Με τον παρόντα νόμο ρυθμίζονται οι γενικές αρχές και οι προϋποθέσεις αφαίρεσης ανθρώπινων οργάνων (εφεξής «όργανα») από ζώντες και θανόντες ανθρώπους με σκοπό τη μεταμόσχευση στο ανθρώπινο σώμα. Επίσης ενσωματώνεται στην ελληνική νομοθεσία η Οδηγία 2010/53/ΕΕ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 7ης Ιουλίου 2010 (αρχικά Οδηγία 2010/45/ΕΕ που διορθώθηκε μετά από έκδοση corrigendum), σχετικά με τα πρότυπα ποιότητας και ασφάλειας των οργάνων αυτών και θεσπίζονται μέτρα υλοποίησής της και ενισχύεται το πλαίσιο ποινικών διατάξεων για την καταπολέμηση του εμπορίου οργάνων.
Άρθρο 1 (άρθρο 1 Οδηγίας 2010/53/ΕΕ) – Αντικείμενο
Αναρτήθηκε
5 Μαΐου 2011, 14:30
Ανοικτή σε Σχόλια έως
17 Μαΐου 2011, 23:59
Εργαλεία
Εκτύπωση Εξαγωγή Σχολίων σε
Στατιστικά
31 Σχόλια 254 Σχόλια επι της Διαβούλευσης 14135 - Όλα τα ΣχόλιαΌλες οι Διαβουλεύσεις
- Ρυθμίσεις για την αντιμετώπιση της πανδημίας του κορωνοϊού COVID-19,, την ενίσχυση της προστασίας της δημόσιας υγείας και των υπηρεσιών υγείας, ...
- ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΟΙ ΣΥΛΛΟΓΟΙ – ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΣ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ – ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΩΝ ΕΡΕΥΝΩΝ
- Ρυθμίσεις για την ενίσχυση του Εθνικού Συστήματος Υγείας και την παρακολούθηση και αξιολόγηση της φαρμακευτικής δαπάνης
- Αναμόρφωση του θεσμού του Προσωπικού Ιατρού – Σύσταση Πανεπιστημιακών Κέντρων Υγείας και άλλες διατάξεις του Υπουργείου Υγείας
- Ολοκλήρωση της ψυχιατρικής μεταρρύθμισης
- Δράσεις δημόσιας υγείας - Ρυθμίσεις για την ενίσχυση του Εθνικού Συστήματος Υγείας
- Εθνικό Δίκτυο Μονάδων Αυξημένης Φροντίδας για την αντιμετώπιση ασθενών με Αγγειακά Εγκεφαλικά Επεισόδια (ΜΑΦ ΑΕΕ)
- Εθνικό Σχέδιο Δράσης για την Ψυχική Υγεία 2021-2030
- Σύσταση ΝΠΙΔ με την επωνυμία «Ογκολογικό Κέντρο Παίδων “Μαριάννα Β.Βαρδινογιάννη–ΕΛΠΙΔΑ”», ρυθμίσεις για την αντιμετώπιση της πανδημίας του κορωνοϊου COVID-19 και την προστασία της δημοσίας υγείας...
- Εκσυγχρονισμός του δικαίου για τη δωρεά και μεταμόσχευση οργάνων
ΘΕΣΕΙΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΕΝΤΑΤΙΚΗΣ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΟΣΧΕΔΙΟ ΝΟΜΟΥ ΓΙΑ ΤΙΣ ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΕΙΣ
Το ΔΣ της Ελληνικής Εταιρείας Εντατικής Θεραπείας (ΕΕΕΘ), στη Συνεδρίαση του στις 2 Μαΐου 2011 συζήτησε το προσχέδιο Νόμου του Υπουργείου Υγείας και κατέληξε ομόφωνα στα εξής:
Συμμερίζεται την αγωνία του Υπουργείου Υγείας για την ανάγκη της αύξησης της δωρεάς οργάνων στην Ελλάδα, που υπολείπεται σημαντικά σε σχέση με άλλες Ευρωπαϊκές χώρες. Ζώντας όμως, ως γιατροί από κοντά, τις δραματικές στιγμές που ακολουθούν την διάγνωση του εγκεφαλικού θανάτου και γνωρίζοντας τον τρόπο αντίδρασης και τον έντονο προβληματισμό των συγγενών του δυνητικού δότη και της κοινωνίας μας στο θέμα των μεταμοσχεύσεων, πιστεύουμε ότι ορισμένα στοιχεία του νομοσχεδίου θα έχουν δυστυχώς το αντίθετο από το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα. Πιο συγκεκριμένα:
1. Η διεύρυνση του κύκλου των δοτών προκειμένου για ζώσες μεταμοσχεύσεις, που προβλέπεται στο άρθρο 8, ενέχει τον ορατό κίνδυνο της εμπορευματοποίησης των μεταμοσχεύσεων. Είμαστε αντίθετοι με την επέκταση της δωρεάς σε άτομα με συναισθηματικό δεσμό διότι θεωρούμε ότι είναι αδύνατον οποιοδήποτε δικαστήριο να πιστοποιήσει την ύπαρξη συναισθηματικού δεσμού πέρα από κάθε αμφιβολία και σε κάθε περίπτωση. Οσον αφορά την επέκταση της δωρεάς σε συζύγους και σε άτομα που συζούν με το σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης, ο νομοθέτης θα πρέπει να περιλάβει όρους μακροχρόνιας συμβίωσης και γάμου όπως εξ΄ άλλου προβλέπεται και για άλλες καταστάσεις, όπως η λήψη της σύνταξης.
2. Η εικαζόμενη συναίνεση, που προβλέπει το άρθρο 9, μας βρίσκει τελείως αντίθετους. Ακόμα και σε χώρες όπου αυτή είναι νομοθετημένη, όπως στην Ισπανία, στην πράξη δεν χρησιμοποιείται και δεν αφαιρούνται ποτέ όργανα χωρίς την σύμφωνη γνώμη των συγγενών. Είναι αδιανόητο για μας που ζούμε την πραγματικότητα μέσα στις Μονάδες Εντατικής Θεραπείας να φανταστούμε ότι μπορεί να αφαιρεθούν όργανα με την εκπεφρασμένη αντίθετη γνώμη των συγγενών. Ο νόμος αν ψηφιστεί, ως προς την εικαζόμενη συναίνεση θα παραμείνει ένας ακόμα ανεφάρμοστος νόμος που θα έχει αυξήσει την καχυποψία και την αρνητική στάση της κοινωνίας απέναντι στις μεταμοσχεύσεις.
3. Η δημιουργία Οργανισμών Αφαίρεσης Οργάνων θεωρούμε ότι στην Ελληνική πραγματικότητα δεν έχει καμία θέση. Η αφαίρεση οργάνων πρέπει γίνεται από τις ομάδες των Μεταμοσχευτικών Κέντρων και σε καμία περίπτωση από τρίτους.
Θα θέλαμε να σημειώσουμε ότι αντί της θέσπισης μέτρων όπως τα αμφισβητούμενης αποτελεσματικότητας επίμαχα άρθρα του προσχεδίου νόμου, το πρόβλημα των αριθμητικά περιορισμένων μεταμοσχεύσεων στη χώρα μας μπορεί να αντιμετωπιστεί με την επί της ουσίας έμπρακτη ενδυνάμωση του ρόλου του Εθνικού Οργανισμού Μεταμοσχεύσεων, που μαζί με την πολιτεία, θα πρέπει να φροντίσει την ευρεία ευαισθητοποίηση του πληθυσμού και την εξασφάλιση της διαφάνειας σε όλες τις διαδικασίες μεταμόσχευσης. Η ουσιαστική συμμετοχή όλων των εμπλεκόμενων μερών στη συζήτηση είναι απαραίτητη για την αποδοχή και θωράκιση των αποφάσεων και την επίτευξη του κοινού στόχου των αυξημένων μεταμοσχεύσεων. Τέλος η ΕΕΕΘ θεωρεί αυτονόητο ότι για την αξιοποίηση της δωρεάς οργάνων όλων των δυνητικών δοτών είναι ανάγκη να υποστηριχτούν, στο πλαίσιο λειτουργίας του Εθνικού Συστήματος Υγείας, όλες οι δομές και τα τμήματα που στηρίζουν την μεταμόσχευση.
Απαραίτητη προυπόθεση για την εξάπλωση των πτωματικών μεταμοσχεύσεων -πέρα από την αύξηση των δοτών-είναι η παράλληλη βελτίωση των νοσοκομείων μας πανελληνίως και η δυνατότητα να γίνεται αφαίρεη των οργάνων ακόμα και σε μικρά νησιά στην επαρχία.Είμαι γιατρός και δουλεύω σε νησι.Στο παρελθόν υπήρξαν ενδιαφερόμενες οικογένειες που ήθελαν να βοηθήσουν κάποιους άλλους μετά τον θάνατο του δικού τους αλλά δεν υπήρχε μηχανισμός για να λειτουργήσει κάτι τέτοιο.Η προσπάθεια λοιπόν πρέπει να μην περιορισθεί σε κάποιον νόμο στα χαρτιά, αλλά να προχωρήσει σε βελτίωση των υπηρεσιών υγείας με εκπαιδευμένους επιστήμονες που να μπορούν να δραστηριοποιούνται πανελλήνια και όχι μόνο στα μεγάλα αστικά κέντρα.
Είναι γνωστό ότι η Ελλάδα έχει από τους χαμηλότερους δείκτες στη δωρεά οργάνων πανευρωπαϊκά. Δεν έχουμε καταφέρει να ξεπεράσουμε ποτέ τους 8 δότες (πτωματικούς) ανά εκατομμύριο πληθυσμού (α.ε.π.), τη στιγμή που η Ευρώπη κυμαίνεται στους 15-20 δότες α.ε.π. και η Ισπανία (πρώτη στον κόσμο) στους 35 δότες α.ε.π. Σημειωτέον ότι το μεταμοσχευτικό πρόγραμμα στην Ελλάδα ξεκίνησε το 1985, ταυτόχρονα με την Ισπανία και με άλλες χώρες με υψηλά ποσοστά, ενώ η Ισπανία είχε φτάσει το 35 α.ε.π. μέχρι το 1985. Παράλληλα χώρες που ανέπτυξαν μεταμοσχευτικό πρόγραμμα μετά το 2000, μας έχουν ήδη ξεπεράσει(βλ. Λετονία, Λιθουανία, Πολωνία κ.ο.κ.).
Η απορία μου σχετικά είναι γιατί δεν περιλαμβάνεται στους στόχους του νομοσχεδίου η αύξηση της δωρεάς οργάνων (και ως εκ τούτου των μεταμοσχεύσεων) από πτωματικούς δότες? Παρά μόνο:
α) «η διεύρυνση του κύκλου των δοτών»,που αφορά κυρίως τις ζώσες μεταμοσχεύσεις (από ζωντανό δότη -μεταμοσχεύσεις κατά κύριο λόγο νεφρού). Η υιοθέτηση της εικαζόμενης συναίνεσης λανθασμένα θεωρείται ότι αποτελεί μέτρο διεύρυνσης της «δεξαμενής» των δοτών (πτωματικών, για λόγους που θα αναφέρω στην αντίστοιχη παράγραφο.
