
Στα πλαίσια της ανάγκης για υλοποίηση ενός ολιστικού και αποτελεσματικού σχεδίου πρόληψης των νόσων του στόματος στη νέα γενιά, τα αποτελέσματα του οποίου θα είναι ορατά σε μεσομακροπρόθεσμο ορίζοντα, με τη βελτίωση του επιπέδου στοματικής υγείας του αυριανού ενήλικου πληθυσμού και υπό το πρίσμα των προβλέψεων της παρ. 4 του άρθρου 68 του Ν. 4603/2019 προτείνουμε τη θέσπιση προσωπικού οδοντιάτρου για όλα τα παιδιά και εφήβους που διαθέτουν ΑΜΚΑ ηλικίας 6 εως 16 ετών.
Συνεπώς, προτείνουμε την τροποποίηση του εδ. β της παρ. 5 του υπο τροποποίηση άρθρου 5 του Ν. 4238/2014 (Α’ 38) ως εξής: «Ως προσωπικοί ιατροί ορίζονται ιατροί ειδικότητας γενικής/οικογενειακής ιατρικής ή εσωτερικής παθολογίας για τον ενήλικο πληθυσμό. Με απόφαση του Υπουργού Υγείας δύνανται ως προσωπικοί ιατροί να ορίζονται και ιατροί άλλων ειδικοτήτων για τον ενήλικο πληθυσμό, ιδίως όταν η ειδικότητα συνδέεται με παρακολούθηση πολιτών που πάσχουν από χρόνιες ασθένειες και παιδίατροι και οδοντίατροι για τον παιδιατρικό πληθυσμό. Σε αυτήν την περίπτωση δύναται οι ιατροί αυτοί να είναι και απλοί ιδιώτες και να μην ανήκουν στις περ. α) έως γ)» και την τροποποίηση του εδ. β της υποπερ. γ της περ. 9 του υπο τροποποίηση άρθρου ως εξής: «Για τις επιπλέον ειδικότητες που ορίζονται ως προσωπικοί ιατροί και για τους παιδιάτρους και οδοντιάτρους, εάν αυτοί δεν ανήκουν στις κατηγορίες των περ. α) έως γ) της παρ. 4, δύναται να οριστεί διαφορετικός τρόπος αποζημίωσης».

Στην τροποποίηση του άρθρου 5 καθιερώνεται ο θεσμός του Προσωπικού Γιατρού, ο οποίος, μεταξύ των άλλων, σύμφωνα με την παρ. 2 του παρόντος άρθρου, έχει την ευθύνη της «διαχείριση(ς) των πλέον συχνών χρόνιων νοσημάτων και καταστάσεων στην κοινότητα». Ως πάσχοντες μίας σοβαρής και πλέον διαδεδομένης χρόνιας πάθησης, του Σακχαρώδη Διαβήτη, αναρωτιόμαστε πώς θα μπορεί ένας ιατρός χωρίς να είναι εξειδικευμένος στον Σακχαρώδη Διαβήτη να διαχειρίζεται τα πλέον συχνά χρόνια νοσήματα, μεταξύ αυτών και τον Διαβήτη.

Υπενθυμίζουμε ότι ο Σακχαρώδης Διαβήτης αποτελεί μία πολυπαραγοντική πάθηση, η οποία μπορεί να εμφανιστεί σε κάθε ηλικία και έχει αρκετές απαιτήσεις σε ό,τι αφορά την αντιμετώπισή της. Παράλληλα, ο Σακχαρώδης Διαβήτης είναι υπεύθυνος για εμφάνιση επιπλοκών σε πολλά όργανα του σώματος και χρειάζεται εξειδικευμένη ομάδα επιστημόνων για την υποστήριξη του πάσχοντα και την αντιμετώπιση της χρόνιας πάθησής του.

Για όλους τους παραπάνω λόγους προτείνουμε την εξαίρεση των πασχόντων από Σακχαρώδη Διαβήτη σε ό,τι αφορά τη διαχείριση της πάθησης από τον Προσωπικό Γιατρό, εκτός αν ο Προσωπικός Γιατρός είναι εξειδικευμένος στον Σακχαρώδη Διαβήτη.

