Αρχική ΝΕΟ ΚΥΡΩΤΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΤΟΥ ΚΩΔΙΚΑ ΟΔΙΚΗΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ ΚΑΙ ΛΟΙΠΕΣ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΣΦΑΛΗ ΚΙΝΗΤΙΚΟΤΗΤΑΜΕΡΟΣ Β’ ΝΕΟ ΚΥΡΩΤΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΚΩΔΙΚΑ ΟΔΙΚΗΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ (άρθρα 3-102)Σχόλιο του χρήστη οργάνωση ΠΕΖΟΙ | 24 Ιανουαρίου 2025, 11:41
  • Σχόλιο του χρήστη 'οργάνωση ΠΕΖΟΙ' | 24 Ιανουαρίου 2025, 11:41

    1)Ένας από τους κυριότερους στόχος του νομοσχεδίου φαίνεται (και το διακηρύσσουν) οτι είναι η αύξηση της κίνησης με μοτοσικλέτες. Επεκτείνει διευκολύνσεις, που θεσπίστηκαν για ποδηλάτες, και στους μοτοσικλετιστές, δηλαδή προσπαθεί να αυξήσει τη κίνηση με μοτοσικλέτες εις βάρος της κίνησης με ποδηλατο. Όμως όπως παραδέχεται ακόμα και το "στρατηγικό σχέδιο οδικής ασφάλειας, που η ίδια η κυβέρνηση συνέταξε πριν δύο χρόνια" (βλ. https://www.nrso.ntua.gr/nrss2030/wp-content/uploads/2022/06/NationalRoadSafetyStrategicPlan.pdf σελ.15) τα τροχαία "ατυχήματα" στην Ελλάδα είναι αυξημένα λόγω των πολλών μοτοσικλετών. Με τν τρόπο αυτό είναι βέβαιο οτι οι διατάξεις αυτές του νομοσχεδίου θα αυξήσουν τους νεκρούς και σακατεμένους στους δρόμους. Το ίδιο συμβαίνει με την επικίνδυνη τακτική πολλών μοτοσικλετιστών που κάνουν σφήνες των ανάμεσα στα αυτοκίνητα, την οποία νομιμοποιεί. Και μόνο από αυτό καταλαβαίνει κανείς οτι σκοπός του νομοσχεδίου δεν είναι να σώσει ανθρώπινες ζωές, όπως ψευδώς ισχυρίζεται, αλλά να εξυπηρετήσει άλλα συμφέροντα. 2) Οι μοτοσικλέτες δεν αποτελούν μέρος της "βιώσιμης αστικής κινητικότητας" όπως διαβεβαιώνουν, ψευδώς και πάλι, οι συντάκτες του νομοσχεδίου οτι έχουν ως στόχο (αρ. 2α). Βιώσιμης αστική κινητικότητα είναι τα ποδήλατα, οι πεζοί και τα μέσα συλλογικής μεταφορά στις πόλεις, στην κίνηση των οποίων δεν προσπαθεί να προκαλέσει καμία βελτίωση. 3) Σκανδαλώδης είναι και η μείωση των προστίμων στο μισό, σε σχέση με άλλα οχήματα, που εξακολουθεί να προβλέπει για τις μοτοσικλέτες όταν σταθμεύουν στα πεζοδρόμια. Το πρόστιμο όμως δεν είναι αποζημίωση για τη χρήση του χώρου που παράνομα έχει καταληφθεί από το όχημα, αλλά ποινή που έχει αποτρεπτικό στόχο (όπως και το ίδιο το νομοσχέδιο, ψευδώς όμως, ισχυρίζεται οτι έχει σκοπό - άρθρο 1β). Η αντικοινωνική τακτική της στάθμευσης στα λιγοστά και ανεπαρκή πεζοδρόμια, που μπορεί πολύ ευκολότερα να εφαρμοστεί από μοτοσικλέτες, μπορεί να είναι πολύ επικίνδυνη όταν εμποδίζει την κίνηση των πεζών και τους αναγκάζει να κινούνται στο οδόστρωμα (για τους οποίους ο ΚΟΚ προβλέπει μεγαλύτερο πρόστιμο από ότι στις μοτοσικλέτες στα πεζοδρόμια!) και να κινδυνεύει η ζωή τους, ιδιαίτερα για τους πιο ευάλωτους από αυτούς. Και από αυτό φαίνεται οτι ο πραγματικός σκοπός του νομοθετήματος δεν είναι η προστασία της ανθρώπινης ζωής, αλλά η εξυπηρέτηση άλλων συμφερόντων. Αν σκοπός ήταν πράγματι η ασφάλεια, όπως ψευδώς ισχυρίζεται το νομοσχέδιο (άρθρο 2α και 2β) θα έπρεπε η στάθμευση οποιουδήποτε οχήματος σε τρόπο που το εναπομένον πλάτος του πεζοδρομίου είναι ανεπαρκές για την κίνηση των πεζών να κατηγοριοποιηθεί στην κατηγορία Ε3 των προστίμων, δηλαδή στις "επικίνδυνες", όπως είναι το πρόστιμο για τη μη χρήση ζώνης ασφαλείας και κράνους. Η παράλειψη της προστασίας δηλαδή των της ζωής των ίδιων των οδηγών τιμωρείται