β) «η ενσωμάτωση στο ελληνικό δίκαιο της οδηγία της Ευρωπαϊκής Ένωσης»,
γ) «η αντιμετώπιση της παράνομης εμπορίας»
Πως μπορούμε να εμβαθύνουμε στο θέμα της δωρεάς οργάνων και των μεταμοσχεύσεων, όταν στην ουσία δεν έχουμε σεβαστούς δείκτες δωρεάς, όταν έχουμε ελάχιστες μεταμοσχεύσεις. Μήπως εκεί πρέπει να εστιάσουμε, στο πως θα εντοπίσουμε και θα αξιοποιήσουμε όσο το δυνατό περισσότερους πτωματικούς δότες? Διότι δυνητικοί δότες (= άνθρωποι που κατέληξαν μέσα σε μια Μ.Ε.Θ. με εγκεφαλικό θάνατο) υπάρχουν, πολλοί μάλιστα, αλλά γιατί δεν εντοπίζονται, γιατί δεν αξιοποιούνται? Γιατί η Ισπανία τους αξιοποιεί? Είναι καλύτεροι άνθρωποι οι Ισπανοί ή μήπως έχει οργανωθεί διοικητικά ένα σύστημα εξεύρεσης δοτών (που απέχει μακράν από την «εικαζόμενη συναίνεση»των Ισπανών) που με εξειδικευμένους και θεσμικά κατοχυρωμένους επαγγελματίες, εντοπίζουν εγκαίρως τους εγκεφαλικά νεκρούς (γιατί δεν μπορεί να συντηρείται επ αόριστον στον αναπνευστήρα ένας νεκρός), μιλούν και προσεγγίζουν με ευαισθησία την οικογένεια (για τη συναίνεσή της)και έπειτα συντονίζουν για πολλές ώρες όλη τη μεταμοσχευτική διαδικασία και φυσικά αποζημιώνονται αξιοπρεπώς για το έργο τους αυτό?
δεν έχω άποψη για το θέμα, αλλά όπως και νάχει το πράγμα πρέπει μέσω της εκπαίδευσης να περάσει η προσφορά στον »άλλο»
και το σπουδαιότερο, η στάση ζωής που θα αποτρέπει να φτάνουμε στο αμήν. Αυτά θεωρητικά τα στοιχεία υπάρχουν στα βιβλία, αλλά αν δεν τα πιστεύουν οι δάσκαλοι….
Το σχέδιο νόμου περι μεταμοσχευσεων το οποίο πρόκειται να βάλει σε μια τάξη πολλά θεματα που εκκρεμούσαν, δυστυχώς δεν περιλαμβάνει και πάλι τη ρύθμιση για τις μεταμοσχεύσεις κερατοειδούς που είχαν υποσχεθει στην οφθαλμολογική κοινότητα οι υπουργοί Υγείας των προηγούμενων ετών. Ως γνωστόν οι μεταμοσχεύσεις κερατειδούς επιτρέπονται μόνο σε δημόσια νοσοκομεία και σε μη κερδοσκοπικά ιδρύματα. Αυτο ειναι αντίθετο με το δικαίωμα για ελευθερη επιλογή γιατρού απο την πλευρά του ασθενή, δημιουργεί συνθήκες αθέμιτου ανταγωνισμού μεταξύ των γιατρών και θα πρέπει να αλλάξει. Θα πρέπει να επιτραπεί η διενέργεια μεταμοσχευσεων κερατοειδούς σε όλες τις ιδιωτικές κλινικές που πληρούν τις προυποθέσεις. Η προμήθεια των μοσχευμάτων να πραγματοποιείται υπο των έλεγχο του ΕΟΜ ή αλλου κρατικού φορέα.
Το προσχέδιο παραλείπει να ρυθμίσει μια αναχρονιστική απαγόρευση, αυτή δηλαδή της μη πραγματοποίησης κερατοπλαστικών επεμβάσεων σε ιδιωτικές κλινικές. Διατηρεί έτσι μονοπώλια και εμμονές που δεν έχουν καμία ηθική ή άλλη βάση νομιμοποίησης. Ενθαρρυντική είναι η ρύθμιση του α.42 για τις μεταμοσχεύσεις αιμοποιητικών κυττάρων και την αυτονομία δράσης που παρέχει στον ΕΟΜ.
Σημαντικό είναι ότι με ορισμένα σημεία του, το σχέδιο νόμου δημιουργεί συνθήκες κατά του ελεύθερου ανταγωνισμού, καθώς προβλέπει στα άρθρα 47 έως και 50 ότι οι Τράπεζες Ιστών και Κυττάρων που διαχειρίζονται κάθε είδους ιστού και κύτταρα λειτουργούν αποκλειστικά σε νοσηλευτικά ιδρύματα ΝΠΔΔ ή ΝΠΙΔ κοινωφελούς ΜΚΧ, στο Κέντρο Ερευνών «ο Δημόκριτος» και στο Ίδρυμα Ιατροβιολογικών Ερευνών της Ακαδημίας Αθηνών. Δηλαδή, με βάση τις προτεινόμενες διατάξεις δεν μπορεί να είναι ιδιωτικές οι τράπεζες ιστών και κυττάρων, παρά οι ιδιωτικές τράπεζες μπορεί να είναι μόνο φύλαξης ομφαλοπλακουντιακού αίματος, μην επιτρέποντας έτσι την ιδιωτική φύλαξη και άλλων τύπων κυττάρων όπως αυτά του ομφαλίου λώρου, κ.λπ..
Το νομοσχέδιο δημιουργεί επίσης και αυξημένες γραφειοκρατικές ανάγκες, δημιουργώντας επιπλέον κόστος στο δημόσιο με τη δημιουργία αυτής της επιπλέον γραφειοκρατίας και της επιπλέον ανάγκης σε προσωπικό (π.χ. με την πρόβλεψη στο άρθρο 44 ενημέρωσης στις μέλλουσες μητέρες από επιστήμονα του ΕΟΜ), ενώ δημιουργείται επιπλέον γραφειοκρατία σε μία κρίσιμη στιγμή για τη μέλλουσα μητέρα και με τη ζήτηση βεβαίωσης του γνήσιου της υπογραφής της μητέρας από δημόσια αρχή όπως περιγράφεται στο άρθρο 46.
Οι ρυθμίσεις του προσχεδίου είναι χρήσιμες και καλοδεχούμενες. Κάθε βήμα στην κατεύθυνση της διευκόλυνσης των μεταμοσχεύσεων, βοηθά στο να γίνουν ευρύτερα γνωστές και να ευαισθητοποιηθεί η κοινωνία. Εν τούτοις και το προσχέδιο αυτό έχει αντιφάσεις, όπως αυτή με τους οργανισμούς αφαίρεσης (άρθρο 13), που περιλαμβάνουν ακόμη και ιδιωτικές κλινικές και τις μονάδες μεταμόσχευσης, που ρητά αποκλείονται οι ιδιωτικές κλινικές. Αφού ούτως ή άλλως ρητά απαγορεύει ο νόμος την παροχή ανταλλάγματος για τις μεταμοσχεύσεις, τι φοβάται ο νομοθέτης? Ότι οι ιδιώτες θα κερδοσκοπήσουν? Και την ίδια στιγμή τους δίνει το δικαίωμα να αφαιρούν και προφανώς να διατηρούν μοσχεύματα? Επιτρέπεται τo μείζον και όχι το έλασσον? Κι αφού ορθά τους επιτρέπει, εφόσον έχουν τις υποδομές-γιατί στόχος είναι να εξασφαλιστούν σε πρώτο χρόνο τα περισσότερα δυνατά μοσχεύματα-, να αποκτούν μοσχεύματα, γιατί απαγορεύει τη μεταμόσχευσή τους, δημιουργώντας τον κίνδυνο το μόσχευμα, μέχρι να μεταφερθεί στο δημόσιο νοσοκομείο ή το νπιδ κοινωφελούς χαρακτήρα, να καταστεί άχρηστο? Γιατί τόση υποκρισία? Και για τις μεταμοσχεύσεις κερατοειδούς, που φάνηκε ομόθυμα από καιρό να έχει λυθεί το θέμα, γιατί να μην επιτρέπονται σε εξειδικευμένες κλινικές, που και την τεχνογνωσία έχουν και τις υποδομές και τα μοσχεύματα όπως συνέβαινε και παλαιότερα? Ποιον ευνοεί η διατήρηση τεχνητών μονοπωλίων? Χρήσιμες οι πρωτοβουλίες, αρκεί να μας πηγαίνουν, έστω για τα αυτονόητα, ένα βήμα μπροστά.
Χρήσιμες είναι οι ρυθμίσεις του προσχεδίου για τα καθήκοντα των αρμόδιων αρχών (α.24) Έμφαση ωστόσο πρέπει αν δοθεί και στην ανάγκη συντονισμού όλων των φορέων που πραγματοποιούν μεταμοσχεύσεις ή εμπλέκονται στη διαδικασία των μεταμοσχεύσεων. Ανεξήγητη είναι η μη ρύθμιση του ζητήματος των μεταμοσχεύσεων κερατοειδούς. Πρέπει να προβλεφθεί η δυνατότητα πραγματοποίησής τους και από ιδιωτικές κλινικές. Χρήσιμες και οι ρυθμίσεις του Κεφαλαίου Ε. Ενσωματώνουν εξάλλου τις προβλέψεις της σχετικής Κοινοτικής Οδηγίας
Εδώ και χρόνια όλη η επιστημονική κοινότητα, συμπεριλαμβανομένου του ΕΟΜ έχουν συμφωνήσει ότι οι κερατοπλαστικές μεταμοσχεύσεις, που κατά πολλούς δεν εμπίπτουν καν στο πεδίο του νόμου για τις μεταμοσχεύσεις, ως μεταμοσχεύσεις αυτές καθ εαυτές, μπορούν να γίνονται και από εξειδικευμένες ιδιωτικές κλινικές, που πληρούν τις προυποθέσεις του νόμου. Τι άλλαξε και η ρύθμιση αυτή δεν περιλαμβάνεται στο προσχέδιο νόμου? Αλήθεια ποιο είναι το νπιδ κοινωφελές ίδρυμα μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα που επιτρέπεται-και μόνο σε αυτό-να πραγματοποιεί μεταμοσχεύσεις κερατοειδούς?