Προτείνουμε η περ. β της παρ. 2 του άρθρου 5 να τροποποιηθεί ως εξής: «α) Τη διαχείριση των πλέον συχνών χρόνιων νοσημάτων και καταστάσεων στην κοινότητα, των μειζόνων παραγόντων κινδύνου και των υπηρεσιών φροντίδας υγείας και αποκατάστασης, καθώς και τον συντονισμό και τη διασύνδεση με άλλους ειδικούς ιατρούς του Τοπικού Δικτύου κατά περίπτωση, καθώς και με τα Νοσοκομεία Αναφοράς. Στην περίπτωση των πασχόντων από Σακχαρώδη Διαβήτη η διαχείριση της χρόνιας πάθησής τους μπορεί να γίνει μέσω του Προσωπικού Γιατρού μόνο εφόσον ο ίδιος είναι εξειδικευμένος στον Σακχαρώδη Διαβήτη. Σε αντίθετη περίπτωση, οι πάσχοντες απευθύνονται στα εξειδικευμένα Διαβητολογικά Κέντρα και Ιατρεία των κατά τόπους Νοσοκομείων».

Επιπλέον, στην παράγραφο 5 του παρόντος άρθρου, αναφέρονται τα εξής: «Με απόφαση του Υπουργού Υγείας δύνανται ως προσωπικοί ιατροί να ορίζονται και ιατροί άλλων ειδικοτήτων για τον ενήλικο πληθυσμό, ιδίως όταν η ειδικότητα συνδέεται με παρακολούθηση πολιτών που πάσχουν από χρόνιες ασθένειες και παιδίατροι για τον παιδιατρικό πληθυσμό».

Όπως αναφέραμε και παραπάνω, οι πάσχοντες από Σακχαρώδη Διαβήτη έχουν ανάγκη ενός εξειδικευμένου ιατρού στον Διαβήτη.

Ως εκ τούτου, προτείνουμε η παρ. 5 του άρθρου 5 να τροποποιηθεί ως εξής: «Με απόφαση του Υπουργού Υγείας δύνανται ως προσωπικοί ιατροί να ορίζονται και μόνο ιατροί εξειδικευμένοι στην χρόνια πάθηση από την οποία πάσχει ο πολίτης ή ιατροί άλλων ειδικοτήτων για τον ενήλικο πληθυσμό, ιδίως όταν η ειδικότητα συνδέεται με παρακολούθηση πολιτών που πάσχουν από χρόνιες ασθένειες και παιδίατροι εξειδικευμένοι στη χρόνια πάθηση από την οποία πάσχει ένα παιδί σε ό,τι αφορά τον παιδιατρικό πληθυσμό».

Άρθρο 25. Εισαγωγή του θεσμού του προσωπικού ιατρού

Η αμοιβή των ιατρών, που θα συμβάλουν στην λειτουργία της ΠΦΥ θα πρέπει να ορίζεται ανά πράξη και περίπτωση, και όχι «κατά κεφαλήν)

Στην τροποποίηση του άρθρου 5 καθιερώνεται ο θεσμός του Προσωπικού Γιατρού, ο οποίος, μεταξύ των άλλων, σύμφωνα με την παρ. 2 του παρόντος άρθρου, έχει την ευθύνη της «διαχείριση(ς) των πλέον συχνών χρόνιων νοσημάτων και καταστάσεων στην κοινότητα». Ως πάσχοντες μίας σοβαρής και πλέον διαδεδομένης χρόνιας πάθησης, του Σακχαρώδη Διαβήτη, αναρωτιόμαστε πώς θα μπορεί ένας ιατρός χωρίς να είναι εξειδικευμένος στον Σακχαρώδη Διαβήτη να διαχειρίζεται τα πλέον συχνά χρόνια νοσήματα, μεταξύ αυτών και τον Διαβήτη.

Υπενθυμίζουμε ότι ο Σακχαρώδης Διαβήτης αποτελεί μία πολυπαραγοντική πάθηση, η οποία μπορεί να εμφανιστεί σε κάθε ηλικία και έχει αρκετές απαιτήσεις σε ό,τι αφορά την αντιμετώπισή της. Παράλληλα, ο Σακχαρώδης Διαβήτης είναι υπεύθυνος για εμφάνιση επιπλοκών σε πολλά όργανα του σώματος και χρειάζεται εξειδικευμένη ομάδα επιστημόνων για την υποστήριξη του πάσχοντα και την αντιμετώπιση της χρόνιας πάθησής του.