βαρύτερα από την παράλειψη της προστασίας δηλαδή άλλων χρηστών της οδού από αυτούς και καλλιεργείται έτσι o εγωιστικός "ορθολογισμός", η σκληρότητα και αδιαφορία προς τους άλλους. Δεν χαρακτηρίζεται καν ως αντικοινωνική συμπεριφορά (κατηγορία Σ), όπως γίνεται με τη στάθμευση στις ράμπες διάβασης ατόμων με αναπηρία. Ποιό είναι όμως το όφελός, αν ο ανάπηρος ή το μωρό με το καροτσάκι καταφέρουν να ανέβουν στο πεζοδρόμιο από τη ράμπα, αλλά στη μέση του πεζοδρομίου κάποιο παράνομα σταθμευμένο αυτοκίνητο ή μοτοσικλέτα του κλείσουν το δρόμο; Και αυτό ονομάζουν "εξορθολογισμό"! Έτσι καταλήγουν οι ράμπες αυτές να χρησιμοποιούνται και πάλι από τις μοτοσικλέτες. Το ότι ανάπηρους ή γονείς με καροτσάκια δεν βλέπουμε στα πεζοδρόμια δεν φαίνεται να προβληματίζει κανένα - ούτε και περιλαμβάνεται στους στόχους του νομοσχεδίου. 3) Η κατάργηση της ποινής της αφαίρεσης άδειας κυκλοφορίας από τα οχήματα επιτρέπει σε πολλές περιπτώσεις να εκτίει την ποινή της αφαίρεσης αδείας ικανότητας οδήγησης άλλος από αυτόν που κάνει την παράβαση. Μπορεί λ.χ. ένας ασυνείδητος εργοδότης να πιέζει τους υπαλλήλους του να κάνουν παραβάσεις και απλώς να αλλάζει υπάλληλο που οδηγεί το όχημα στην (σπάνια έτσι κι' αλλιώς στην πράξη) περίπτωση που βεβαιωθεί η παράβαση 4) Ο ορισμός των 30 χιλιομέτρων την ώρα ως όριο ταχύτητας των οχημάτων στις κατοικημένες περιοχές, η μόνη ρύθμιση που θα μπορούσε πράγματι να επιφέρει σοβαρή βελτίωση στην οδική ασφάλεια, γίνεται με τρόπο που να μην προκαλέσει καθόλου μείωση των ταχυτήτων, αφού αφορά μόνο για τους στενούς μονόδρομους, εκεί δηλαδή όπου τα αυτοκίνητα εκ των πραγμάτων δεν μπορούν ήδη να αναπτύξουν μεγαλύτερες ταχύτητες - και όταν υπάρχουν σταθμευμένα αυτοκίνητα, όπως συνήθως συμβαίνει, δεν μπορούν ούτε αυτή την ταχύτητα να αναπτύξουν. Πρόκειται για μία θεατρική κίνηση για να παραστήσει το καθεστώς οτι συμμορφώνεται με τις συστάσεις των διεθνών οργανισμών. Αν ήθελε στην πραγματικότητα να βελτιώσει την οδική ασφάλεια θα επέβαλε γενική μείωση του ορίου ταχύτητας στα 30 χιλιόμετρα την ώρα σε όλους τους δρόμους και, όπου θα έκρινε ότι μπορούν τα οχήματα να κινούνται με μεγαλύτερες ταχύτητες (οδικοί άξονες κλπ), θα το επέτρεπε αυτό με πινακίδες. 5) Το νομοσχέδιο κινείται σε αντίθετη κατεύθυνση με αυτό που κάνουν οι πιο πολιτισμένες χώρες, που προσπαθούν να μειώσουν την κίνηση των μηχανοκίνητων οχημάτων ΙΧ δίνοντας προτεραιότητα στα μέσα συλλογικής μεταφοράς και ενισχύοντας την ποδηλασία και την πεζοκίνηση, ώστε να καθιστούν ασφαλέστερες και να κινείται ο κόσμος περισσότερο με αυτούς τους τρόπους, και πετυχαίνουν έτσι, όχι μόνο μεγαλύτερη οδική ασφάλεια, αλλά και περιβαλλοντικά, οικονομικά και υγειονομικά οφέλη και ανθρώπινες πόλεις. Αντίθετα με ρύθμισες όπως αυτές του νομοσχεδίου, που προσπαθεί να στριμώξει περισσότερη μηχανοκίνητη κυκλοφορία, διαιωνίζεται η εξαγρίωση, εξαχρείωση και εξαθλίωση στην κυκλοφοριακή ζούγκλα που έχει δημιουργήσει και βιώνουμε καθημερινά, όπου επικρατεί στην πραγματικότητα η ανομία, η αυθαιρεσία και ο νόμος του ισχυρού με τους πεζούς στον πάτο της ιεραρχίας, οι πιο ευάλωτοι από τους οποίους ζουν σε ένα είδος κοινωνικού αποκλεισμού, και οι πιο ισχυροί, αυτοί δηλαδή που μπορούν να οδηγούν μοτοσικλέτες και είναι πρόθυμοι να ρισκάρουν τη ζωή τους (το "ζην επικινδύνως" όπως έλεγαν κάποιοι κάποτε) να μπορούν να είναι κυρίαρχοι.