1. Η δωρεά οργάνων δεν μπορεί να επιβάλλεται με νόμο σε μια κοινωνία όσο ανενημέρωτη και αν είναι. Όντας δωρητής οργάνων από το 1995, θεωρώ επιβεβλημένη την ορθή, εντατική και σοβαρή ενημέρωση και την οικειοθελή απόφαση του δότη, να συμμετάσχει στον περιορισμό του ελλείματος μοσχευμάτων που παρατηρείται τοπικά και παγκοσμίως. Ποιος όμως είναι και ήταν υπεύθυνος για αυτήν την ενημέρωση; Έγινε συστηματική δουλειά, με στόχους, συγκεκριμένο budget, συγκεκριμένες εργατώρες πάνω σε αυτό και ουσιαστικά ελεγχόμενη με στοχοθεσία δουλεια; Εγώ παλεύοντας στον ιδιωτικό τομέα γνωρίζω ότι έχω ευθύνες όταν δεν κάνω αυτό που πρέπει και όταν δεν φέρω σε πέρας την αποστολή μου. Εφόσον δεν έχει πάει καθόλου καλά η όλη διαδικασία της ενημέρωσης του κοινού κάποιος δεν φταίει? Πότε θα δουλέψουν επιτέλους όλοι αυτοί οι φορείς με κίνδυνο όταν αποτυγχάνουν να χάνουν και τη δουλειά τους? Και τελικά επειδή δεν μπορούν να βγουν τα δεδομένα projects, πρέπει ξαφνικά όλοι οι πολίτες να συναινούν σε κάτι που δεν το ξέρουν? Δικαιολογημένα οι πολίτες φοβούνται και έχουν εναντιωθεί. Λύση: επιμόρφωση και πιεστικοί στόχοι στους εν λόγω Φορείς Ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης. Συμβολή των μέσων ανιδιωτελώς στην προβολή της σημασίας του θέματος. Ενημέρωση των πολιτών έγκυρη και έγκαιρη.
2. Ο τομέας της επεξεργασίας, απομόνωσης και φύλαξης βλαστικών κυττάρων και οι ήδη δεδομένες, αλλά και επερχόμενες εφαρμογές, είναι ότι πιο δυναμικό στον χώρο της Βιοτεχνολογίας σήμερα. Είναι μια τελείως ξεχωριστή διαδικασία που κακώς μπλέχτηκε με το εν λόγω νομοσχέδιο. Με νόμο κανείς νομοθέτης δεν μπορεί να μας απαγορέψει την φύλαξη του δικού μας γενετικού υλικού και των παιδιών μας, εφόσον μπορεί να γίνεται. Με νόμο (μονόπλευρο και στηριγμένο σε υποκειμενικά κριτήρια, επιστημονικά και τεχνικά) δεν μπορεί κανείς να μας αναγκάσει να κάνουμε μόνο μεταμοσχεύσεις από άλλους δότες. Διότι σήμερα και στη γενιά τη δική μας αν κανείς χρειαστεί βλαστικά κύτταρα, περιμένει σε λίστες αναμονής, δεν ξέρει αν ποτέ θα βρεί και όταν βρεί ομφαλικό μόσχευμα πληρώνει 25.000-30.000€ για τα «έξοδα προετοιμασίας». Η επόμενη γενιά να μην μπορεί να διαλέξει αφού ενημερωθεί σωστά; Να εκβιαστεί; Ή να χαρίσει το γενετικό της υλικό σε άλλους λήπτες ανά τον κόσμο ή τίποτα; Αν όμως θέλει να το φυλάξει ιδιωτικά για ενδεχόμενη προσωπική χρήση; Οι γονείς να μην ξέρουν ότι μπορούν αν έχουν φυλάξει ιδιωτικά το υλικό του παιδιού τους, το ίδιο ή με 25% πιθανότητα το αδελφάκι του, σε 48 ώρες θα έχει στα χέρια του το μόσχευμα; Άμεσα; Η επόμενη γενεά να μην μπορεί, αν τα νοσήματα στα οποία υπάρχουν εφαρμογές αυξηθούν και έρθουν πιο σύνθετες κλινικές εφαρμογές π.χ. συνδυασμός με μεσεγχυματικά βλαστικά κύτταρα (που με το νομοσχέδιο θα απαγορεύεται να φυλάσσονται σε ιδιωτικές τράπεζες φύλαξης), να χρησιμοποιήσει το υλικό της;
Να ξεκαθαρίσουμε ότι σήμερα 1 στους 3 ασθενείς δεν μπορεί να βρεί ομφαλικά μοσχεύματα όσες «Δημόσιες δεξαμενές μοσχευμάτων», που είναι κλάδοι της παγκόσμιας δεξαμενής και να δημιουργηθούν στην Ελλάδα. Διότι η ζήτηση είναι παγκόσμια και τα μοσχεύματα που πρέπει να φυλαχθούν στις δημόσιες δεξαμενές είναι πάρα πολλά εκατομμύρια για να την καλύψουν. Και αυτό μόνο για τα αιματολογικά νοσήματα, που είναι μια πάρα πολύ μικρή πιθανότητα εφαρμογών συνολικά στην Αναγεννητική Ιατρική. Γιατί μόνο η Αιματολογία να επιβάλει τη γνώμη της; Αν ήταν έτσι παγκοσμίως, που ευτυχώς δεν είναι, δεν θα συνέβαινε ποτέ η κλινική δοκιμή σε εγκεφαλική παράλυση, στο Duke university, στην Αμερική με 120 ασθενείς από το ίδιο τους το ομφαλοπλακουντιακό αίμα. Ούτε κλινικές δοκιμές σε άλλα πεδία και ειδικότητες, που είναι εκατοντάδες (ισχαιμίες, διαβήτης-1, νευρολογικά νοσήματα, παραπληγία κτλ.). Στον τομέα της Αναγεννητικής Ιατρικής οι εφαρμογές είναι κυρίως αυτόλογες (από τον ίδιο ασθενή). Άρα μόνο το δικό σου υλικό είναι ιδανικό. Ακόμη και στα αιματολογικά όμως νοσήματα οι περισσότερες εφαρμογές είναι και αυτές αυτόλογες, παρότι αποσιωπάται και έχει ακουστεί το αντίθετο. Άρα λοιπόν εμείς δια νόμου θα αποκλείσουμε τις περισσότερες των κλινικών εφαρμογών;
Με νόμο δεν μπορεί κανείς να ανακόψει την μεγάλη πρόδο της Βιολογίας και τη συμμετοχή σοβαρών ιδιωτικών εταιρειών σε αυτήν. Τώρα θα το κάνουμε, που το Δημόσιο αιμοραγεί και δεν μπορεί; Γιατί να μείνουμε πάλι ουραγοί; Πάλι με το παλαιό μοντέλο, θα πορευτούμε σε ότι πιο νέο και ελπιδοφόρο υπάρχει αυτή την στιγμή στην Υγεία?
Ανατρέπονται τα δεδομένα, υπάρχει αυτή τη στιγμή μια ευκαιρία για πρόοδο και εργασία στον τομέα, ίσως και πρωτοπορίας αν φανούμε σοβαροί, ανοίγει ο δρόμος των κυτταρικών θεραπειών με βλαστικά κύτταρα. Η Ελλάδα έχει μείνει τελείως απ’έξω, γιατί αρνούνται κάποιοι, με μικρή σίγουρα συμμετοχή σε όλο το φάσμα των δυνητικών εφαρμογών, πεισματικά τις εφαρμογές αυτές. Κάνουν σαν να μην υπάρχουν. Ερίζουμε ακόμη, έχοντας χάσει άπειρο χρόνο και οφέλη. Στην Αμερική, Ιαπωνία, Κίνα, Ινδία, Αυστραλία έχουν ήδη ξεκαθαρίσει ότι η φύλαξη είναι και ιδιωτική αλλά και μπορούν να γίνονται δωρεές και μπαίνουν στο φάσμα των εφαρμογών τάχιστα σε πολλές νέες ασθένειες. Εμείς; Αντίσταση στην πρόοδο; Λίγοι πάντα να σταματούν κάθε πιθανή ανταγωνιστική ενασχόληση των επιστημόνων μας με κάτι καινούριο; Γιατί να μην μπουν ίδιοι κανόνες για όλους και να υπάρχει υγιής ανταγωνισμός; Διαφάνεια και σοβαροί φορείς ελέγχου από το εξωτερικό; Ποιος φοβάται ότι δεν πληρεί τα κριτήρια; Οι ιδιωτικές τράπεζες; όποιες ναι, να κλείσουν. Οι δημόσιες; Οι «δημόσιες τράπεζες» μέχρι πρότινος έκαναν ιδιωτική φύλαξη με τη φύλαξη των μεσεγχυματικών βλαστικών κυττάρων, κατόπιν χρέωσης… Γιατί αυτοί οι μη κερδοσκοπικοί οργανισμοί θέλουν πάση θυσία να μην μπορούν οι ιδιωτικές τράπεζες φύλαξης να φυλάνε ιδιωτικά τα μεσεγχυματικά βλαστικά κύτταρα, το κατ’εξοχήν υλικό που κανείς πρέπει να φυλάξει ΜΟΝΟ ιδιωτικά; Στην ουσία η ίδια διαδικασία είναι.
Σε προηγμένες ιατρικά χώρες και με διαφορετικό μοντέλο ανέλιξης των επιστημόνων Υγείας, αλλά και χωρίς όλα αυτά τα συμφέροντα, τα πράγματα είναι ήδη ξεκάθαρα. Μόνο η Γαλλία και η Ιταλία απαγορεύουν την ιδιωτική φύλαξη. Η Γαλλία όμως, έχει ΜΟΝΟ δημόσια Υγεία, με καταπληκτικές δομές αλλά και με τρομερά αυστηρούς νόμους που επισύρουν μέχρι και φυλάκιση των επιστημόνων Υγείας που παρανομούν και με πολύ μεγάλη οικονομική πίεση και έλεγχο σε πλουτίζοντες από το Σύστημα Υγείας. Και εντέλει οι ευαγγελίζοντες την Γαλλία, σε αυτήν την απόφαση και που είναι από τις 2-3 χώρες που το έχει κάνει, τι πετυχαίνουν; Και οι Γάλλοι πολίτες δεν βρίσκουν μοσχεύματα, όπως και εμείς. Οι δε Ιταλοί φυλάνε το υλικό τους, ιδιωτικά, στο γειτονικό Σαν Μαρίνο και σε άλλες ευρωπαϊκές τράπεζες φύλαξης.
Αυτό θέλουμε και στην Ελλάδα; Υπάρχει μια αντίσταση στην Ελλάδα, πάντα. Σε αυτόν τον τομέα όμως είναι εγκληματικό. Δεν πρέπει καν να υπάρξουν Ελληνικές Δημόσιες Επιτροπές που να αδειοδοτούν και να ελέγχουν. Ξέρουμε τι σημαίνει αυτό στην Ελλάδα, δυστυχώς. Υπάρχουν ήδη στο εξωτερικό πολύ μεγάλοι φορείς και εντελώς φερέγγυοι που δίνουν συγκεκριμένες πιστοποιήσεις (AABB, FACT-Netcord)και ούτε ξεγελιούνται, όυτε όμως κάνουν πλημελώς τη δουλειά τους. Ούτε θα χρειαστεί να τους πληρώνουν οι Έλληνες φορολογούμενοι. Υπάρχει αυτή η πιστοποίηση; Παίρνει κανείς άδεια λειτουργίας. Αλλιώς όχι. Του χρόνου πάλι. Απλά. Πολλές ιδιωτικές τράπεζες τότε θα συμμορφωθούν και στη συγκεκριμένη οικονομική συγκυρία ενδεχομένως να κλείσουν. Όμως αν οι φερέγγυοι αυτοί επιστημονικοί φορείς δέχονται να αδειοδοτούν τις ιδωτικές εταιρείες φύλαξης και οι ίδιες είναι οικονομικά φερέγγυες απέναντι στις οικονομικές Αρχές της χώρας, πρέπει να έχουν και άλλα εμπόδια στα πόδια τους για να αποδείξουν ότι δεν είναι ελέφαντες;
Οι λύσεις επιστημονικά και διαδικαστικά είναι πολύ απλές. Με μηδενικό κόστος για όλους εμάς.