Για όλους τους παραπάνω λόγους προτείνουμε την εξαίρεση των πασχόντων από Σακχαρώδη Διαβήτη σε ό,τι αφορά τη διαχείριση της πάθησης από τον Προσωπικό Γιατρό, εκτός αν ο Προσωπικός Γιατρός είναι εξειδικευμένος στον Σακχαρώδη Διαβήτη.

Προτείνουμε η περ. β της παρ. 2 του άρθρου 5 να τροποποιηθεί ως εξής: «α) Τη διαχείριση των πλέον συχνών χρόνιων νοσημάτων και καταστάσεων στην κοινότητα, των μειζόνων παραγόντων κινδύνου και των υπηρεσιών φροντίδας υγείας και αποκατάστασης, καθώς και τον συντονισμό και τη διασύνδεση με άλλους ειδικούς ιατρούς του Τοπικού Δικτύου κατά περίπτωση, καθώς και με τα Νοσοκομεία Αναφοράς. Στην περίπτωση των πασχόντων από Σακχαρώδη Διαβήτη η διαχείριση της χρόνιας πάθησής τους μπορεί να γίνει μέσω του Προσωπικού Γιατρού μόνο εφόσον ο ίδιος είναι εξειδικευμένος στον Σακχαρώδη Διαβήτη. Σε αντίθετη περίπτωση, οι πάσχοντες απευθύνονται στα εξειδικευμένα Διαβητολογικά Κέντρα και Ιατρεία των κατά τόπους Νοσοκομείων».

Επιπλέον, στην παράγραφο 5 του παρόντος άρθρου, αναφέρονται τα εξής: «Με απόφαση του Υπουργού Υγείας δύνανται ως προσωπικοί ιατροί να ορίζονται και ιατροί άλλων ειδικοτήτων για τον ενήλικο πληθυσμό, ιδίως όταν η ειδικότητα συνδέεται με παρακολούθηση πολιτών που πάσχουν από χρόνιες ασθένειες και παιδίατροι για τον παιδιατρικό πληθυσμό».

Όπως αναφέραμε και παραπάνω, οι πάσχοντες από Σακχαρώδη Διαβήτη έχουν ανάγκη ενός εξειδικευμένου ιατρού στον Διαβήτη.

Ως εκ τούτου, προτείνουμε η παρ. 5 του άρθρου 5 να τροποποιηθεί ως εξής: «Με απόφαση του Υπουργού Υγείας δύνανται ως προσωπικοί ιατροί να ορίζονται και μόνο ιατροί εξειδικευμένοι στην χρόνια πάθηση από την οποία πάσχει ο πολίτης ή ιατροί άλλων ειδικοτήτων για τον ενήλικο πληθυσμό, ιδίως όταν η ειδικότητα συνδέεται με παρακολούθηση πολιτών που πάσχουν από χρόνιες ασθένειες και παιδίατροι εξειδικευμένοι στη χρόνια πάθηση από την οποία πάσχει ένα παιδί σε ό,τι αφορά τον παιδιατρικό πληθυσμό».

Στην τροποποίηση του άρθρου 5 καθιερώνεται ο θεσμός του Προσωπικού Γιατρού, ο οποίος, μεταξύ των άλλων, σύμφωνα με την παρ. 2 του παρόντος άρθρου, έχει την ευθύνη της «διαχείριση(ς) των πλέον συχνών χρόνιων νοσημάτων και καταστάσεων στην κοινότητα». Ως πάσχοντες μίας σοβαρής και πλέον διαδεδομένης χρόνιας πάθησης, του Σακχαρώδη Διαβήτη, αναρωτιόμαστε πώς θα μπορεί ένας ιατρός χωρίς να είναι εξειδικευμένος στον Σακχαρώδη Διαβήτη να διαχειρίζεται τα πλέον συχνά χρόνια νοσήματα, μεταξύ αυτών και τον Διαβήτη.
Υπενθυμίζουμε ότι ο Σακχαρώδης Διαβήτης αποτελεί μία πολυπαραγοντική πάθηση, η οποία μπορεί να εμφανιστεί σε κάθε ηλικία και έχει αρκετές απαιτήσεις σε ό,τι αφορά την αντιμετώπισή της. Παράλληλα, ο Σακχαρώδης Διαβήτης είναι υπεύθυνος για εμφάνιση επιπλοκών σε πολλά όργανα του σώματος και χρειάζεται εξειδικευμένη ομάδα επιστημόνων για την υποστήριξη του πάσχοντα και την αντιμετώπιση της χρόνιας πάθησής του.
Για όλους τους παραπάνω λόγους προτείνουμε την εξαίρεση των πασχόντων από Σακχαρώδη Διαβήτη σε ό,τι αφορά τη διαχείριση της πάθησης από τον Προσωπικό Γιατρό, εκτός αν ο Προσωπικός Γιατρός είναι εξειδικευμένος στον Σακχαρώδη Διαβήτη.
Προτείνουμε η περ. β της παρ. 2 του άρθρου 5 να τροποποιηθεί ως εξής: «α) Τη διαχείριση των πλέον συχνών χρόνιων νοσημάτων και καταστάσεων στην κοινότητα, των μειζόνων παραγόντων κινδύνου και των υπηρεσιών φροντίδας υγείας και αποκατάστασης, καθώς και τον συντονισμό και τη διασύνδεση με άλλους ειδικούς ιατρούς του Τοπικού Δικτύου κατά περίπτωση, καθώς και με τα Νοσοκομεία Αναφοράς. Στην περίπτωση των πασχόντων από Σακχαρώδη Διαβήτη η διαχείριση της χρόνιας πάθησής τους μπορεί να γίνει μέσω του Προσωπικού Γιατρού μόνο εφόσον ο ίδιος είναι εξειδικευμένος στον Σακχαρώδη Διαβήτη. Σε αντίθετη περίπτωση, οι πάσχοντες απευθύνονται στα εξειδικευμένα Διαβητολογικά Κέντρα και Ιατρεία των κατά τόπους Νοσοκομείων».
Επιπλέον, στην παράγραφο 5 του παρόντος άρθρου, αναφέρονται τα εξής: «Με απόφαση του Υπουργού Υγείας δύνανται ως προσωπικοί ιατροί να ορίζονται και ιατροί άλλων ειδικοτήτων για τον ενήλικο πληθυσμό, ιδίως όταν η ειδικότητα συνδέεται με παρακολούθηση πολιτών που πάσχουν από χρόνιες ασθένειες και παιδίατροι για τον παιδιατρικό πληθυσμό».
Όπως αναφέραμε και παραπάνω, οι πάσχοντες από Σακχαρώδη Διαβήτη έχουν ανάγκη ενός εξειδικευμένου ιατρού στον Διαβήτη.
Ως εκ τούτου, προτείνουμε η παρ. 5 του άρθρου 5 να τροποποιηθεί ως εξής: «Με απόφαση του Υπουργού Υγείας δύνανται ως προσωπικοί ιατροί να ορίζονται και μόνο ιατροί εξειδικευμένοι στην χρόνια πάθηση από την οποία πάσχει ο πολίτης ή ιατροί άλλων ειδικοτήτων για τον ενήλικο πληθυσμό, ιδίως όταν η ειδικότητα συνδέεται με παρακολούθηση πολιτών που πάσχουν από χρόνιες ασθένειες και παιδίατροι εξειδικευμένοι στη χρόνια πάθηση από την οποία πάσχει ένα παιδί σε ό,τι αφορά τον παιδιατρικό πληθυσμό».

Η σύμβαση του προσωπικού ιατρού ανά πληθυσμό ευθύνης (per capita) προκαλεί δεσμεύσεις στον ιατρό και στον ασθενή, που έρχεται σε αντίθεση με την ελεύθερη επιλογή του ιατρού από τον ασθενή, και την αμοιβή κατά πράξη και περίπτωση. Αυτό οδηγεί τον ιατρό να ψάχνει ασθενείς για να βιοποριστεί, τονώντας εναν πολύ σκληρό ανταγωνισμό σε ένα πολύ ευαίσθητο κοινωνικά πεδίο.
Αν τελικά ισχύσει η κατα κεφαλή αποζημίωση, θα πρέπει να βρεθεί τρόπος να μην υπάρχει λόγος ο προσωπικός ιατρός να «κυνηγάει» άλλα χρήματα πέρα από αυτά που θα λαμβάνει από την αποζημίωση.