Λύση απλή: Αδεια λειτουργίας σε όσους φέρουν φερέγγυες πιστοποιήσεις, κοινές για όλους.
α. FACT-NETCORD (δημόσιες τράπεζες, αλλιώς κλείνουν)
β. AABB (American Association of Blood banks)ιδιωτικές τράπεζες αλλιώς κλείνουν. Εννοείται για όλους τους κυτταρικούς πληθυσμούς, όχι μόνο για τα αιμοποιητικά βλαστικά κύτταρα, αλλά και για όλες τις κυτταρικές σειρές.
Απόδειξη οικονομικής φερεγγυότητας (χωρίς το ανέκδοτο της τραπεζικής εγγυητικής επιταγής του 1.000.000€). ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ.
Θέσπιση νοσοκομειών- μεταμοσχευτικών κέντρων που θα εκτελούν έρευνα και ανάπτυξη και κλινικά πρωτόκολλα σε κάθε είδους πεδίο, Καρδιολογία, Νευρολογία, Οφθαλμολογία κτλ.
Ανταγωνισμός, δημόσιοι φορείς με αναγκαίους ισολογισμούς από ορκωτούς λογιστές και ουσιαστικούς ελέγχους καθώς και ιδιωτικές εταιρείες, με σοβαρή κρατική άδεια. Πρόοδος, διαφάνεια. Χωρίς υπόγειες διαδρομές, επιτροπές, πολυέξοδους και πολύμηνους ελέγχους, υπερωρίες, άπειρες χρυσοπληρωμνένες εργατώρες, σε μη σχετικούς, «made in GR» φορείς.
Αν δεν γίνουν αυτές οι απλές κινήσεις οι Έλληνες επιστήμονες του χώρου θα σας χαιρετίσουν, θα μεταβούν σε άλλες, σοβαρές, μη στάσιμες και μη φοβικές χώρες, όχι μακρυά απαραίτητα και ούτε σε πιο πλούσιες χώρες από εμάς, που εκεί θα υποδέχονται τα ιδιωτικά φυλαγμένα δείγματα των Ελλήνων. Εννοείται βέβαια ότι θα πλουτίζουν τη γνώση αλλά και τα Ταμεία των χωρών αυτών, ενώ απλά η Ελλάδα θα μείνει χωρίς αυτούς, να παλεύει να βγάλει άκρη σε ποιο τομέα θα προοδεύσει.
Από την ανάγνωση των άρθρων του νομοσχεδίου που αφορούν τα αιμοποιητικά κύτταρα και δη το ομφαλοπλακουντικό αίμα προκύπτουν ακόλουθα:
1. Δεν έχουν ληφθεί υπόψη οι απόψεις του Εθνικού Οργανισμού Μεταμοσχεύσεων, που είναι ο πλέον κατάλληλος φορέας για τα θέματα αυτά.
2. Υπάρχουν λάθη ορολογίας.
Εύλογα είναι τα ακόλουθα ερωτήματα:
1. Ποιός ήταν ο σύμβουλος του Υπουργείου, που συμμετείχε στη διαμόρφωση των άρθρων αυτών;
2. Ποιός ήταν ο τεχνικός σύμβουλος του Υπουργείου, που συμμετείχε στη διατύπωση των άρθων αυτών;
Για λόγους διαφάνειας πρέπει να γνωρίζουμε τα στοιχεία τους, καθώς και δήλωση αντικρουόμενων συμφερόντων των ατόμων αυτών (disclosure).
Κατά πληροφορίες μου το παρόν νομοσχέδιο υπάρχει σε μια νεότερη εκδοχή, αποτελούμενη από 67 άρθρα. Μήπως μπορεί κάποιος να μας πληροφορήσει ποια τελικά είναι η έγκυρη; Αν η τρίτη εκδοχή είναι η έγκυρη, μήπως πρέπει να αναρτηθεί για μπορέσουμε να τη σχολιάσουμε;
ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ!!!ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΝΑ ΜΠΟΥΝ ΚΑΠΟΙΕΣ ΒΑΣΕΙΣ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΚΑΙ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΔΩΡΟ ΠΟΥ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΣΤΟ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟ…ΤΙ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ ΤΟ ΣΩΜΑ ΟΤΑΝ ΕΧΕΙΣ ΦΥΓΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ??? ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΕΤΡΑΕΙ ΕΙΝΑΙ Η ΨΥΧΗ ΚΑΙ ΠΟΙΕΣ ΥΣΤΑΤΕΣ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ (ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΑΝ ΔΕΝ ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ) ΝΑ ΤΗ ΣΩΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΑΠΟΚΤΗΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΥΣΤΕΡΟΦΗΜΙΑ…
ΓΙΑΤΙ ΕΑΝ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΠΕΡΑΣΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΟΝΟ ΚΑΙ ΤΗ ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ ΜΟΣΧΕΥΜΑ ΟΧΙ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΟΥ(ΜΗΝΩΝ ΚΑΙ ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΕΤΩΝ)ΤΟΤΕ ΟΛΑ ΤΑ ΒΛΕΠΕΙΣ ΤΥΠΙΚΑ… ΚΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΙ ΑΝΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΑΣΤΟΧΑ ΣΧΟΛΙΑ. ΕΥΧΟΜΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΤΟ ΣΩΣΤΟ ΘΕΣΜΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΕΙΣ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΟΤΑΝ ΓΕΝΝΙΟΜΑΣΤΕ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΥΤΟΜΑΤΩΣ ΚΑΙ ΔΩΡΗΤΕΣ (ΚΑΙ ΟΠΟΙΟΣ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΤΟ ΑΡΝΕΙΤΑΙ ΑΡΓΟΤΕΡΑ ΜΕ ΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ) ΑΛΛΑ ΝΑ ΕΠΙΤΕΥΧΘΕΙ ΚΑΙ Η ΑΡΙΣΤΗ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΟΥ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΕΠΙΠΕΔΑ, ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ. ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΔΙΝΟΥΜΕ ΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑ ΜΑΣ ΣΤΑ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑ ΤΟΥ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟΥ??? ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΜΕ ΤΙΣ ΣΠΟΥΔΕΣ!!!
ΜΑΚΑΡΙ ΜΑΚΑΡΙ ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΑΞΙΩΘΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟ ΔΟΥΜΕ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΜΑΣ…
Σας παραπέμπουμε
Στο Κείμενο διαμαρτυρίας κατά του Προσχεδίου νόμου «Δωρεά και μεταμόσχευση οργάνων και άλλες διατάξεις» με αποδέκτη τον Υπουργό κ. Ανδρέα Λοβέρδο που έχουν υπογράψει επώνυμα μέχρι στιγμής 194 πολίτες (http://www.gopetition.com/petition/44428.html)
καθώς και
Στα κείμενα του ιστολογίου Ελεύθεροι άνθρωπο τώρα (http://freepeoplenow.wordpress.com) όπου έχουν αναρτηθεί πολλά σχετικά κείμενα έντονης διαφωνίας για το συζητούμενο Νομοσχέδιο και τη διάταξη της «εικαζόμενης» συναίνεσης (2200 επισκέψεις σε 40 ημέρες).
Επίσης σας ενημερώνουμε ότι μπορείτε να ερευνήσετε το διαδίκτυο (με αναζήτηση σχετικών φράσεων ή λέξεων) και τα ΜΜΕ για να αντιληφθείτε πόσο έντονες αντιδράσεις έχει προκαλέσει το Σχέδιο Νόμου στην Ελληνική κοινωνία.
Δημοσιεύουμε σήμερα Κυριακή ώρα 19.00 τα παραπάνω στο ιστολόγιο http://freepeoplenow.wordpress.com/ και ενημερώνουμε τους αναγνώστες ότι το έχουμε αναρτήσει στα σχόλια της Δημόσιας Διαβούλευσης για το Νομοσχέδιο του Υπουργείου Υγείας.
Σας καλούμε να αποσύρετε το Σχέδιο Νόμου σύμφωνα με το κείμενο που έχουμε υπογράψει:
Οι διαχειριστές του ιστολογίου http://freepeoplenow.wordpress.com
ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΥΠΟΥΡΓΟ ΥΓΕΙΑΣ κ. Ανδρέα Λοβέρδο
ΚΕΙΜΕΝΟ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ
Κατά του Προσχεδίου νόμου «Δωρεά και μεταμόσχευση οργάνων και άλλες διατάξεις»
Οι υπογράφοντες πολίτες διαμαρτυρόμαστε γιατί το Υπουργείο Υγείας εισάγει με Προσχέδιο νόμου «Δωρεά και μεταμόσχευση οργάνων και άλλες διατάξεις» διάταξη στην οποία αναφέρεται (άρθρο 9 παρ. 2):
«η αφαίρεση ενός ή περισσότερων οργάνων από ενήλικο θανόν πρόσωπο πραγματοποιείται εφόσον, όσο ζούσε, δεν είχε εκφράσει την αντίθεσή του.»
Η διάταξη αυτή καταστρατηγεί την ελεύθερη βούλησή μας, υποβιβάζει τις ανθρώπινες αξίες, μετατρέπει σε πράγμα τον άνθρωπο και τα όργανά του, υποβιβάζει την έννοια του εθελοντισμού, δημιουργεί κινδύνους για τον πληθυσμό, βάζει σε δοκιμασία τη σχέση ασθενούς και ιατρού, αγνοεί τη θέση των συγγενών του θανόντος και την ιστορική και θρησκευτική παράδοση που αποδίδουν ιδιαίτερο σεβασμό στο νεκρό.
Οι μεταμοσχεύσεις στη χώρα μας ασκούνται ελεύθερα με τη σύμφωνη γνώμη των εμπλεκομένων. Δεν υπάρχει κανείς λόγος να εισαχθούν νομοθετικές ρυθμίσεις που θα παγιδεύσουν το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού. Όσοι επιθυμούν να είναι δωρητές οργάνων σώματος το πράττουν ελεύθερα με γραπτή δήλωση στον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων. Αυτό διασφαλίζει άριστα την επιθυμία τους και τη διαδικασία.
Καλούμε τον Υπουργό Υγείας κ. Ανδρέα Λοβέρδο να αποσύρει το νομοσχέδιο ή τη συγκεκριμένη διάταξη και κάθε άλλη παρόμοια διάταξη, για λόγους σεβασμού και προστασίας των ανθρωπίνων αξιών, σεβασμού του Ελληνικού Συντάγματος και των νόμων, των δικαιωμάτων του ατόμου και της ελευθερίας της βούλησής του, και σεβασμού των θρησκευτικών του πεποιθήσεων και της έννοιας του εθελοντισμού.