Παρατηρήσεις
1) Καθιερώνεται gatekeeping όσον αφορά την παραπομπή για διαγνωστικές εξετάσεις αλλά και την παραπομπή σε άλλες ειδικότητες.
2) Δημιουργείται μία πλάγια οδός κάλυψης των κενών του ΕΣΥ (Νοσοκομεία, Κέντρα υγείας) σε οργανικές θέσεις και εφημερίες από τον ιδιωτικό τομέα.
Προτείνεται: Απόσυρση του άρθρου και επαναδιατύπωση μετά από διεξοδική συζήτηση με τους φορείς υγείας.

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΠΟΣΚΕ
Φ.Ν.ΠΑΤΣΟΥΡΑΚΟΣ

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΠΟΣΙΠΥ
Θ.ΧΑΤΖΗΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΠΑΣΙΔΙΚ
Ι.ΚΑΡΑΜΗΝΑΣ

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΠΑΝΙΔΙ
Δ. ΦΑΣΙΤΣΑΣ

Η ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΕΝΙ-ΕΟΠΥΥ
Α. ΜΑΣΤΟΡΑΚΟΥ

Για την κατηγορία της παραγράφου 2, εδάφιο γ),για τους ιατρούς συμβεβλημένους με το ΕΟΠΥΥ, ζητάμε να προβλεφθεί δυνατότητα άδειας απουσίας με τα ίδια κριτήρια που διέπουν τις άδειες των ιατρών των εδαφίων α και β της παραγράφου 2.
Επίσης, ζητάμε να προβλεφθεί η θεσμοθέτηση επιπλέον οικονομικών κινήτρων για νέους ιατρούς (μέχρι 5 έτη από την ημερομηνία λήψης της ειδικότητας).

Προτείνουμε την αναδιατύπωση του άρθρου ως εξής (σε ** οι παρατηρήσεις μας):

Άρθρο 5 Προσωπικός Ιατρός

1. Καθιερώνεται ο θεσμός του Προσωπικού Ιατρού για την παροχή των υπηρεσιών Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας (Π.Φ.Υ.) στο πλαίσιο των Τοπικών Δικτύων Υπηρεσιών Π.Φ.Υ. που συνιστούν τους Τομείς Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας (Το Π.Φ.Υ.), ο οποίος παρέχει ολοκληρωμένη και συνεχή φροντίδα στο άτομο με σκοπό την πρόληψη των ασθενειών και την προαγωγή της υγείας.
2. Οι υπηρεσίες των Προσωπικών Ιατρών παρέχονται εντός των δημοσίων μονάδων Π.Φ.Υ. των Τοπικών Δικτύων Π.Φ.Υ., των ιδιωτικών ιατρείων και κατ’ οίκον και περιλαμβάνουν:
α) Τη διαχείριση των πλέον συχνών χρόνιων νοσημάτων και καταστάσεων στην κοινότητα, των μειζόνων παραγόντων κινδύνου και των υπηρεσιών φροντίδας υγείας και αποκατάστασης, καθώς και τον συντονισμό και τη διασύνδεση με άλλους ειδικούς ιατρούς του Τοπικού Δικτύου κατά περίπτωση, καθώς και με τα Νοσοκομεία Αναφοράς.
β) Την υποστήριξη, τον προσανατολισμό και την υπεύθυνη καθοδήγηση των ασθενών μέσα στο σύστημα υγείας.
γ) Την εφαρμογή προγραμμάτων προληπτικού και προσυμπτωματικού ελέγχου, καθώς και την εφαρμογή και παρακολούθηση των προγραμμάτων εμβολιασμού.
δ) Την παραπομπή των χρηστών των υπηρεσιών υγείας σε άλλους ειδικούς ιατρούς σε άλλα επίπεδα περίθαλψης, καθώς και σε διαγνωστικές εξετάσεις, συμπεριλαμβανομένων των προληπτικών και προσυμπτωματικών ελέγχων, όπως ορίζουν συγκεκριμένες κατευθυντήριες γραμμές και πρωτόκολλα, τα οποία ορίζονται από το Υπουργείο Υγείας στη βάση των διεθνών προτύπων.
ε) Την επιμέλεια της δημιουργίας και τήρησης του ατομικού ηλεκτρονικού φακέλου υγείας για κάθε πολίτη που είναι εγγεγραμμένος στον κατάλογο του προσωπικού ιατρού, διασφαλίζοντας τη συνέχεια και τον συντονισμό της φροντίδας.

4. Ο προσωπικός ιατρός επιλέγεται ελεύθερα από τον πολίτη και είναι:
α) ιατρός κλάδου ιατρών Εθνικού Συστήματος Υγείας (ΕΣΥ), που υπηρετεί και παρέχει τις υπηρεσίες του στα Κέντρα Υγείας, στις Το.Μ.Υ. και σε λοιπές δημόσιες μονάδες Π.Φ.Υ., με εγγεγραμμένο πληθυσμό.
β) ιατρός που παρέχει τις υπηρεσίες του στο πλαίσιο λειτουργίας των Τοπικών Ομάδων Υγείας του άρθρου 106 του ν. 4461/2017 (Α΄38), με εγγεγραμμένο πληθυσμό
γ) ιατρός συμβεβλημένος με τον Εθνικό Οργανισμό Παροχής Υπηρεσιών Υγείας (Ε.Ο.Π.Υ.Υ.) με εγγεγραμμένο πληθυσμό.
δ) κάθε ιατρός αντίστοιχης ειδικότητας που ασκεί νομίμως την ιατρική και έχει εγγραφεί ως προσωπικός ιατρός.

5.Ως προσωπικοί ιατροί ορίζονται ιατροί ειδικότητας γενικής/οικογενειακής ιατρικής ή εσωτερικής παθολογίας για τον ενήλικο πληθυσμό και παιδίατροι για τον παιδιατρικό πληθυσμό. Για ασθενείς που υπάρχουν από χρόνιες ασθένειες, καθήκοντα προσωπικού ιατρού δύνανται να ασκούν και οι ιατροί που τους παρακολουθούν. Με Απόφαση του Υπουργού Υγείας εξειδικεύονται ο ειδικότητες αυτών.

6. Ο ανώτατος εγγεγραμμένος πληθυσμός για τους προσωπικούς ιατρούς καθορίζεται για τους προσωπικούς ιατρούς των κλάδου ιατρών ΕΣΥ, που υπηρετούν και παρέχουν τις υπηρεσίες τους στα Κέντρα Υγείας, στις Τ. Ο.Μ.Υ. και σε λοιπές δημόσιες μονάδες Π.Φ.Υ. και στο πλαίσιο λειτουργίας της Τοπικής Ομάδας Υγείας του άρθρου 106 του ν. 4461/2017, καθώς και για τους ιδιώτες συμβεβλημένους με τον Ε.Ο.Π.Υ.Υ. προσωπικούς ιατρούς, σε αναλογία ένας (1) ιατρός ανά δύο χιλιάδες (2.000) εγγεγραμμένους πολίτες.

7. Με απόφαση του Υπουργού Υγείας δύνανται να καθορίζονται:
α) ο τρόπος και η διαδικασία συνεργασίας των ιδιωτών Προσωπικών Ιατρών με τις δομές Π.Φ.Υ. επιλογής τους,
β) με δυνατότητα συμμετοχής τους στις εφημερίες των μονάδων Π.Φ.Υ. της Υγειονομικής τους Περιφέρειας με συγκεκριμένους όρους και προϋποθέσεις, κατόπιν συλλογικής σύμβασης του Ε.Ο.Π.Υ.Υ. με τον Π.Ι.Σ. θα καθοριστούν τα ειδικότερα ζητήματα που αφορούν στη διαδικασία για τη σύναψη συμβάσεων με τον Ε.Ο.Π.Υ.Υ. και κάθε σχετικό θέμα για την εφαρμογή της συμβατικής συνεργασίας τους,
δ) το ωράριο εξυπηρέτησης των ληπτών υπηρεσιών υγείας,
ε) η διαδικασία ανάθεσης καθηκόντων Προσωπικού Ιατρού σε ιατρούς των Κέντρων Υγείας, ο τρόπος παροχής υπηρεσιών
και το περιεχόμενό τους,
στ) η συνεχιζόμενη εκπαίδευση των Προσωπικών Ιατρών,
ζ) τα αντικειμενικά κίνητρα για την παροχή υπηρεσιών υγείας σε απομακρυσμένες περιοχές και για τη συμμετοχή των ιατρών σε δράσεις πρόληψης και προαγωγής υγείας, καθώς και κάθε άλλη αναγκαία λεπτομέρεια.