Ζητούμε να παραμείνει ως αναγκαία η γραπτή δήλωση της εθελοντικής προσφοράς οργάνων σώματος, να ενισχυθεί δε το νομοθετικό πλαίσιο προς την κατεύθυνση της αποτροπής των εγκληματικών ενεργειών που συναρτώνται με αυτή την ιατρική πράξη.
Οι υπογράφοντες πολίτες
(Ακολουθούν οι υπογραφές που έχουν αποσταλεί απευθείας στο e-mail του Υπουργού Υγείας Ανδρέα Λοβέρδου)
Σκοπός θα πρέπει να είναι η σωστή εφαρμογή του ισχύοντος νόμου και ο εμπλουτισμός του με μέτρα για την ενίσχυση των κέντρων μεταμόσχευσης μυελού των οστών.
Αλλωστε, οι ευρωπαϊκές οδηγίες και το ισπανικό μοντέλο που επικαλούνται δεν προβλέπουν μεταμοσχεύσεις σε ιδιωτικές τράπεζες και παράβλεψη της συναίνεσης των συγγενών.
ΣΑΝ ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ ΔΟΤΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΟΡΓΑΝΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΧΩΡΑ ΜΑΣ ΩΦΕΙΛΩ ΝΑ ΣΧΟΛΙΑΣΩ ΤΟ ΥΠΟ ΨΗΦΙΣΗ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ. ΚΥΡΙΟΙ ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΕΦΑΡΜΟΣΕΤΕ ΣΤΙΣ ΠΤΩΜΑΤΙΚΕΣ ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΕΙΣ ΤΟ» ΙΣΠΑΝΙΚΟ» ΜΟΝΤΕΛΟ ΣΤΗΝ ΕΙΚΑΖΟΜΕΝΗ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ, ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΟ ΓΑΛΛΙΚΟ ΑΠΟ ΤΟΥΣ «ΑΘΛΙΟΥΣ» ΤΟΥ ΒΙΚΤΩΡΟΣ ΟΥΓΚΩ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΧΩΡΙΣ ΓΟΝΙΚΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ, ΤΟ «ΙΝΔΙΚΟ» ΜΟΝΤΕΛΟ ΣΤΙΣ ΖΩΣΕΣ ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΕΙΣ, ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΟ ΟΜΦΑΛΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟ ΜΟΝΤΕΛΟ Η ΜΗΠΩΣ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΡΩΤΟΤΥΠΙΑ???????????????
Η Πανελλήνια Ομοσπονδία Συλλόγων Εθελοντών Αιμοδοτών (ΠΟΣΕΑ) αποτελεί τη μεγαλύτερη μη κυβερνητική οργάνωση στη χώρα που ασχολείται με το θέμα της Δωρεάς Ιστών και Οργάνων Σώματος (με περισσότερους από 100 συλλόγους εθελοντών αιμοδοτών ή και δωρητών οργάνων σώματος σε όλη την Ελλάδα). Σχετικά με την πρόταση νόμου που αφορά τις μεταμοσχεύσεις, θα θέλαμε να σας επισημάνουμε ορισμένα σημαντικά σημεία:
Ι. Αναμφισβήτητα, οι μεταμοσχεύσεις αποτελούν μια διεθνώς αναγνωρισμένη θεραπευτική μέθοδο, που έχει βοηθήσει να επιβιώσουν ή να βελτιώσουν την ποιότητα ζωής τους, χιλιάδες άνθρωποι έως σήμερα. Η έλλειψη μοσχευμάτων αποτελεί παγκόσμιο φαινόμενο και έχουν προταθεί κατά καιρούς διάφορες λύσεις και πρακτικές για την αντιμετώπισή του.
Οπωσδήποτε, η εύρεση μοσχευμάτων συνδέεται άμεσα με την προσφορά από τους δότες, είτε εν ζωή (για τους νεφρούς) είτε μεταθάνατον (για όργανα όπως οι νεφροί, το ήπαρ, η καρδιά, οι πνεύμονες και ιστούς όπως οι κερατοειδείς). Ωστόσο, η αλυσίδα από τη δωρεά ως τη μεταμόσχευση, είναι ένα σύστημα που εξαρτάται από πολλούς αλληλοεπηρεαζόμενους παράγοντες: την αξιοποίηση δυνητικών δοτών, τις σχετικές υγειονομικές και οργανοδιοικητικές δομές, το νομοθετικό πλαίσιο, την αποδοχή από τους πολίτες κ.α. Είναι ευνόητο ότι κάθε προτεινόμενη παρέμβαση, πρέπει να βασίζεται τόσο στα διεθνή επιστημονικά δεδομένα όσο και στην κοινωνική πραγματικότητα κάθε χώρας, την κουλτούρα κάθε λαού και φυσικά το επίπεδο του συστήματος υγείας που έχει.
Απαραίτητη δε κρίνεται η κατανόηση και η ερμηνεία των παραμέτρων που συμβάλλουν -εν προκειμένω στο ελληνικό μεταμοσχευτικό ζήτημα- ώστε ο σχεδιασμός ενός καινούριου νόμου να οδηγήσει στη βελτίωση της κατάστασης. Παρακάτω θα προσπαθήσουμε να σας εξηγήσουμε γιατί οι βασικές αλλαγές που προτείνονται από το νομοσχέδιο θα επιδεινώσουν αντί να βοηθήσουν το πρόβλημα.
ΙΙ. Η τρέχουσα κατάσταση
α. Μονάδες Εντατικής Θεραπείας
Η Ελλάδα ως γνωστόν παραμένει από τις τελευταίες χώρες στην Ευρώπη στη δωρεά οργάνων από θανόντες δότες (δηλ. εγκεφαλικά νεκρούς στις Μονάδες Εντατικής Θεραπείας). Που οφείλεται αυτό;
Αν και υπάρχει η περιρρέουσα αντίληψη ότι αυτό οφείλεται στην έλλειψη ευαισθητοποίησης του κόσμου, τα στατιστικά δείχνουν ότι το πραγματικό πρόβλημα βρίσκεται στο ότι δεν αναγνωρίζονται και δεν αξιοποιούνται οι δυνητικοί δότες στις Μονάδες Εντατικής Θεραπείας. Φταίει η έλλειψη υποδομής; η έλλειψη εξειδικευμένου προσωπικού (συντονιστών μεταμόσχευσης); Πάντως η δωρεά οργάνων, ιδιαίτερα στις μεγάλες εντατικές, παραμένει πάρεργο. Μεγάλη ανομοιογένεια παρατηρείται στα ποσοστά δωρεάς ανάμεσα στις εντατικές (υπάρχουν μεγάλες εντατικές που δίνουν ένα δότη το χρόνο!) ενώ ο Εθνικός Οργανισμός Μεταμοσχεύσεων συνεχίζει να λειτουργεί με 3 -αντί 23 που προβλέπεται- μόνιμους υπαλλήλους.
Από την άλλη πλευρά, η άρνηση των συγγενών δεν αποτελεί την αιτία του μεταμοσχευτικού μας προβλήματος. Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους: Τα 2/3 των οικογενειών δέχονται να προχωρήσουν σε δωρεά οργάνων, ποσοστό που δεν απέχει πολύ από το μέσο ευρωπαϊκό επίπεδο. Όπως δείχνει και μια σχετική έρευνα, όσοι πολίτες δε θα δώριζαν όργανα, αναφέρουν ως κύριο λόγο την έλλειψη εμπιστοσύνης στο μεταμοσχευτικό μας σύστημα.
β. Η στάση του κόσμου
Όσο δε αφορά το ευρύτερο κοινό, εθελοντικοί σύλλογοι σε όλη την Ελλάδα, σε συνεργασία με τον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων, έχουν όλα αυτά τα χρόνια καταβάλλει μεγάλη προσπάθεια και ο κόσμος αποδέχεται πλέον την ιδέα της δωρεάς οργάνων. Παρά, λοιπόν, τη χαμηλή μας θέση στις μεταμοσχεύσεις, η δωρεά οργάνων σώματος αντιμετωπίζεται ως αλτρουιστική προσφορά και ένδειξη γνήσιου εθελοντισμού και ελεύθερης βούλησης: όποιος επιθυμεί, εγγράφεται στο μητρώο του Εθνικού Οργανισμού Μεταμοσχεύσεων, λαμβάνει κάρτα δωρητή οργάνων, ενημερώνει την οικογένειά του για την απόφασή του και από κεi και πέρα σε περίπτωση εγκεφαλικού θανάτου, οι εντατικολόγοι συζητούν με την οικογένεια, ζητούν συναίνεση από τους συγγενείς και προχωρούν στη δωρεά.
Σημειώνουμε πως το γεγονός ότι το ποσοστό δωρητών οργάνων στην Ελλάδα (αυτών που έχουν κάρτα δωρητή οργάνων) είναι χαμηλό (0,9%) δεν έχει ιδιαίτερη σημασία αφού η κάρτα δωρητή είναι συμβολική, και τον τελικό λόγο στο να γίνει μια δωρεά οργάνων τον έχει η οικογένεια του εκλιπόντος. Είναι χαρακτηριστικό ότι, σύμφωνα με έρευνα από το Ευρωβαρόμετρο του 2010, το 43% των Ελλήνων θα ήθελε να δωρίσει τα όργανά του μετά θάνατον προς μεταμόσχευση. Όταν ο πολίτης ερωτάται αντίστοιχα για το γιατί δεν θα δώριζε τα όργανά του μετά θάνατον, οι Έλληνες πρώτοι στη Ευρώπη με ποσοστό 45%, δίνουν ως απάντηση την έλλειψη εμπιστοσύνης στο Σύστημα, εμπεριέχοντας σε αυτό το Σύστημα Μεταμοσχεύσεων, το Σύστημα Υγείας και το Σύστημα Κοινωνικής και Διοικητικής οργάνωσης της χώρας γενικότερα.
Στο ίδιο συμπέρασμα έχουμε καταλήξει και εμείς από τη μακροχρόνια μας εμπειρία με χιλιάδες πολίτες τους οποίους έχουμε ενημερώσει για τη δωρεά οργάνων. Σας διαβεβαιώνουμε ότι δεν υπάρχει έλλειψη ευαισθητοποίησης, γενικώς και αορίστως και είναι κάπως άδικο να «φορτώνουμε» στους πολίτες κάτι τέτοιο. Ο όποιος αρνητισμός συναντάται, οφείλεται στην έλλειψη εμπιστοσύνης στο υγειονομικό σύστημα και στο φόβο για αδιαφανή κατανομή ή εμπορία οργάνων. Μετά όμως από κατάλληλη ενημέρωση, το αίσθημα αυτό αντισταθμίζεται αφενός από το ότι οι συγγενείς θα έχουν τον τελικό λόγο και όχι άγνωστοι σε αυτούς ιατροί και αφετέρου από το γεγονός ότι μέχρι τώρα δεν υπάρχει στην Ελλάδα κρούσμα εμπορίας οργάνων.