8. Οι προσωπικοί ιατροί λαμβάνουν αποζημίωση ως εξής: α) Οι ιατροί της περ. α) της παρ. 4 δύνανται να αποζημιώνονται επιπλέον του μηνιαίου βασικού μισθού τους, ο οποίος καλύπτει αριθμό εγγεγραμμένων πολιτών μέχρι 1.500 άτομα και για εγγεγραμμένους πολίτες από 1.501 μέχρι 2.000 άτομα «κατά κεφαλήν».
β) Οι ιατροί της περ.γ) της παρ. 4 αποζημιώνονται για εγγεγραμμένους πολίτες από 1 μέχρι 2.000 άτομα «κατά κεφαλήν» ανάλογα με τον εγγεγραμμένο πληθυσμό και ανά ηλικιακή ομάδα με σύνδεση της αμοιβής και με σχέση τις ιατρικές πράξεις που εκτελούν.
γ) Οι προσωπικοί ιατροί σε περιοχές που έχουν χαρακτηριστεί ως προβληματικές και άγονες όπως προσδιορίζονται στον παρόντα νόμο και για τις ανάγκες αυτού, λαμβάνουν ετήσια επιπλέον αποζημίωση. Για τις επιπλέον ειδικότητες που ορίζονται ως προσωπικοί ιατροί και για τους παιδιάτρους, εάν αυτοί δεν ανήκουν στις κατηγορίες των περ. α) έως γ) της παρ. 4, δύναται να οριστεί διαφορετικός τρόπος αποζημίωσης.
9. Με κοινή απόφαση των Υπουργών Οικονομικών και Υγείας προβλέπονται το ύψος, ο υπολογισμός και η διαδικασία καταβολής της αποζημίωσης των προσωπικών ιατρών, η θέσπιση και η εξειδίκευση τυχόν οικονομικών κινήτρων για την παροχή υπηρεσιών υγείας σε απομακρυσμένες περιοχές και για τη συμμετοχή των ιατρών σε δράσεις πρόληψης και προαγωγής υγείας, καθώς και κάθε άλλη αναγκαία λεπτομέρεια.

Σε αυτό το άρθρο καθιερώνεται ο θεσμός του Προσωπικού Γιατρού, ο οποίος, μεταξύ των άλλων, σύμφωνα με την παρ. 2 του παρόντος άρθρου, έχει την ευθύνη της «διαχείρισης των πλέον συχνών χρόνιων νοσημάτων και καταστάσεων στην κοινότητα».
Οι χρόνια πάσχοντες χρειάζονται εξειδικευμένη ομάδα επιστημόνων για την υποστήριξή τους και την αντιμετώπιση της χρόνιας πάθησής τους.
Ως εκ τούτου προτείνουμε:
– Η περ. α της παρ. 2 του άρθρου 5 να τροποποιηθεί ως εξής (βλ. έντονη γραμματοσειρά):
«α) Τη διαχείριση των πλέον συχνών χρόνιων νοσημάτων και καταστάσεων στην κοινότητα, των μειζόνων παραγόντων κινδύνου και των υπηρεσιών φροντίδας υγείας και αποκατάστασης, καθώς και τον συντονισμό και τη διασύνδεση με άλλους ειδικούς ιατρούς του Τοπικού Δικτύου κατά περίπτωση, καθώς και με τα Νοσοκομεία Αναφοράς. Στην περίπτωση των χρονίως πασχόντων η διαχείριση της χρόνιας πάθησής τους μπορεί να γίνει μέσω του Προσωπικού Γιατρού μόνο εφόσον ο ίδιος είναι εξειδικευμένος στην συγκεκριμένη πάθηση. Σε αντίθετη περίπτωση, οι χρόνια πάσχοντες απευθύνονται στα εξειδικευμένα Κέντρα και Ιατρεία των κατά τόπους Νοσοκομείων».
– Η παρ. 5 του άρθρου 5 να τροποποιηθεί ως εξής (βλ. έντονη γραμματοσειρά):
«5. Ως προσωπικοί ιατροί ορίζονται ιατροί ειδικότητας γενικής/οικογενειακής ιατρικής ή εσωτερικής παθολογίας για τον ενήλικο πληθυσμό. Με απόφαση του Υπουργού Υγείας δύνανται ως προσωπικοί ιατροί να ορίζονται μόνο ιατροί εξειδικευμένοι στην χρόνια πάθηση από την οποία πάσχει ο πολίτης ή ιατροί άλλων ειδικοτήτων για τον ενήλικο πληθυσμό, ιδίως όταν η ειδικότητα συνδέεται με παρακολούθηση πολιτών με αναπηρίες ή χρόνιες παθήσεις και παιδίατροι εξειδικευμένοι στη χρόνια πάθηση από την οποία πάσχει ένα παιδί σε ό,τι αφορά για τον παιδιατρικό πληθυσμό».