γ. Ζώσες Μεταμοσχεύσεις
Σημειώνουμε ότι η Ελλάδα είναι από τις πρώτες στην Ευρώπη στις μεταμοσχεύσεις νεφρών από ζώντες δότες, γιατί κυρίως μητέρες δίνουν το πολύτιμο μόσχευμα στο παιδί τους. Το ότι δεν έχει παρατηρηθεί κανένα κρούσμα εμπορίας οργάνων μέχρι σήμερα στη χώρα μας, εν πολλοίς οφείλεται στην αυστηρή μας νομοθεσία που επιτρέπει τη δωρεά οργάνων (νεφρού) από ζώντα δότη, μόνο σε στενό συγγενή (έως δευτέρου βαθμού).
δ. Μεταμοσχετικά Κέντρα
Τα μεταμοσχευτικά κέντρα της χώρας εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων αντιμετωπίζουν σοβαρά οργανωτικά θέματα και ελλείμματα σε χρήματα και προσωπικό. Ακόμη και τα λίγα μοσχεύματα που προσφέρονται από θανόντες δότες, συχνά δεν αξιοποιούνται από τις μεταμοσχευτικές ομάδες, με αποτέλεσμα να «εξάγονται» στο εξωτερικό, ενώ γενικότερα παρατηρούνται αδιαφανείς διαδικασίες στην κατανομή των οργάνων, στην «επιλογή» των ασθενών προς μεταμόσχευση, στην «επιλογή» ασθενών για μεταμόσχευση σε συγκεκριμένα κέντρα του εξωτερικού κ.τ.λ.
Συμπερασματικά, η κατεύθυνση που πρέπει να στραφούμε αν θέλουμε να επιλύσουμε το πρόβλημα των μεταμοσχεύσεων είναι το ίδιο το υγειονομικό σύστημα στο οποίο γίνεται η διαδικασία της δωρεάς και της μεταμόσχευσης, ξεκινώντας από την αύξηση της αξιοποίησης των δυνητικών δοτών μέσα στις εντατικές, με όποιους τρόπους μπορεί να γίνει αυτό (εξειδικευμένο προσωπικό για την έγκαιρη αναγνώριση δυνητικών δοτών, εφαρμογή σχετικών πρωτοκόλλων κ.τ.λ). Αυτό βέβαια προβλέπεται και στον ισχύοντα νόμο αλλά δεν έχει εφαρμοστεί. Για την ακρίβεια οι πραγματικοί συντονιστές μεταμόσχευσης είναι ελάχιστοι, στις περισσότερες περιπτώσεις το ρόλο του συντονιστή καλείται να έχει ένας θεράπων εντατικολόγος που επιφορτίζεται και με αυτό το καθήκον.
Οι οδηγίες για την ασφάλεια και την ποιότητα των μεταμοσχεύσεων και την προστασία τους από το εμπόριο οργάνων που εξέδωσε η Ευρωπαϊκή Ένωση αναμφισβήτητα πρέπει να ενσωματωθούν. Από εκεί και πέρα τόσο οι ευρωπαϊκές οδηγίες, όσο και η διεθνής επιστημονική βιβλιογραφία αλλά και η κοινωνική πραγματικότητα δείχνουν ότι το προσχέδιο νόμου κινείται σε κατεύθυνση που κάθε άλλο παρά θετικά αποτελέσματα μπορεί να έχει.
Το πεδίο των βλαστικών κυττάρων είναι το μέλλον της ιατρικής. Δισεκατομμύρια επενδύονται ανά τον κόσμο στην έρευνα και στις κλινικές εφαρμογές. Δεν περνάει μέρα χωρίς να ανακοινώνεται ότι κάπου στον Κόσμο έχει ανακαλυφθεί κάποια νέα εφαρμογή που θα θεραπεύει κάποια σοβαρή ασθένεια. Αλλά, το κράτος μας και πάλι αντιμετωπίζει αυτό το τεράστιο κύμα προόδου και ανάπτυξης με χαρακτηριστική ελαφρότητα και προχειρότητα. Οι κανόνες που θα προσδιορίσουν το μέλλον της Ελληνικής συμμετοχής στην παγκόσμια προσπάθεια φύλαξης βλαστικών κυττάρων συνοψίζονται σε ελάχιστα πρόχειρα και κακοδιατυπωμένα άρθρα που προστίθενται στο νομοσχέδιο περί μεταμοσχεύσεων οργάνων. Αυτά τα άρθρα οφείλουν να αποσυρθούν άμεσα. Πρέπει να αναπτυχθεί ένα νέο σοβαρό και πλήρες νομοσχέδιο που να επικεντρώνεται στην ανάπτυξη των συνθηκών εκείνων που θα ενθαρρύνουν τη συμμετοχή της Ελλάδας στην παγκόσμια προσπάθεια για την ανάπτυξη του τομέα των βλαστικών κυττάρων και που να διασφαλίζει την ασφάλεια και ποιότητα των εργαστηρίων και των κλινικών εφαρμογών. Και είναι απαραίτητο να συμμετάσχει και ο ιδιωτικός τομέας στην ανάπτυξη αυτού του νομοσχεδίου. Ο ιδιωτικός τομέας βλαστικών κυττάρων στην Ελλάδα διαθέτει τεράστια εμπειρία, επιστημονική γνώση, τεχνογνωσία, σοβαρότητα και εντιμότητα. Είναι ανεξήγητη η συμπεριφορά της Πολιτείας που συστηματικά αγνοεί αυτή την τεράστια δεξαμενή γνώσεων και εμπειριών του ιδιωτικού τομέα και βασίζεται σε ελλιπείς πληροφορίες που προέρχονται από πηγές αμφιβόλου φερεγγυότητας.
Εχουν ενδιαφέρον όλα αυτά τα άρθρα, για την διατύπωση των οποίων δαπανήθηκαν πολλές εργατοώρες και πολλά χρήματα. Πριν όμως από όλα πρέπει να απαντηθεί το παρακάτω ερώτημα που αφορά όλο το σύστημα υγείας στη χώρα μας:
Μπορούμε να έχουμε εμπιστοσύνη στους γιατρούς που θα αποφασίσουν για τον εγκεφαλικό θάνατό μας, όταν για την παραμικρή ιατρική πράξη εισπράττουν το γνωστό φακελλάκι; Μπορώ να έχω εμπιστοσύνη στην απόφαση ενός γιατρού που τα «παίρνει»; Γιατί εδώ πρόκειται για ζητήματα ζωής και θανάτου και τα λεφτά είναι πολλά. Και μη μου πείτε οτι υπάρχουν ασφαλιστικές δικλείδες, διότι τέτοιες υποτίθεται οτι υπάρχουν και στην λειτουργία των νοσοκομείων, αλλά οι πάντες χρηματίζονται.
Και μη μου πείτε οτι είναι κάποιοι λίγοι επίορκοι. Είναι οι περισσότεροι που χρηματίζονται και οι λίγοι, ελάχιστοι αξιοπρεπείς ηλίθιοι που επιβιώνουν με τους μισθούς τους.
Δεν έχουν λοιπόν νόημα κάποιες ρυθμίσεις για ζητήματα δευτερεύοντα, όταν έχει χαθεί η εμπιστοσύνη στο σύστημα υγείας και στο κράτος. Προέχει η ανάκτηση τα φερεγγυότητας του συστήματος. Μέχρι να αποδειχθεί οτι ανακτήθηκε κάθε τέτοιος νόμος θα είναι νεκρό γράμμα.
Η προσωπικη μου άποψη τόσο για το θέμα των μεταμοσχεύσεων όσο και για την εθελοντική αιμοδοσία θα πρέπει να ακολουθεί τη λογική «προσφέρω για να λάβω». Δηλαδη μετά τα 18 χρόνια κάθε πολίτης θα αποφασιζει αν θέλει να γίνει εθελοντής αιμοδότης ή/και δωρητής οργάνων. Αυτοί θα καταγράφονται σε ηλεκτρονική τράπεζα και θα είναι υποψήφιοι για μεταμοσχευση και μετάγγιση. οι υπόλοιποι θα είναι είναι υποψήφιοι μόνο σε περίπτωση επάρκειας μοσχευμάτων και αίματος. Φυσικά κάθε νέος υποψήφιος για μεταμόσχευση που είχε δηλώσει ότι είναι δωρητης θα προσπερνάει στην λίστα αναμονης κάθε ένα που δεν είχε δηλώσει πρόθεση να γίνει δωρητής. Εξαίρεση θα πρέπει να αποτελούν όσοι έχουν εκ γενετης ανεπάρκειες (ή επίκτητες μέχρι την ηλικία των 18) που τους καθιστούν ακατάλληλους για δωρητές οργάνων και εθελοντές αιμοδότες
Με πρόσχημα την ενσωμάτωση της κοινοτικής οδηγίας και παρά το περιεχόμενο των άρθρων 1 και 2, δια του παρόντος νόμου επιχειρείται:
α. να αναβαθμίσει τον ΕΟΜ κατ ουσίαν σε παντοδύναμη ανεξάρτητη αρχή,η οποία θα υπαγορεύει πολιτικές και αποφάσεις στον εκάστοτε υπουργό, σε θέματα ευαίσθητα (όπως το υποχρεωτικό ή όχι της μετά θάνατο δωρεάς, το κριτήριο θανάτου κλπ)και εκτός αυτών… θα πραγματοποιεί ακόμα και αξιολόγηση πιστοληπτικής ικανότητας ιδιωτικών επιχειρήσεων!. Αξίζει, λόγω συγκυρίας οικονομικής, να σταθούμε στην πρόβλεψη για ένα «βαρύ» πολυδάπανο οργανόγραμμα, με νέο προσωπικό, νέες προσλήψεις και οπωσδήποτε τακτοποίηση ορισμένων οι οποίοι φροντίζουν να φωτογραφίζουν τον εαυτό τους και δύο φορές σε δύο διαφορετικά άρθρα.
β. να περιορίσει και να περιχαρακώσει ένα σημαντικό τμήμα του κλάδου της ιατρικής βιοτεχνολογίας στην Ελλάδα (τράπεζες βλαστικών κυττάρων)»κρατικοποιώντας» τομείς και απαγορεύοντας την είσοδο ιδιωτών, ενώ προτείνει σοβιετικής σύλληψης διοικητικά εμπόδια εισόδου στο εναπομείναν μικρό τμήμα που αφορά τα βλαστικά κύτταρα από ΟπΑ. Αλλά και εκεί φροντίζει να επιτρέπει στους δημόσιους φορείς να ασκούν οικονομική δραστηριότητα φυσικά σε συνθήκες αθέμητου ανταγωνισμού.!!
Εκτιμώ λοιπόν ότι ο νόμος στην παρούσα μορφή του λειτουργεί ως δούρειος ίππος για να τακτοποιηθούν εκκρεμότητες και ατζέντες ασχετες με τις δηλούμενες.Για τον σκοπό αυτό θυσιάζει τις προοπτικές της χώρας στην αναγεννητική ιατρική, απαξιώνει επενδύσεις, οδηγεί σε απολύσεις, και επιβάλλει κανόνες που πιθανώς έρχονται σε αντίθεση με τα ισχύοντα στα ανθρώπινα δικαιώματα, στη λειτουργία της αγοράς και στον περιορισμό του ρόλου του κράτους.
Μου επιτρέπεται να ρωτήσω, ποιος θέλει να εκθέσει τον Υπουργό και γιατί στην παρούσα συγκυρία?
Μας βαζετε το μαχαιρι στο λαιμο και ανοιγετε διαβουλευση μεσα στο Σαββατοκυριακο.Γιατι Κυριοι θα πρεπει να ειμαι φαακελωμενη να δηλωνω δηλαδη για κατι που δε θελω γιατι μου αφαιρειτε το δικαιωμα.Οποιος θελει να το δηλωνει γιατι αντιστρεφεται την φυσιολογικη ροη των πραγματων ειναι δημοκρατια αυτο ?
Συμφωνώ σε όλα.
Αυτό που απαιτείται άμεσα είναι η γενική επιμόρφωση. Μέσω προγραμμάτων επιμόρφωσης θα μπορέσει ο καθένας να διαμορφώσει γνώμη και να αποφασίσει για το αν θα γίνει δωρητής οργάνων. Είναι γεγονός ότι ο αριθμός των δοτών είναι μικρός στην Ελλάδα. Αυτό όμως οφείλεται στην άγνοια των πλατιών μαζών που δεν μπορούν να αναλογιστούν τι θα γίνει εάν αν βρεθούν στην ανάγκη.
Πρέπει όμως να ασχοληθεί και κάποιος με το ηθικό μέρος του θέματος; Έχει ερωτηθεί κανείς αν θέλει να «πεθάνει οριστικά» ή όχι στη περίπτωση που του αφαιρέσουν ένα όργανο χωρίς τη συγκατάθεσή του; Γνωρίζετε ότι για ερευνητικούς σκοπούς υπάρχουν παγκοσμίως χιλιάδες κυτταρικές σειρές οι οποίες δημιουργήθηκαν από κύτταρα ζώντων οι οποίοι όμως δεν βρίσκονται πλέον στη ζωή; Τα κύτταρά τους όμως υπάρχουν και πολλαπλασιάζονται σε εκατοντάδες εργαστήρια ανά την υφήλιο. Τι σημαίνει αυτό; Αυτά τα άτομα έχουν πεθάνει ή όχι; Αν δεχτούμε τα περί ψυχής, τότε οι ψυχές αυτές έχουν βρει ανάπαυση; Θα ήθελα να τονίσω ότι καμία σχέση δεν έχω με τις εκκλησίες και τα συναφή, το ηθικό όμως μέρος θα πρέπει πάντα να λαμβάνεται υπόψη. Ευτυχώς, υπάρχει και η Επιτροπή Βιοηθικής που οφείλει (αφού χρηματοδοτείται από το Ελληνικό Δημόσιο) να ασχοληθεί με τέτοιου είδους ηθικά θέματα αφού -ας μη γελιόμαστε- το ζήτημα αφήνει… μίζα και χοντρή μάλιστα αφού θα αρχίσει το γνωστό αλισβερίσι οργάνων προς μεταμόσχευση μετατρέποντας μας σε Ινδία. Εδώ, αποκαλύφθηκε μάγειρας νοσοκομείου σήμερα να πουλάει τα τρόφιμα της κουζίνας του στη Βόρεια Ελλάδα…
Η ΔΩΡΕΑ ΤΩΝ ΟΡΓΑΝΩΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΑ ΚΑΙ ΚΑΤΟΠΙΝ ΓΡΑΠΤΗΣ ΚΑΙ ΕΓΓΥΡΗΣ ΔΗΛΩΣΗΣ ΤΟΥ ΥΠΟΨΗΦΙΟΥ ΔΟΤΗ ( ΕΦ ΟΣΟΝ ΕΙΝΑΙ ΕΝΗΛΗΚΑΣ-)
ΑΥΤΑ ΟΒΕΡ …..
ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΟΛΟΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΛΙΤΕΣ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΔΟΤΕΣ ΟΡΓΑΝΩΝ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΜΕ ΔΗΛΩΣΗ ΜΑΣ ΝΑ ΑΠΟΚΛΕΙΟΜΑΣΤΕ ΑΠΟ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ.
ΔΩΡΕΑ ΟΡΓΑΝΩΝ Ή ΔΙΑΘΕΣΗ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΥΛΙΚΩΝ;
ΔΩΡΕΑ ΟΡΓΑΝΩΝ Ή ΔΙΑΘΕΣΗ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΥΛΙΚΩΝ;
Το πρόβλημα των μεταμοσχεύσεων στην Ελλάδα είναι γνωστό από παλιότερα. Είναι ακριβές ότι το ποσοστό εθελοντών δοτών οργάνων είναι από τα χαμηλότερα, ούτε 1% του πληθυσμού, όπως χαμηλά είναι και τα ποσοστά εθελοντών αιμοδοτών και αιμοπεταλιοδοτών. Είναι ακριβές επίσης ότι συνάνθρωποι μας που χρειάζονται μεταμόσχευση για να βιώσουν μια αξιοπρεπή ποιότητα ζωής ή ακόμη περισσότερο για να μην πεθάνουν, δεν βρίσκουν τα μοσχεύματα που χρειάζονται. Οι αιτίες γι αυτό είναι πολλές, είναι αιτίες που αναφέρονται στην κοινωνική στάση που προάγει ο νεοελληνικός «πολιτισμός» αλλά και αιτίες που σκιαγραφούν την αποτυχία των πολιτικών ευαισθητοποίησης και κινητοποίησης του κοινού, ώστε να επιλέξει κάποιος να γίνει δωρητής.
Καταλήξαμε στο σημείο να έχουμε ως συνειρμική εικόνα της έννοιας του δώρου μόνο αυτή του χρηματικού δώρου των Χριστουγέννων ή του Πάσχα, αυτού που θα ξοδευτεί για να συντηρήσει τον αέναο κύκλο της κατανάλωσης. Άλλο δώρο δεν ευδοκιμεί σε έναν κόσμο ανταλλαγής εμπορευμάτων και υπηρεσιών. Ακόμη κι αυτός ο εθελοντισμός ενδύθηκε το ρούχο των ΜΚΟ ή της αντιπαροχής βεβαιώσεων απλήρωτης εργασίας, αναγκαίο συμπλήρωμα του βιογραφικού για την διεκδίκηση μιας θέσης πληρωμένης τέτοιας. Το οπτικό πεδίο της κοινωνικής ματιάς συρρικνώθηκε στον κύκλο της οικογένειας, ενίοτε ούτε και αυτής, ο «άλλος» είναι στην καλύτερη περίπτωση «αδιάφορος άλλος» και στην συνήθη «εχθρικός άλλος». Αυτό είναι το πρόταγμα που καλλιεργούν οι μηχανισμοί «κοινωνικοποίησης», η παιδεία, τα ΜΜΕ, οι άρρητοι όσο και μεταδοτικοί κανόνες του καθημερινού βίου: εδώ δεν δίνουμε την θέση μας στο λεωφορείο στον ηλικιωμένο, θα δώσουμε αίμα ή όργανα;
Σε ένα τέτοιο τοπίο οι καλόγουστες ή κακόγουστες τηλεοπτικές προσκλήσεις για δωρεά, όσες καλές προθέσεις κι αν εκφράζουν, είναι αντιφατικές με την ίδια την κοινωνική πραγματικότητα ή εν πάσει περιπτώσει αναποτελεσματικές για να την αλλάξουν. Θα χρειαζόταν κάτι πολύ περισσότερο και βαθύτερο, μια δουλειά σε βάθος χρόνου, με κύριο πεδίο επικοινωνίας την παιδεία ώστε να μεγαλώσει μια γενιά ανθρώπων με την αλληλεγγύη ως αξία, κι αυτή η γενιά να πιέσει και τους μεγαλύτερους για αντίστοιχες στάσεις. Θα χρειαζόταν κι οι επώνυμοι συμπολίτες μας, αυτοί που λειτουργούν εκ των πραγμάτων ως κοινωνικά πρότυπα, να κληθούν να υιοθετήσουν το μήνυμα της αξίας του να δωρίζεις. Ψιλά γράμματα; Οπωσδήποτε ναι, για μια κοινωνία με τέτοιους κυβερνώντες και τέτοιους κυβερνώμενους. Και μπροστά στην αδυναμία επίλυσης του προβλήματος της έλλειψης δωρητών οργάνων, οι κυβερνώντες επιλέγουν να αποσείσουν την ευθύνη τους, επιστρατεύοντας τα «χοντρά» γράμματα, την κοινωνική επιβολή δια της νομοθεσίας: Όλοι είμαστε δωρητές μέχρι αποδείξεως του εναντίου.