«Με απόφαση του Υπουργού Υγείας δύνανται ως προσωπικοί ιατροί να ορίζονται και ιατροί άλλων ειδικοτήτων για τον ενήλικο πληθυσμό, ιδίως όταν η ειδικότητα συνδέεται με παρακολούθηση πολιτών που πάσχουν από χρόνιες ασθένειες και παιδίατροι για τον παιδιατρικό πληθυσμό. Σε αυτήν την περίπτωση δύναται οι ιατροί αυτοί να είναι και απλοί ιδιώτες και να μην ανήκουν στις περ. α) έως γ).»

Το ανωτέρω άρθρο δεν λαμβάνει υπόψη τις ανάγκες των επιβιωσάντων από καρκίνο και των ασθενών με καρκίνο, μεταστατικών ή όχι. Οι ασθενείς αυτοί διαγιγνωσκονται και θεραπεύονται σε δευτεροβάθμια ή τριτοβάθμια νοσοκομεία από εξειδικευνένη ομάδα ασθενών. Μετά το τέλος της οξείας φάσης θεραπείας χρειάζονται προσωπικό γιατρό με καλή γνώση και εμπειρία ογκολογίας, που να είναι σε θέση να κατανοήσει και να γνωρίζει τις μακροχρόνιες επιπτώσεις της αντινεοπλασματικής θεραπείας σε σχέση και με τις συννοσηρότητες.

Οι συννοσηρότητες και οι μακροχρόνιες επιπτώσεις του καρκίνου και ιδιαίτερα στους μακροχρόνια επιβιώσαντες αναγνωρίζονται στο Ευρ Σχέδιο κατά του Καρκίνου ως σημαντική αιτία επιβάρυνσης της υγείας των ασθενών αυτών και προτείνονται σχετικά μέτρα. Ο θεσμός του προσωπικού γιατρού στον καρκίνο χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή ως πρός τα προσόντα που απαιτείται να έχουν οι γιατροι που θα εξυπηρετούν ασθενείς με εμπειρία καρκίνου. Το άρθρο για τον προσωικό γιατρό εγείρει σοβαρά ερωτηματικά για τους ασθενείς με καρκίνο, με βασικό ερώτημα σε ποιο στάδιο της νόσου θα μεταφέρονται στη δικαιοδοσία του προσωπικού ιατρού για τη διαχείριση της ασθένειας τους ,αλλά και με ποιον τρόπο θα εξασφαλίζεται ένα ολοκληρωμένο σχέδιο φροντίδας και μετά το πέρας των θεραπειών τους;

Ο προσωπικός ιατρός ενώ είναι δυνατόν να καλύπτει βασικές απαιτήσεις της υγειονομικής φροντίδας και περίθαλψης χρειάζεται να γνωρίζουμε με ποια εξειδίκευση, οι συγκεκριμένοι οι ιατροί θα παρακολουθούν ασθενείς με χρόνιους μεταστατικούς καρκίνους ή επιβιώσαντες καρκίνου. Ας σημειωθεί ότι η «επιβίωση» από τον καρκινο (survivorship) εχει αναγνωρισθεί από την Ευρ. Επιτροπή στο Ευρ. Σχέδιο κατά του Καρκίνου ως αναπόσπαστη συνέχεια της ογκολογικής περίθαλψης και αντιμετωπίζεται με τις δικές της απαιτήσεις. (β. Ευρ. Σχεδιο για τον Καρκίνο ^[1])

Πρόταση της Ελληνικής Ομοσπονδίας Καρκίνου είναι ότι ο προσωπικός ιατρός για τους ασθενείς με καρκίνο και τους χρόνια πάσχοντες θα πρέπει θα είναι ο θεράπων ιατρός τους του δημοσίου ή του ιδιωτικού τομέα της ειδικότητας που τους παρακολουθεί.