Αυτό ακούγεται καλό για όσους περιμένουν με αγωνία το σωτήριο μόσχευμα. Όμως δεν είναι αυτή η μόνη πλευρά. Δεν θέλω να σταθώ σε δογματικά θέματα όπως η ταφή ακέραιων σωμάτων ώστε να εγερθούν ακέραια κατά την Δευτέρα Παρουσία, ούτε μπορώ να ξέρω πότε η ψυχή αποχωρίζεται από το σώμα για να ορίσω έτσι την στιγμή του θανάτου. Μπορώ μόνο να προσεγγίσω το θέμα με βάση κάποιες παραδοχές της ηθικής, ή ειδικότερα της βιοηθικής. Το σώμα μας είναι ότι πιο δικό μας υπάρχει, είναι μια ιδιοκτησία που δεν αμφισβητήθηκε από κανένα αντι – ιδιοκτησιακό σύστημα σκέψης. Η συναίνεση για τους «ζώντες δότες» οργάνων και μάλιστα η διασφάλιση (μέσω της συγγένειας) ότι η συναίνεση αυτή δεν μπορεί να αποτελέσει προϊόν αγοραπωλησίας αποτέλεσε την νομική διατύπωση της αρχής της αυτοδιάθεσης του σώματος. Για τους «πτωματικούς δότες» η ίδια αρχή αποτυπώθηκε στην νομική ρύθμιση που απαιτούσε την συγκατάθεση, ρητή από τον ίδιο τον απελθόντα όταν ζούσε, ή στην περίπτωση που δεν υπήρχε τέτοια η «δι αντιπροσώπου», των συγγενών που για τον Νομοθέτη μπορούσαν να μιλήσουν εξ’ ονόματος του μεταφέροντας την βούληση του. Οι γιατροί, χωρίς βέβαια κάποια ειδική εκπαίδευση, ήταν αυτοί που έπρεπε να κινητοποιήσουν τους συγγενείς για να δεχτούν την αφαίρεση οργάνων για μεταμόσχευση. Ήταν, με όλες τις αδυναμίες της, μια στιγμή επικοινωνίας προσώπων και δεν ήταν λίγες οι φορές που οι συγγενείς του δότη γνώριζαν τον λήπτη. Τώρα τι αλλάζει; Στο νομοσχέδιο που κοινοποίησε το Υπουργείο Υγείας, στο άρθρο 9 παρ. 2 του οποίου (Δωρεά και Μεταμόσχευση Οργάνων και άλλες διατάξεις) αναφέρεται: «η αφαίρεση ενός ή περισσότερων οργάνων από ενήλικο θανόν πρόσωπο πραγματοποιείται εφόσον, όσο ζούσε, δεν είχε εκφράσει την αντίθεσή του». Επιχειρείται με δυο λόγια να εισαχθεί η αρχή της «εικαζόμενης συναίνεσης» όπως και της «αντικειμενικής αλληλεγγύης». Κι εδώ μπαίνουμε σε ολισθηρά πεδία. Ποιος θα εικάσει για την συναίνεση όταν αυτή δεν μπορεί να δηλωθεί αυτοπρόσωπα; Και μην μου πείτε «να έκανε δήλωση άρνησης στον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων». Αν η παράλειψη της άρνησης θεωρείται κατάφαση, τότε η ελληνική κοινωνία συναινεί στο μνημόνιο όπως συναινούσε κάποτε στον Παπαδόπουλο και τον Πατακό ή η αποχή από την εκλογική διαδικασία είναι αποδοχή των πολιτικών της εξουσίας, όπως ακούσαμε στις πρόσφατες δημοτικές εκλογές. Ταυτό χρονα και η αλληλεγγύη γίνεται «αντικειμενική», όχι ένα προϊόν ελεύθερης βούλησης και κοινωνική στάση που πάνω της θεμελιώνεται η κοινωνική συνοχή, αλλά νομική υποχρέωση, που αξιολογείται ως υπέρτερη της ελευθερίας επιλογής και αυτοδιάθεσης του σώματος. Μπορεί να υπάρξει κοινωνική συνοχή που δεν εδράζεται σε κοινά αποδεκτές αξίες και συμπεριφορές αλλά μόνο στον νόμο και, μοιραία, την επιβολή του; Για ποιόν ακριβώς φασιστικό πολιτισμό μας προετοιμάζουν με τέτοια αξιακά προτάγματα;
Θα αντιτείνει κάποιος: «μα μιλάμε για νεκρούς». Ακόμη όμως κι αν ο νεκρός δεν μπορεί να θεωρηθεί πρόσωπο, είναι «πράγμα»; Είναι πολλοί ανθρωπολόγοι που ορίζουν ως μετάβαση από τον ζωώδη κατάσταση στην ανθρώπινη την αλλαγή στην μεταχείριση των νεκρών, την απόδοση σεβασμού και τιμών. Αν ο νεκρός θεωρηθεί «πράγμα» και απόθεμα εξαρτημάτων διαθέσιμων στην ζήτηση, αν ο σεβασμός απέναντι του δεν είναι σεβασμός στην εκφρασμένη του βούληση αλλά η βούληση είναι υποκείμενη σε εικασίες στο όνομα της «αντικειμενικής αλληλεγγύης», τότε θα μπορούσε κάποιος να νομιμοποιηθεί σε αντίστοιχες εκτιμήσεις της «εικαζόμενης βούλησης» του Υπουργείου Υγείας. Όπως για παράδειγμα της βούλησης εκποίησης των σωμάτων νοούμενων ως δημόσιων υλικών σε καιρούς όπως οι σημερινοί, όπου όλα εκποιούνται υπέρ της εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους. Και το «δωράκι» της πρόσβασης στην διαδικασία μεταμοσχεύσεων οργάνων στον ιδιωτικό τομέα (Άρθρο 13 παρ. 1) δεν καθησυχάζει, αντίθετα μπορεί από μόνο του να ενισχύσει τις υποψίες, παρανοϊκές ή μη.
Θα ήθελα να με αφήσουν ήσυχο. Να με αφήσουν να είμαι δωρητής οργάνων επειδή το επέλεξα κι έτσι έχει αξία για μένα. Κι αν θέλουν να κάνουν κάτι για την δωρεά οργάνων ας ξεκινήσουν μια διαδικασία κοινωνικής ευαισθητοποίησης ώστε να αλλάξει η αδιαφορία. Υποθέτω ότι όλοι οι εθελοντές δωρητές θα μπορούσαν να συμβάλλουν σ’ αυτό.
Τζιούμπας Θανάσης
Δωρητής Οργάνων
Α.Μ. ΕΟΜ: 001-24928
Για την διάθεση των οργάνων μου μετά θάνατον,ο μόνος υπεύθυνος της διαχείρισης τους είμαι εγώ και ο Θεός,ουδείς άλλος κερατάς είτε έλληνας είτε ξένος.
Εγώ αποφασίζω αν θα τα δώσω μετά θάνατον αλλά επειδή ο λήπτης που θα τα λάβει είναι αποτέλεσμα ιστοσυμβατότητας,αποφασίζει η αρμόδια αρχή μεταμοσχεύσεων πάντα με τη δική μου αρχική συγκατάθεση και υπογραφή.
Το νομοσχέδιο που θέλει όλους τους έλληνες πολίτες ως εν δυνάμει δωρητές ταυτίζεται με αυτό που αποκαλούμε «κοινό έγκλημα» και επομένως το νομοσχέδιο προς ψήφιση ισοδυναμεί με κρατική τρομοκρατία και έννομη άρα ατιμώρητη κρατική εγκληματικότητα κατά των πολιτών και που ως τέτοια -επειδή ακριβώς αποφασίζει το κράτος για την διάθεση των οργάνων μου σαν να είμαι περιουσιακό στοιχείο του κράτους-,δεν συμφωνώ για κανένα λόγο στη ψήφιση του νομοσχεδίου αυτού.
Αντιτίθεται στα προσωπικά δεδομένα ,είναι αντισυνταγματικό και έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την διαχείριση του σώματος μου,των οργάνων του και της βούλησης μου πριν ή μετά τον φυσικό μου ή τον αιφνίδιο θάνατο μου για κάθε λόγο.
Το κράτος δεν έχει κανένα δικαίωμα να παρουσιάζεται ως ο επίσημος μεσάζοντας για τη διάθεση των οργάνων μου και ασφαλώς νόμιμα υπάρχει πάντα και η περίπτωση κατάχρησης εξουσίας από αυτό ή από τους φορείς της που με τρόπο μαφιόζικο θα δύναται έναντι αμοιβής και φοροδιαφεύγοντας αλλά χωρίς επιπτώσεις εφόσον όλα θα είναι νόμιμα και υπερπροστατευτικά για το κράτος να διενεργεί πράξεις με αντικείμενο τα σωματικά όργανα των πολιτών είτε εντός της ελληνικής επικράτειας είτε εκτός αυτής με βάση ευρωπαϊκές ή άλλες διεθνείς συμφωνίες.
Για όλους αυτούς τους λόγους αλλά και επειδή η πιστοποίηση του θανάτου είναι δυσδιάκριτη διότι ο εγκεφαλικός θάνατος δεν σημαίνει θάνατος κατά τη γνώμη μου,ΔΕΝ ΣΥΜΦΩΝΩ για κανένα λόγο.
Προσωπικά , πέθανα όταν ήμουν 9 ετών και επανήρθα στη ζωή με τη δύναμη του Θεού και των ιατρών κατόπιν εγκεφαλίτιδας στο νοσοκομείο Παίδων.
Αν ίσχυε ο νόμος ενδεχομένως τώρα τα όργανα μου να χτυπούσαν και να λειτουργούσαν σε άλλους ανθρώπους αλλά με τη μόνη διαφορά ότι εγώ σαν ύπαρξη δεν θα υπήρχα αλλά….Δόξα το Θεό………..υπάρχω !
Ο μόνος που αποφασίζει και που πρέπει να αποφασίζει για την δωρεά των οργάνων του είναι ο ίδιος ο άνθρωπος και κανένας μα κανένας άλλος,ούτε καν οι συγγενείς του.
Οι συγγενείς απλά μαρτυρούν ότι ο θανών ήταν δωρητής και επομένως υπογράφουν και αυτοί για τη διάθεση των οργάνων του.Αν δεν είναι δωρητής τότε το «βουλώνουν» και πηγαίνουν στη κηδεία του θανόντα ή της θανούσης με ένα αρτιμελές εξωτερικά ή εσωτερικά σώμα και όχι να λείπουν τα νεφρά,τα μάτια,η καρδιά,οι πνεύμονες και άλλα ζωτικά όργανα.
Έτσι όπως γεννιόμαστε,πρέπει και να πεθαίνουμε εκτός αν έχουμε εμείς άλλη άποψη η οποία είναι σεβαστή.
ειμαι δωρητρια οργανων απο το 1990 εχοντας κανει και τη συμβολαιογραφικη πραξη πληρωνοντας εγω η ιδια τα εξοδα.αν περασει αυτο το αισχρο,φασιστικο,κοσσοβαρικης εμπνευσης νομοσχεδιο, απλα θα αναγκαστω να ξαναπαω στο συμβολαιογραφω να κανω ανακληση της δωρεας.ειναι ντροπη αντι να προωθειτε την ενημερωση καισυνειδητοποιηση του πολιτη προσπαθειτε να εκμεταλευτειτε την αγνοια, η την μη διαθεση του κοσμου να τρεχει και να ξοδευται για τις δηλωσεις.και δεν καταλαβα απο ποτε υποχρεουται οποιος δεν θελει να δωρισει κατι να το δηλωνει?μεχρι τωρα δηλωνοτανε η διαθεση της προσφορας,παγκοσμιως.τι καινουργια συστηματα ειναι αυτα?σε ποιους νομιζετε οτι απευθυνεστε? ετσι ειναι.η μηπως να περιμενουμε να βγει σε λιγο καιρο ο θατσι να μας ενημερωσει για τιποτα υπογειες συμφωνιες που εκανε μαζι του,οπως εκανε ο στρος καν? ελπιζω ειλικρινως να μην υπεπεσα στο αδικημα της εθροπαθειας.αν εγινε παρακαλω να μου διαπιστωθει η αγνοια καθοτι ο ορος και το περιεχομενο του ειναι αγνωστα σε ολα τα λεξικα.ντροπη.
Είναι απαράδεκτο να μετατρέπετε όλους τους Έλληνες σε δότες με το ζόρι.
Όποιος θέλει να γίνει δωρητής οργάνων, μπορεί να υπογράψει με τη θέλησή του. Όποιον δεν θέλει, γιατι τον υποχρεώνετε να υπογράψει ότι δεν επιθυμεί να είναι δωρητής; Πώς εξασφαλίζεται η άρνησή του αυτή σε περίπτωση που το χαρτί της άρνησής του χαθεί; Το να θεωρείτε όλους τους νεκρούς δότες οργάνων, λέγεται εξύβρυση νεκρού. Δηλαδη φανταστείτε να πεθάνει κάποιος απο αυτοκινητιστικο δυστηχημα, και αντι να τον πάνε στους δικους του, να τον πηγαινουν στο νοσοκομειο για να τον κάνουν ανταλλακτικά. Το νομοσχέδιο είναι απαράδεκτο. Με όσα αναφέρω παραπάνω είμαι εντός των όρων συμμετοχής που αναφερετε. Αλλα το πιο πιθανον ειναι οτι το σχόλιο δεν θα το δημοσιεύσετε, όπως δεν δημοσιευετε σε καμια διαβουλευση ότι δεν σας συμφερει. Απλά τα αναφέρω μήπως και συγκινηθει κάποιος απο εσας.